Οι δυσκολίες κρύβουν πάντα δώρα μας λένε εδώ και χρόνια ο Χοϊμές και ο Adler, και πραγματικά, κάποιες φορές τα προβλήματα λειτουργούν σαν ταρακουνήματα και μας δίνουν την ευκαιρία για το πιο αποτελεσματικό reality check ever, έτσι ώστε όσο έχουμε ακόμα καιρό, να μπορέσουμε να κάνουμε τις διορθωτικές κινήσεις που χρειάζεται, και να επαναφέρουμε τις ισορροπίες που με τον χρόνο έχουν την τάση να χαλάνε. Και να ξεσκαρτάρουμε και ότι μας κάνει κακό, ότι μας αλλάζει προς το χειρότερο, ότι μας απορροφά πολύτιμη ενέργεια, και να παίρνουμε τις απαραίτητες αποστάσεις από τα πράγματα έτσι ώστε να τα βλέπουμε στις αληθινές τους διαστάσεις.
Και προφανώς οι διαδικασίες αυτές δεν είναι ποτέ εύκολες, είναι όμως εξαιρετικά αποτελεσματικές. Και τελικά, ανακουφιστικές μέχρι το βάθος της ψυχής μας. Όταν πριν δύο χρόνια μπήκε ο Κρόνος στο ζώδιο του Αιγόκερου, θυμάμαι μια φίλη να μου λέει χαρακτηριστικά: «Θα είναι τα πιο δύσκολα χρόνια της ζωής σου αλλά ταυτόχρονα, θα είναι και τα πιο εποικοδομητικά. Και να θυμάσαι πως τα πάντα θα δοκιμαστούν, και ότι είναι να κρατήσει θα κρατήσει, και ότι είναι να χαθεί θα χαθεί. Και στο τέλος, θα βγεις δυνατότερη και σοφότερη. Και σίγουρα πιο κατασταλαγμένη.»
Όντως, αυτά τα δύο χρόνια συνέβησαν σχεδόν τα πάντα. Σε προσωπικό και σε επαγγελματικό επίπεδο. Και έχουμε και έναν ακόμα χρόνο μπροστά μας να περιμένουμε τι άλλο μπορεί να συμβεί, όμως βαθιά μέσα μου νοιώθω πια πως τα χειρότερα πέρασαν. Και πέρα από κάθε προγνωστικό, δεν άφησαν πίσω τους πολλά συντρίμμια.
Πέρα από τον θάνατο του Κρις με τον οποίο ακόμα δεν έχω καταφέρει να συμβιβαστώ, και δεν ξέρω και αν θα τα καταφέρω ever, όλα τα υπόλοιπα έτριξαν, έπεσαν, πόνεσαν, αλλά κατάφεραν να αναγεννηθούν μέσα από τις στάχτες τους πράγμα που υποθέτω πως σημαίνει ότι είχαν γερές βάσεις και μεγάλη διαδρομή να διανύσουν ακόμα.
Αυτό σκεφτόμουν την Κυριακή που μας πέρασε, χαζεύοντας τις φίλες που πήραν μέρος στο Very British picnic που οργάνωσα στον Πύργο Πετρέζα, να γελάνε και να περνάνε υπέροχα. Πως όταν έχεις βάλει ψυχή σε κάτι, όταν το έχεις αγαπήσει με πάθος, είτε δουλειά είναι είτε σχέση, ακόμα κι αν το αφήσεις για λίγο καιρό στην τύχη του γιατί δεν μπορείς, δεν ξέρεις ή δεν αντέχεις να κάνεις αλλιώς, εκείνο σε περιμένει. Και μόλις έρθει η ώρα φουντώνει και ανθίζει σαν να μην πέρασε μια μέρα. Και αυτή είναι η πραγματική μαγεία της ζωής. Και της αγάπης.
Όσες και όσοι με διαβάζετε πιο συχνά, ξέρετε πως αποφεύγω να δίνω συμβουλές. Θα τολμήσω όμως σήμερα να σας δώσω μία. Ζείτε τα πάντα με όσο περισσότερο πάθος μπορείτε. Αγαπήστε ότι κάνετε, και όσους έχετε δίπλα σας από επιλογή και όχι από σύμπτωση ή από συνήθεια. Και αφιερώστε χρόνο, ενέργεια, και νοιάξιμο σε ότι κάνει την καρδιά σας να χαμογελάει. Σε ότι σας εμπνέει, σε ότι σας κάνει να ονειρεύεστε, σε ότι σας ταξιδεύει. Η ζωή είναι πολύ μικρή και αγρίως απίθανη. Γίνεται όμως πολύ πιο εύκολη, και πολύ πιο απολαυστική όταν την ζεις στο 100% της , με αγάπη, με αλήθεια και με αισιοδοξία για όσα έρχονται.
Υ.Γ. Ντύνω το σημερινό ποστ με ροζ παιώνιες. Το βρίσκω πιο appropriate από ποτέ.
