Η αλήθεια είναι πως αν το 2006 που αποφάσισα να δημιουργήσω το πρώτο μου blog μου έλεγε κάποιος πως 15 χρόνια μετά όχι απλά θα συνέχιζα να γράφω αλλά πως το blogging θα ήταν in a way η κύρια μου δουλειά, δεν θα το πίστευα. Γιατί οι Μέρες και Νύχτες στην Πόλη του Ποτέ που ανέβηκαν για πρώτη φορά στην πλατφόρμα της Athens Voice το 2006 και το 2007 μεταφέρθηκαν στο Blogspot ήταν ένα παιχνίδι. Και ένα πείραμα. Ένα διαδικτυακό ημερολόγιο που το έγραφα ανώνυμα με όλη την ελευθερία που εμπεριείχε κάτι τέτοιο και το οποίο δεν είχα ιδέα ούτε τι απήχηση θα είχε, ούτε τι διάρκεια ζωής.
Όμως apparently κάπου κάπως έγινε ένα κλικ, και παρόλο που από τότε έχουν συμβεί τόσα μα τόσα πολλά, ένα πράγμα παραμένει σταθερό. Η διαδικτυακή μας παρέα που όχι απλά υφίσταται ακόμα, αλλά και δεν παύει να μεγαλώνει.Και έτσι, αυτό που ξεκίνησε σαν παιχνίδι- και που όμως έφερε στην ζωή μου κάποιους από τους πιο αγαπημένους μου ανθρώπους που από co-bloggers ή αναγνώστες είναι πια φίλοι καρδιάς και ζωής- έφτασε το 2016 να γίνει site και πέρσι μια απο τις πρώτες συνδρομητικές πλατφόρμες στην Ελλάδα, με ένα κοινό που αυξάνεται και πάει, δίνοντας μου κουράγιο και δύναμη να συνεχίσω να ονειρεύομαι σε μια εποχή που τα πάντα παραμένουν στο pause.
Είναι κρίμα που δεν μπορώ να έχω στατιστικά στοιχεία για το blogging μου όλων αυτών των χρόνων. Θα είχε ενδιαφέρον να μετρήσω τα blogs, τα posts, τα σχόλια, τα likes, τις φωτογραφίες, τις αναγνωσιμότητες και τα θέματα. Μπορώ να πω όμως με τεράστια σιγουριά πως η πορεία από το τότε στο τώρα υπήρξε ένα μάθημα ζωής για μένα, και πως παρόλο που σήμερα δεν έχω σχεδόν καμία σχέση με την κοπέλα που υπήρξα κάποτε, η αλλαγή αυτή πέρα από εποικοδομητική ήταν και βελούδινη, μια που μέσα στις εκατοντάδες διαδικτυακές σελίδες που έγραψα όλα αυτά τα χρόνια άνοιξα την καρδιά και την ψυχή μου, γέλασα, έκλαψα, προβληματίστηκα, θύμωσα, είπα αλήθειες που πονούσαν – κυρίως εμένα- άκουσα συμβουλές, και κριτική, μοιράστηκα στιγμές και εμπειρίες, και τελικά αυτοψυχαναλύθηκα ανακουφιστικά. Και αυτό υπήρξε τεράστια βοήθεια σε καιρούς πάρα πολύ δύσκολους για μένα.
Στο μεταξύ, μέσα σε αυτά τα δεκαπέντε χρόνια άφησα πίσω μου τα ανέμελα χρόνια του αγαπημένου μου νησακίου, μετακόμισα στο Λονδίνο, επέστρεψα, δούλεψα σε περιοδικά, σκέφτηκα σοβαρά να ανοίξω μαγαζί με cupcakes, ταξίδεψα πολύ, μαγείρεψα με πάθος, περάσαμε την πρώτη μεγάλη κρίση, στήσαμε το FnL, και αργότερα τα Best Restaurant Awards, κάναμε αξέχαστα events, έχασα ανθρώπους, πέρασα την πιο μεγάλη προσωπική κρίση της ζωής μου, μετά ήρθε και ο Covid-19, και καμιά φορά σκέφτομαι πως η ζωή μπορεί να μοιάζει τελικά με roller coaster, και να μην μας αφήνει να ησυχάσουμε ποτέ, αλλά ταυτόχρονα μας ατσαλώνει, μας σμιλεύει, και μας μαθαίνει να πέφτουμε όλο και λιγότερο άτσαλα, και να σηκωνόμαστε όλο και πιο graciously, και αυτό από μόνο του είναι μάθημα πολύτιμο και τεράστιο.
Και έτσι σήμερα, δεκαπέντε χρόνια μετά, είμαστε ακόμα εδώ, πάντα παρέα, ταλαιπωρημένοι αλλά ακόμα όρθιοι, κουρασμένοι αλλά πάντα δυνατοί, σκονισμένοι αλλά πάντα ροζ. Και με τόσα όμορφα, και παράξενα, και απίθανα, και ενδιαφέροντα πράγματα μπροστά μας. Εγώ να γράφω και εσείς να με διαβάζετε, και μέσα από αυτή την πολύ ειλικρινή και διάφανη πιστεύω διαδικασία να έχουμε αναπτύξει πια μια σχέση που κατάφερε να περάσει από τις διαδικτυακές σελίδες έξω, στην πραγματική ζωή.
Να σας ευχαριστήσω λοιπόν για μια ακόμα φορά για αυτά τα υπέροχα δεκαπέντε χρόνια, και για το γεγονός πως υπήρξατε πάντα και παραμένετε ακόμα η φόρα στα πανιά μου. Σας ευχαριστώ που με διαβάζετε, που με εμψυχώνετε, που στηρίζετε τα καινούρια μου projects, που μου δίνετε την ευκαιρία να ονειρεύομαι και να κάνω σχέδια, που με εμπιστεύεστε, που με νοιάζεστε, και που είστε δίπλα μου. Μεταφορικά και κυριολεκτικά. Σε πολύ σκοτεινές μέρες και χωρίς καν να το ξέρετε, μου δώσατε δύναμη να σταθώ στα πόδια μου και να κάνω πράξη το “the show must go on”. Και αυτό είναι κάτι που θα σας το χρωστάω για πάντα.
Με την ευχή να είμαστε όλες και όλοι καλά, και πάντα εδώ παρέα, και με την υπόσχεση πως θα προσπαθώ πάντα να σας δίνω ότι καλύτερο, πιο ειλικρινές, αληθινό και ποιοτικό μπορώ, και ότι πιο καινούριο και ενδιαφέρον, ας βάλουμε λοιπόν πλώρη για την επόμενη δεκαπενταετία. Και ας ελπίσουμε πως όσο bumpy και αν είναι η διαδρομή, και όσο απρόσμενη, θα παραμείνει μια αναζωογονητική, φωτεινή, και ξεσηκωτική περιπέτεια.
