Από προχτές που η Daily Mail δημοσίευσε φωτογραφίες του διάσημου πρώην top model Linda Evangelista με κάποια – ίσως- παραπανήσια κιλά (και με τον απαράδεκτο τίτλο « Undercover Model. Linda Evangelista is unrecognizable as she jets out of New York... as the rest of the original supers return to the catwalk) έχουν πάρει φωτιά τα social media. Φωτιά από αυτές που ανάβουν στα τσαντίρια, μια που η πλειοψηφία των σχολιαστών μιλάει για κατάντια, για γεράματα και για παραίτηση χρησιμοποιώντας κάθε είδους χαρακτηρισμό από το γριά και το μπατάλω μέχρι το βόδι.
Και μπορεί το bullying και το body shaming να είναι συνηθισμένο φαινόμενο στα social media ( όπως και στην πραγματική ζωή άλλωστε, της οποίας είναι μια μικρογραφία) όμως είναι εντυπωσιακό το μένος με το οποίο στρέφονται τα βέλη ενάντια ακόμα και σε μια γυναίκα που έχει αποθεωθεί όσο λίγες για την ομορφιά της. Σαν γυναίκα που έχω περάσει και από τα δύο στάδια, αυτό της πολύ όμορφης και λεπτής νεαρής και αυτό της τίποτα από ολα αυτά πια, έχω να σας πω από πρώτο χέρι πως το bullying ισχύει όπως και να είσαι. Και πως όποιος νομίζει ότι η ομορφιά σε σώζει από τις κακοτοπιές μάλλον δεν έχει υπάρξει ποτέ πραγματικά ωραίος στην ζωή του. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που σε θεωρούν δεδομένα ηλίθια, κουβεντιάζουν ξεδιάντροπα για τον κώλο ή τα βυζιά σου ακόμα και όταν ξέρουν ότι τους ακούς, ή ακόμα χειρότερα προσπαθούν να σου βάλουν χέρι ή να σε πηδήξουν με κάθε πιθανή και απίθανη ευκαιρία (στο γραφείο για να πάρεις προαγωγή ή καλύτερα λεφτά, στην ουρά της τράπεζας ή του λεωφορείου, στα μπαρ που έχει βγεις με τις κολλητές σου ή στην παραλία όπου πραγματικά, το επιφώνημα πω πω μια κωλάρα την ώρα που περνάς μπροστά από μια παρέα δεν είναι ότι κολακευτικότερο μπορεί να σου συμβεί σ΄ αυτή την ζωή) όταν είσαι νέα και ωραία, θεωρούν και όλοι πως έχουν το δικαίωμα να σου δίνουν συμβουλές για να αδυνατίσεις, να σε αντιμετωπίζουν με οίκτο, ή όταν έχουν κάτι μαζί σου ο πρώτος χαρακτηρισμός που χρησιμοποιούν είναι το «χοντρή» όταν έχεις παραπανίσια κιλά. Γιατί η απόσταση από την μουνάρα στην τοφάλα είναι μόνο μια ανάσα. Βαθιά και θυμωμένη. Για κάποιο λόγο, ότι ξεχωρίζει από τον μέσο όρο σ΄αυτή την ζωή περιγράφεται με πολύ vulgar λεξιλόγιο αν το καλοσκεφτείτε. Αν είσαι όμορφη είσαι μουνάρα, αν δεν είσαι, είσαι μπάζο. Αν είσαι αδύνατη είσαι ανορεξικά, αν δεν είσαι, είσαι βόδι. Αν είσαι έξυπνος είσαι σπασίκλας αν δεν είσαι, είσαι καθυστερημένος. Και πάει λέγοντας.
