Δευτέρα σήμερα, και μόλις πατήθηκε το restart. Της χώρας αλλά και της ζωής μας. Από σήμερα μπορούμε να κυκλοφορούμε ξανά χωρίς να ενημερώνουμε κανέναν για το αν θα πάμε στον φούρνο, στον γιατρό ή απλά για μια βόλτα, θα αρχίσουμε να ξαναβλέπουμε φίλους μετά από σχεδόν δυο μήνες, κάποιοι θα ξεκινήσουν να δουλεύουν, και γενικά, όλα όσα σκεφτήκαμε, ονειρευτήκαμε ή σχεδιάσαμε τις ατελείωτες μέρες της καραντίνας θα αρχίσουν σιγά σιγά να μπαίνουν σε φάση υλοποίησης.
Προσωπικά, αυτές τις 53 μέρες που χρειάστηκε να «μείνω μέσα» πέρασα από πολλές διακυμάνσεις. Η αυτόματη αισιοδοξία της αρχής – ως γνήσια Πολυάννα έσπευσα να βρω το δώρο μέσα στην δυσκολία- αντικαταστάθηκε σύντομα από τον προβληματισμό. Η έλλειψη ελευθερίας και η αίσθηση πως έχασα τον έλεγχο της ζωής μου με πίεσε αφόρητα, ένοιωσα συχνά να πνίγομαι, και ο μηχανισμός αντίδρασης «ασχολούμαι με το σπίτι καθαρίζοντας, μαγειρεύοντας ως άλλη -ψυχαναγκαστική- domestic goddess» δούλεψε αρκετά καλά για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, όμως δεν έφτασε μέχρι το τέλος.
Κάποια στιγμή, γύρω στα τέλη του Απρίλη ξύπνησα ένα πρωί κλαίγοντας. Δεν ήθελα να ξαναμαγειρέψω, ούτε να ξανακάνω δουλειές στο σπίτι, δεν ήθελα να με βλέπω άλλο στον καθρέφτη απεριποίητη και κακομοίρα, δεν ήθελα να περάσω ούτε ένα ακόμα βράδυ βλέποντας τηλεόραση, ήθελα μόνο να εξανθρωπιστώ, να ντυθώ, να βαφτώ και να βγω για βράδυ. Ειδικότερα, να πάω να φάω Pecking Duck. To make a long story short ήθελα την ζωή μου πίσω, την ζωή που διάλεξα εδώ και χρόνια να ζω, και που ήταν η ζωή που μου αρέσει, και που κανείς δεν είχε το δικαίωμα να μου την πάρει με το έτσι θέλω, ούτε ο ιός, ούτε ο Κυριάκος, ούτε ο Νικ Χαρντ, ούτε καν ο συμπαθέστατος κύριος Τσίοδρας. Είδε και έπαθε ο Πάνος να με συνεφέρει, και με τα πολλά τα κατάφερε, μετά από δυο μέρες έσπευσε εκτάκτως η Αγγελική να μου κάνει την ρίζα, πήρα και εγώ δυο βαθιές ανάσες, μπορεί και τέσσερις, και επανασυντάχθηκα.
Φυσικά έκοψα τα πολλά πολλά - αυτή την στιγμή το σπίτι μας είναι σε κατάσταση απερίγραπτης ακαταστασίας και εγώ περιμένω την κυρία που θα έρθει να καθαρίσει αύριο με δόξα και τιμές - όσο για το μαγείρεμα έχει περιοριστεί στα απολύτως αναγκαία μια που τώρα που θα ξαναμπούμε σε μια κάποια κανονικότητα θα αρχίσουμε πάλι να προσέχουμε τις θερμίδες για να χάσουμε όσα κιλά πήραμε αυτόν τον καιρό και να συνεχίσουμε ακάθεκτοι προς τους καλοκαιρινούς μας στόχους. (Τεσσεράμισι κιλά plus σε δυο μήνες δεν είναι κακό σκορ αν σκεφτούμε πως τρώγαμε σαν να μην υπάρχει αύριο, οπότε και σ΄αυτό το μέτωπο, όλα καλά)
Παράλληλα, μέσα σε όλα αυτά τα ups and downs, και τους πανικούς, και τις φρίκες, αλλά και την πλειοψηφία των ανακουφιστικά χαλαρών στιγμών που περάσαμε με τον Πάνο, συνειδητοποιήσαμε πως για μια ακόμα φορά στα δύσκολα καταφέραμε όχι απλά να επιβιώσουμε σαν ζευγάρι, σαν συνοδοιπόροι και σαν συνένοχοι, αλλά και να εκμεταλλευτούμε την κατάσταση για να σχεδιάσουμε όλη την επόμενη φάση της δουλειάς μας με απίστευτο κέφι και δεκάδες ιδέες που πιστεύω πως θα μας περάσουν μια χαρά «απέναντι».
