Ακούγεται σαν φράση δανεισμένη από τους ΑΑ, και κατά μία έννοια μπορεί και να είναι. Γιατί οι τοξικοί άνθρωποι και οι κακές τους ενέργειες συχνά καταλήγουν να αποτελούν σχεδόν δεδομένη κατάσταση στην ζωή μας, και εμείς για κάποιον σχεδόν μαζοχιστικό λόγο τους/τις συνηθίζουμε, και μόνο όταν τελικά καταφέρουμε να απαλλαγούμε από αυτό που μας φαινόταν «κανονικό» αντιλαμβανόμαστε την διαφορά.Μέρα με την μέρα βλέπουμε την ζωή μας να αλλάζει, την ψυχή μας να καθαρίζει, την καθημερινότητα μας να γίνεται πιο ανάλαφρη, και κυρίως το μυαλό μας να φωτίζεται σαν να τραβήχτηκε μια κουρτίνα που θόλωνε τα πάντα. Πιστέψτε με, είναι ένα πείραμα που το έκανα πολύ συνειδητά στην δική μου ζωή πρόσφατα, και γι΄αυτό σας τα γράφω όλα αυτά με τόση βεβαιότητα.
Πριν από έναν σχεδόν χρόνο συνειδητοποίησα πως – εν μέρη εν αγνοία μου- είχε μαζευτεί τρομερά αρνητική ενέργεια γύρω μου. Ο Κρόνος έφερε αποκαλύψεις και παραδοχές, και με τον πιο δύσκολο τρόπο, πολλά πράγματα που με προβλημάτιζαν αλλά χωρίς να καταφέρνω να βρω απάντηση άρχισαν να ξεκαθαρίζουν. Δεν θα σας πω ότι ήταν εύκολο, ποτέ δεν είναι, όμως τελικά αποδείχτηκε ανακουφιστικά ψυχοθεραπευτικό αυτό το αναγκαστικό ξεσκαρτάρισμα που έδιωξε από την ζωή μου ανθρώπους που με συναναστρέφονταν μεν, δεν ήθελαν καθόλου το καλό μου δε.
Και για να μην παρεξηγούμαστε, δεν είμαι καμιά Κοκκινοσκουφίτσα να περπατάω στον δρόμο της ζωής μου ανέμελη με το καλαθάκι μου, έχω όμως την καλή – ή κακή, πάρτε το όπως θέλετε- συνήθεια να αντιμετωπίζω τους ανθρώπους γύρω μου καλοπροαίρετα. Θεωρώ πως όλοι είναι εντάξει μέχρις αποδείξεως του εναντίου, και μάλιστα αυτές τις αποδείξεις, όταν εμφανίζονται, τις αφήνω πολλές φορές να περάσουν ντούκου προτού αποφασίσω να αντιδράσω. Αυτό, μαζί με το γεγονός πως πολύς κόσμος συνηθίζει να παρεξηγεί την ροζ μου εικόνα και την καλή μου διάθεση και να τις περνά για αδυναμία ή ακόμα χειρότερα για χαζομάρα, δίνουν συχνά την ευκαιρία σε διάφορο κόσμο να τραβήξει το σκοινί μέχρι να σπάσει.
Ένας άνθρωπος που αγαπώ πολύ, και που συχνά πυκνά με προειδοποιεί για αυτά που θα έρθουν επειδή είναι πολύ καλύτερος στο να ψυχολογεί τους ανθρώπους από μένα, με λέει «καλούδα». Που είναι κάτι σαν αγαθοβιόλα. Γελάω όταν το ακούω, αλλά καταλαβαίνω και τι εννοεί. Παρόλα αυτά, εξακολουθώ να επιλέγω συνειδητά να ζω τις σχέσεις μου με βάση την εμπιστοσύνη. Το έχω σκεφτεί πολλές φορές τον τελευταίο καιρό, και έχω αποφασίσει πως έτσι είμαι φτιαγμένη. Δεν μπορώ να ζω αλλιώς. Αν με βάλεις να έχω διαρκώς το νου μου, να τσεκάρω, να διαβάζω πίσω από τις λέξεις, να κάνω δεύτερες σκέψεις και να ψάχνω για σημάδια πως κάτι δεν πάει καλά, απλά θα δυστυχήσω.
Υποθέτω πως αυτό συμβαίνει γιατί όλοι κρίνουμε εξ ιδίων τα αλλότρια, και εγώ ότι κάνω το κάνω πάντα με το 100% μου. Αλλιώς δεν το κάνω καθόλου. Και είμαι στις σχέσεις μου, είτε είναι φιλικές, είτε είναι επαγγελματικές, είτε είναι προσωπικές όσο πιο διάφανη γίνεται, και το κάνω αυτό για εντελώς ιδιοτελείς λόγους, γιατί βαριέμαι αφόρητα τους ανταγωνισμούς, και τα ψέματα, και τις ατζέντες, και γιατί με κουράζει αδιανόητα πολύ να πρέπει να θυμάμαι τι είπα σε ποιον και να υποκρίνομαι πράγματα που δεν νοιώθω.
Οπότε ανοίγω ξανά και ξανά διάπλατα τις πόρτες της ζωής και της καρδιάς μου εκεί που νομίζω πως αξίζει, και δίνομαι με ενθουσιασμό και με πάθος σε όποιον και ότι με κάνει να νοιώσω πως μας ενώνουν κοινοί κώδικες και κοινή χημεία, και παρόλο που την έχω πατήσει ουκ ολίγες φορές, θέλω να σας πω με το χέρι στην καρδιά πως οι άνθρωποι και οι σχέσεις που κέρδισα στην πορεία είναι πάρα πολύ περισσότεροι από εκείνους που τελικά αναγκάστηκα να χάσω.
