*Ένα ακόμα κεφάλαιο από το βιβλίο που δεν τελείωσε ακόμα.... Περνάνε τα χρόνια και εσένα ακόμα σε βασανίζει αυτό το όχι που είπες κάποτε.. Εντάξει, βασανίζει μπορεί να είναι υπερβολή, δεν σε βασανίζει, σε παιδεύει μάλλον.. Η ζωή σου προχωράει προφανώς, με τις ανηφόρες και τις κατηφόρες της, και εσύ προχωράς μαζί της… Γελάς, αγαπάς, συντροφεύεις και συντροφεύεσαι, ερωτεύεσαι, θυμώνεις, απογοητεύεσαι, ελπίζεις, ονειρεύεσαι… Συμβιβάζεσαι κιόλας, μ΄αυτά που χάνονται και μ΄αυτά που κερδίζονται, ζεις τις μέρες και τις νύχτες σου με όσο περισσότερο πάθος μπορείς, κάνεις σχέδια, κάποια τα υλοποιείς άλλα τα αποχαιρετάς στην πορεία, γνωρίζεις ανθρώπους, κάνεις λάθη, χτίζεις το μέλλον πετραδάκι πετραδάκι.. Λες κι άλλα όχι στην διαδρομή αλλά κοίτα τώρα, αυτά περνάνε και χάνονται, μόνο εκείνο πετάγεται ξαφνικά, τις πιο άκυρες στιγμές συνήθως έτσι, ίσα για να βάλει το μυαλό σου να κάνει φούρλες.. Την ώρα που ξεβάφεσαι στον καθρέφτη παρατηρώντας τις καινούριες σου ρυτίδες, όταν χουζουρεύεις στον καναπέ σου κουρασμένη μετά από μια δύσκολη μέρα, όταν αφαιρείσαι μποτιλιαρισμένη στην Κηφισίας, λίγα δευτερόλεπτα πριν βυθιστείς σε έναν ύπνο χωρίς όνειρα, την στιγμή που βουτάς το κεφάλι σου στο παγωμένο νερό της θάλασσας. Γιατί δεν βλέπεις όνειρα άραγε? Κι αν έβλεπες, θα ονειρευόσουν τι θα γινόταν αν είχες πει ναι? Αν όλα γίνονται για κάποιον λόγο, τότε η απάντηση που έδωσες ήταν σωστή. Που σωστή ήταν έτσι κι αλλιώς γιατί σου ήρθε αυθόρμητα. Εκείνο το βράδυ, και αρκετά βράδια αργότερα άλλωστε, δεν αναρωτήθηκες μήπως είχες κάνει λάθος.. Ούτε καν σου είχε περάσει απ΄το μυαλό η πιθανότητα. Ο σπόρος της αμφιβολίας φύτρωσε μετά, καλλιεργήθηκε στην πορεία μιας σχέσης που δεν έμαθες ποτέ τι είναι ακριβώς, και φούντωσε στην διάρκεια ενός τρελού παιχνιδιού που τέλειωσε ακριβώς όπως άρχισε. Ξαφνικά. Κάπου εκεί, στην μέση αυτής της παράξενης διαδρομής άρχισες να αναρωτιέσαι τι θα είχε συμβεί αν το ένστικτο σου σε είχε οδηγήσει σε μια άλλη απάντηση. Και γιατί δεν το έκανε… Περνάνε οι εποχές και εσύ είσαι καλά.. Ευτυχισμένη, και χαλαρή, και σίγουρη για την πορεία σου όσο σίγουρη μπορεί να είσαι για αυτά που δεν ορίζεις ακριβώς αλλά μάλλον συμμετέχεις στην διαδικασία τους. Τα όνειρα σου γίνονται πραγματικότητα, καινούριοι άνθρωποι εμφανίζονται στην ζωή σου, παλιοί αποχωρούν, εκείνοι που αγαπάς είναι πάντα εδώ, οι ρυτίδες στον καθρέφτη πολλαπλασιάζονται αλλά μαζί τους πολλαπλασιάζονται και οι εμπειρίες, και κάποια βράδια σαν το σημερινό ακούς ένα ξεχασμένο τραγούδι και το παιχνίδι στο μυαλό σου ξεκινάει ξανά.. Βέβαια, ξέρεις πως στην ουσία η απορία έχει να κάνει με κάποιον που δεν υπάρχει πια.. Πως αυτό με το οποίο παραμένεις κολλημένη είναι μια παλιά εικόνα. Μια φωτογραφία χαμογελαστή κάτω από έναν ξένο ήλιο, δυο τρεις ιστορίες που δεν έμαθες ποτέ αν