Είναι μάλλον αυτή η ανασφάλεια των ανθρώπων για οτιδήποτε δεν νοιώθουν οικείο, δικό τους, ή έστω κοντά σ΄αυτό που ξέρουν, σ΄αυτό με το οποίο έχουν μάθει να ζουν. Το φοβούνται το διαφορετικό και προσπαθούν να το λερώσουν, να το χαλάσουν, και κάπως να το ξορκίσουν. Ή ίσως να το φέρουν στα μέτρα τους. Πρώτα με τα λόγια και στην συνέχεια με τα έργα. Οπότε, θέλει τεράστια κότσια να είσαι διαφορετικός, Ότι κι αν σημαίνει η διαφορετικότητα σου. Από εμφάνιση, γούστα ή σεξουαλικό προσανατολισμό, μέχρι τον τρόπο ζωής, την δουλειά και τις παρέες που επιλέγουμε, όλα τελικά μας χαρακτηρίζουν. Όλα λένε κάτι για μας στα μάτια των άλλων, και από εκεί και πέρα ο καθένας το αντιλαμβάνεται και το μεταφράζει ανάλογα με τις εμπειρίες, την καλλιέργεια, τις γνώσεις και τον βαθμό ωριμότητας του. Και το διαχειρίζεται κυρίως ανάλογα με τα social skills του, skills που όσο περνούν τα χρόνια, και όσο συνεχίζει να βασιλεύει η μετριότητα – έστω και η χρυσή- τόσο δυστυχώς θα σπανίζουν. 
Και για να επιστέψουμε στην αφορμή αυτής της κουβέντας, μπορεί η Linda Evangelista να μας έχει όλους γραμμένους στα παλαιότερα των Manolos της, όπως είναι λογικό άλλωστε για μια γυναίκα που έχει υπάρξει θεά, που έχει περπατήσει στις μεγαλύτερες πασαρέλες του κόσμου, που έχει βγάλει εκατομμύρια από την ομορφιά της, που έχει αποσυρθεί πια από το επάγγελμα της και που προφανώς δεν έχει να δώσει λογαριασμό σε κανέναν, ξέρω όμως πάρα πολλές και πάρα πολλούς εκεί έξω που το bullying και το body shaming κάνει την ζωή τους κόλαση και τους ίδιους βαθιά δυστυχισμένους ανθρώπους. Δεν θα σας πουλήσω πνεύμα και ευκολίες, ξέρω πως είναι αφάνταστα δύσκολο να βρεις μέσα σου την δύναμη να μην σε νοιάζει τι λένε για σένα, και να υποστηρίξεις τις επιλογές σου ή αυτό που σου έφερε η ζωή, χωρίς να ντρέπεσαι ή χωρίς να φοβάσαι.
Προσωπικά, χρειάστηκα πολλά χρόνια Χοϊμέ για να καταλάβω κατ’ αρχάς ποιες ήταν αυτές οι επιλογές και γιατί τις έκανα. Το να τις υποστηρίξω ήταν επόμενο βήμα, και σημειώστε πως είμαι ένας άνθρωπος με τεράστια αυτοεκτίμηση και αυτοπεποίθηση από παιδί, άρα μου είναι πάρα πολύ εύκολο να γράφω την γνώμη των άλλων στα παλιά μου τα παπούτσια, ειδικά όταν δεν με συμφέρει ή δεν με κολακεύει. Παρόλα αυτά, ξέρω πολύ καλά πως είναι να σε δείχνουν. Και να σε κουβεντιάζουν. Και το ότι το ξέρω και από τις δυο πλευρές δεν αλλάζει κάτι. Και αν έμαθα λοιπόν κάτι με τα τα χρόνια είναι πως ο μόνος τρόπος για να είσαι πραγματικά καλά, με περιττά κιλά ή όχι, με νιάτα ή όχι, με sex appeal ή όχι, με λεφτά ή όχι, με δουλειά ή χωρίς, είναι οι άνθρωποι γύρω σου. Αυτοί θα κάνουν πάντα και μόνο την διαφορά. Όταν θα καταφέρεις να έχεις δίπλα σου ανθρώπους που σε εκτιμάνε, σε αγαπάνε και σε νοιάζονται για σένα, για αυτό που είσαι, ότι είσαι, πέρα και πίσω από την όποια εικόνα σου, τότε και μόνο τότε θα μπορείς να είσαι ότι θέλει κάθε φορά η ψυχή σου. Και τότε και μόνο θα μπορείς να είσαι ελεύθερος από αυτή την εικόνα, που άλλωστε, είναι το πιο ασταθές και ευμετάβλητο πράγμα που κουβαλάμε σ’ αυτή την ζωή, μια που αλλάζει και αλλοιώνεται από τα πάντα. Κυρίως από τον χρόνο που είναι πιο αμείλικτος από τους ανθρώπους. Αλλά που κι αυτόν όμως μπορείς να τον κάνεις φίλο σου, αν αποφασίσεις να τον αποδεχτείς. Όπως θα έπρεπε να αποδεχόμαστε όλοι όλους, γιατί τότε θα ζούσαμε μια καλύτερη ζωή σε έναν καλύτερο κόσμο.