Anyway, πίσω στους τοξικούς ανθρώπους που στην περίπτωση μου είχαν κάνει κανονική κατάληψη στην ζωή μου, ήρθε μια ώρα που αντιλήφθηκα πως δεν υπήρχε πια χρόνος για μέσες λύσεις. Οι αντοχές και οι ανοχές μου είχαν φτάσει στα όρια τους, ακριβώς όπως και οι συμπεριφορές τους, και έπρεπε κάποιοι να μείνουν και κάποιοι να φύγουν. Και εννοείται, πως από την ζωή μου δεν σκόπευα να φύγω εγώ. Έτσι, η συνέχεια ήταν απλή. Πόρτα σε όλους όσους θεώρησαν πως μπορούσαν να ξεπεράσουν τα όρια και να συνεχίζουν να αλωνίζουν, και όπως γίνεται συνήθως, όταν οι πόρτες κλείνουν, κλείνουν με θόρυβο. Και με απώλειες. Όμως όπως έλεγε κάποτε ο πατέρας μου ο καθένας στην ζωή κάνει τις επιλογές του, και οι επιλογές έχουν πάντα συνέπειες, καλές η κακές. Τι να κάνουμε τώρα?
Και φυσικά, χρειάστηκε καιρός για να ξεκαθαρίσει το τοπίο, και για να φτάσουν τα μηνύματα εκεί που έπρεπε όπως έπρεπε, και για να ξαναβρούμε όλοι τις ισορροπίες μας. Καιρός και υπομονή, και επιμονή, και μπόλικο λιβάνισμα με το λιβάνι το καλό που μου φέρνει η φίλη μου η Ειρήνη από το Abu Dhabi, αλλά τελικά να που σήμερα, έξι μήνες καθαρή από όποιον και ότι μαύριζε την ζωή μου και με βάραινε με την ζήλια, την κακία, τον θυμό και τον αρνητισμό του, είμαι καλύτερα από ότι έχω υπάρξει εδώ και πολλά χρόνια.
Ξέρω τι συμβαίνει στην ζωή μου, έχω κάνει συνειδητές επιλογές για μια ακόμα φορά, έχω πληρώσει το μερίδιο της ευθύνης που μου αναλογούσε, έχω κάνει τον απολογισμό μου, έχω πει τα σ΄αγαπώ και τα συγγνώμη μου, - και τα άντε γαμήσου μου επίσης- έχω βάλει καινούριους στόχους, έχω συγκεντρωθεί στην οικογένεια, στους φίλους και στην δουλειά μου, και όλα πάνε σφαίρα, επιτέλους, μετά από πάρα πολύ καιρό. Και το πρωί ξυπνάω ανάλαφρη, και ευτυχισμένη, που έχουμε υγεία, που το παιδί μας είναι καλά, που είμαστε εδώ δυνατοί και ενωμένοι, που πάει καλά η δουλειά μας, που φαίνεται πια φως στο βάθος του τούνελ.
Και καμιά φορά, όταν κοιτάζω πίσω, αντιλαμβάνομαι πως εννοείται ότι ήταν και δικό μου λάθος τα όσα έγιναν, γιατί εγώ ήμουν που άφησα τόσα πράγματα να πέσουν κάτω, εγώ ήμουν που εθελοτύφλησα, εγώ δεν βρήκα την δύναμη να βάλω όρια όταν χρειάστηκε. Εγώ ήμουν που άφησε τόσον χρόνο να χαθεί με κουταμάρες, και που κράτησα ξανά και ξανά ισορροπίες που δεν υπήρχε κανένας λόγος να κρατηθούν. Όπως μας έλεγε συχνά ο Χοϊμές, οι άνθρωποι έχουμε μια τάση να συνηθίζουμε δυσάρεστες καταστάσεις όταν έχουν διάρκεια, και να πείθουμε τους εαυτούς πως αυτό που μας συμβαίνει είναι κανονικό. Ή πως, ακόμα χειρότερα, μας αξίζει.
Όχι λοιπόν. Μας αξίζουν τα καλύτερα, και αυτό είναι κάτι που δεν πρέπει να το ξεχνάμε ποτέ. Εφ’ όσον είμαστε εντάξει με τους άλλους, δεν θέλουμε το κακό κανενός, δεν στήνουμε ίντριγκες και δεν σκάβουμε λάκκους, δεν ανταγωνιζόμαστε τους γύρω μας, δίνουμε ευκαιρίες όταν μπορούμε, και κοιτάζουμε την δική μας ζωή, την δική μας δουλειά και τους δικούς μας ανθρώπους, όποιος πάει να μας κάνει κακό, να μας χαλάσει ότι έχουμε χτίσει , να μας αντιγράψει ή να μας δυσοιωνίσει, δικαιούται να πάει πίσω, εκεί όπου ανήκει. Δηλαδή, έξω από το σύμπαν μας.
Και να θυμάστε πως οι ενέργειες αργά ή γρήγορα επιστρέφουν πίσω σε εκείνους που τις έστειλαν. Εις διπλούν. Οπότε καλό είναι να είμαστε από την πλευρά εκείνων που θα εισπράξουν θετικά πράγματα και όχι που θα τους φτύσει το σύμπαν κατάμουτρα. <3