ήταν αλήθεια ή ψέματα, και που δεν σε νοιάζει κιόλας, μερικά φιλιά που αντέχουν ακόμα γιατί δεν πέρασαν ποτέ στην επόμενη βάση, και η γοητεία εκείνου που έμεινε μυστήριο και απωθημένο μαζί γιατί δεν έγινε ποτέ πραγματικότητα.. Γιατί δεν σ΄αφησε να μάθεις ποτέ αν κλείνει τα μάτια του όταν χύνει και γιατί κι εσύ δεν προσπάθησες ποτέ να τον παρασύρεις πραγματικά, όπως έκανες με όλους τους υπόλοιπους ανθρώπους της ζωής σου.. Κάτι φοβήθηκες κι ας μην το παραδέχτηκες ποτέ, ούτε στον εαυτό σου. Κάπου διέκρινες κάτι που σε τρόμαξε, αλλά είχε να κάνει με εκείνον ή με σένα τελικά? Όπως και να ΄χει, όταν ήρθε η ώρα να διαλέξεις, διάλεξες να μείνεις με την απορία… Τι θα γινόταν αν είχες πει ναι? Τις περισσότερες φορές υποθέτεις πως δεν θα είχε γίνει τίποτα στην πραγματικότητα, πως θα είχαν τελειώσει όλα όπως τελειώνουν συνήθως αυτές οι ιστορίες.. Με ένα αντίο, άλλοτε φιλικό, άλλοτε αδιάφορο και άλλοτε θυμωμένο, χωμένο ανάμεσα σε χαζές δικαιολογίες, τσαλακωμένα σεντόνια ξενοδοχείων και αυτή την μυρωδιά φτηνού σαπουνιού ανάμικτου με καπνό από τσιγάρο. Απογοητευτικό τέλος εντελώς ανάξιο ενός παραμυθιού που κρατάει τόσα χρόνια τώρα, έστω και τραβηγμένο απ΄τα μαλλιά… Κάποιες άλλες αναρωτιέσαι πως θα είχες αντιδράσει αν όλα όσα υποψιάστηκες αποδεικνύονταν αληθινά. Τι θα θυσίαζες για τον έκπτωτο άγγελο των ονείρων σου? Πόσο παράξενα δουλεύει το μυαλό μας.. Ψάχνει για διαφυγές και για διαδρομές περίπλοκες έτσι για να μας ξεκολλάει από την ρουτίνα, στήνει έργα ολόκληρα με ανυποψίαστους πρωταγωνιστές, δράματα για να μας βάλει να συρθούμε λίγο να ξεμουδιάσουμε, έρωτες για να νοιώσουμε ξανά μικροί θεοί, ίντριγκες για να γυμνάζουμε τα φαιά μας κύτταρα, είδωλα για να τα αποκαθηλώνουμε και φωτιές για να καιγόμαστε που και που έτσι ώστε να νοσταλγούμε την δροσιά της ανακουφιστικής μας καθημερινότητας. Πριν από λίγο, χαζεύοντας την κίνηση της Αττικής οδού από ψηλά, φυσώντας τον καπνό του τσιγάρου σου από την χαραμάδα του παραθύρου ενός όχι και τόσο φτηνού ξενοδοχείου κοντά στο αεροδρόμιο, η ερώτηση ήρθε και τρύπωσε ξανά μέσα στο μυαλό σου, την εντελώς λάθος ώρα όπως συνήθως.. Χαμογέλασες από μέσα σου συνωμοτικά, τράβηξες μια τελευταία απολαυστική ρουφηξιά και επέστρεψες πίσω στο κρεβάτι με τα τσαλακωμένα σεντόνια και σ’ αυτόν στον άντρα που δεν είναι φτιαγμένος από υλικό για παραμύθια, αλλά σε κάνει να χαμογελάς και να τρέμεις μαζί.. Δεν έχει σημασία τι θα γινόταν, το ξέρεις βέβαια. Η ζωή είναι εδώ, σπαρταράει στα χέρια σου στολισμένη με έναν βαρύ ασημένιο κρίκο στο πιο απίθανο σημείο ever, έχει γεύση βότκας με πάγο και μυρίζει…. Κοίτα να δεις τώρα κάτι πράγματα.. Μυρίζει ακριβώς όπως μύριζε εκείνη η απαλή λακουβίτσα στην βάση ενός άλλου λαιμού, κάποια χρόνια πριν, σε ένα άλλο ξενοδοχείο, σε μια άλλη χώρα, σχεδόν σε μια άλλη ζωή…. Καληνύχτα…