Υ.Γ. Τελευταία κοιτάζω πιο προσεκτικά την εικόνα μου στον καθρέφτη. Με όλες τις μικρές βελτιώσεις που προσπαθώ να κάνω για μένα και μόνο για μένα – για να με βλέπω εγώ όπως θέλω να με βλέπω- τις δίαιτες που δεν τις κρατώ ποτέ αρκετά μια που αγαπώ το φαγητό και το απολαμβάνω, το double chin liposuction και τις κρέμες πρωί βράδυ, τα καλοχτενισμένα μου μαλλιά και το άψογο mani- pedi, τα ρούχα που με κάνουν να νοιώθω άνετα και όλα όσα βοηθάνε για να δείχνω όσο πιο σε καλή κατάσταση γίνεται, τίποτα δεν μπορεί να κρύψει την αλήθεια. Με όλα αυτά, και με το καλό γονίδιο, και τις σωστές γωνίες λήψης, και τον αέρα του κυριολεκτικά και μεταφορικά χορτασμένου ανθρώπου που δεν νοιώθει ότι έχει να αποδείξει κάτι σε κάποιον, είμαι 53 χρονών, η ζυγαριά μου δείχνει τριψήφιο νούμερο, φοράω πολυεστιακούς φακούς γιατί έχω πρεσβυωπία, η ρίζα μου είναι άσπρη, και τα κουράγια μου δεν είναι αυτά που ήταν κάποτε. Κι όμως σήμερα που γράφω αυτές τις γραμμές με αγαπώ περισσότερο από ποτέ. Γιατί αυτό το σώμα, και αυτό το πρόσωπο, μου έχουν χαρίσει τα πάντα. Ένα υπέροχο παιδί, μια ευτυχισμένη οικογένεια, λατρεμένους φίλους καρδιάς και ζωής, κάθε είδους εμπειρία, παθιασμένους έρωτες, ενδιαφέρουσες δουλειές. Και υγεία. Μ΄αυτό το σώμα που δεν είναι πια λεπτό, σφριγηλό, ελκυστικό και φρέσκο, έχω πέσει και έχω σηκωθεί εκατοντάδες φορές, έχω διανύσει τεράστιες αποστάσεις κυριολεκτικά και μεταφορικά, έχω χορέψει, έχω κολυμπήσει, έχω κάνει έρωτα, έχω στραβοπατήσει, έχω παλέψει, έχω ματώσει, έχω ανθίσει, και τελικά, έχω φτάσει εδώ που είμαι σήμερα. Κάθε ρυτίδα, κάθε ραγάδα, κάθε πανάδα, κάθε ουλή, κάθε κιλό, διηγείται μια ανάμνηση, μια στιγμή, μια εμπειρία, μια ιστορία. Την δική μου. Που δεν ήταν τέλεια, που την έκανα πολύ περίπλοκη και με πολλά λάθη, που δεν κρύβει μόνο ροζ και μόνο επιτυχίες, ούτε πάντα επιτυχημένες αποφάσεις και σωστές επιλογές, αλλά που δεν θα την άλλαζα με τίποτα γιατί με έφερε σήμερα εδώ και μου έδωσε ότι έχω. Και δεν θα ήθελα να είμαι πουθενά αλλού, με κανέναν άλλον από τους ανθρώπους της ζωής και της καρδιάς μου. Κι αυτή είναι μια σκέψη και μια διεργασία πραγματικά ανακουφιστική. Και ουσιαστική. Είμαστε οι υπέροχοι, μοναδικοί, ευλογημένοι, ατελείς εαυτοί μας. Κι αυτό καλό είναι να μην το ξεχνάμε ποτέ. Και κυρίως, να μην αφήνουμε κανέναν να μας βάλει στην διαδικασία να το αμφισβητούμε. Όπως έχει γράψει τόσο ωραία και σοφά η Λίνα Νικολακοπούλου και έχει τραγουδήσει τόσο υπέροχα η Άλκηστις, σ’ όποιον αρέσουμε, για τους άλλους δεν θα μπορέσουμε.