Ταυτόχρονα, σχεδόν χωρίς καν να το καταλάβω, δούλεψα πολύ μέσα μου, με τον εαυτό μου. Μετά από τόσα χρόνια Χοϊμέ και αυτογνωσίας, κάποια πράγματα δουλεύουν στον αυτόματο, και έτσι όταν κόπασε ο θόρυβος, και άρχισε να φαίνεται πια το φως στην άκρη του τούνελ και η αντίστροφη μέτρηση προς ότι θα είναι η επόμενη μέρα, σαν να πατήθηκε ένας διακόπτης και όλα τα κομμάτια του εσωτερικού μου παζλ που για τόσον καιρό έμοιαζαν σκόρπια, μπήκαν ξαφνικά στην θέση τους. Και ένα πρωί, καθισμένη στην βεράντα με τον καφέ μου στο χέρι, και χαζεύοντας την τριανταφυλλιά μου που είναι γεμάτη λουλούδια, συνειδητοποίησα πως ήξερα με απόλυτη βεβαιότητα όχι μόνο τι θέλω να κάνω από εδώ και εμπρός, αλλά και πως θα το πετύχω.
Και τελικά, το μεγαλύτερο δώρο αυτής της περιπέτειας δείχνει να είναι το γεγονός πως μένοντας δυο μήνες τώρα παρέα με τους εαυτούς μας, και με τους πάρα πολύ κοντινούς μας ανθρώπους, πέρα από ότι δοκιμάσαμε τα όρια και τις αντοχές, τις δικές μας αλλά και των σχέσεων μας, βάλαμε στην αληθινή τους προοπτική και όλα τα υπόλοιπα.
Κοιτάζω πίσω, αλλά και στο μέλλον, και ξέρω καλά πια τι και ποιος μου έλειψε πραγματικά, τι επιθύμησα επί της ουσίας, τι φοβήθηκα μην χάσω και τι δεν σκέφτηκα καν και ποτέ, τι ονειρεύτηκα για το μέλλον και τι έχω αφήσει πίσω μου οριστικά, τι ευχήθηκα με πάθος, για τι και για ποιους έκλαψα, και τελικά ποια είναι η ζωή που θέλω από εδώ και εμπρός και παρέα με ποιους ανθρώπους θέλω να την περπατήσω.
Παρατηρώντας στα social media τις λαμπερές εικόνες να θαμπώνουν, τις μάσκες να πέφτουν και την αλήθεια όλων μας να αποκαλύπτεται σε όλο της το μεγαλείο με το καλό και το κακό που συνεπάγεται κάτι τέτοιο, βλέποντας τι αναζήτησα εγώ η ίδια, με ποιους ανθρώπους ταυτίστηκα, που βρήκα χαρά, από που άντλησα ελπίδα και έμπνευση, τι θαύμασα και τι μου προκάλεσε θλίψη και οίκτο, μπόρεσα να ξεχωρίσω με απόλυτη βεβαιότητα την ήρα από το στάρι. Και να διακρίνω και τον δικό μου δρόμο, και την δική μου θέση μέσα σ’ αυτόν τον χώρο που η ρευστότητα του είναι ταυτόχρονα πλεονέκτημα και παγίδα.
Το lifestyle σου δίνει την ευκαιρία να είσαι στο κέντρο σχεδόν των πάντων, να δοκιμάζεις καινούρια πράγματα, να ζεις ενδιαφέρουσες εμπειρίες, να ταξιδεύεις, να ανοίγεις τους ορίζοντες σου, και να ανανεώνεσαι ακολουθώντας τα trends και τις εποχές. Σε κρατάει στην επιφάνεια αν έχεις το χάρισμα να διακρίνεις την ουσία μέσα στις μόδες, και το ταλέντο να επανεφεύρεις την εικόνα σου αν και όπως χρειάζεται έτσι ώστε να παραμένεις relevant. Ταυτόχρονα η επικοινωνία με τους συνεργάτες, τους αναγνώστες, τους διαδικτυακούς φίλους ή τους followers, σου δίνει την ευκαιρία να αλληλεπιδράσεις με ανθρώπους που δεν γνωρίζεις, αλλά με τους οποίους δυνητικά σε συνδέουν πολλά. Κοινή αισθητική, κοινοί κώδικες, κοινά ενδιαφέροντα. Και από αυτή την αλληλεπίδραση να βγεις σοφότερος και πλουσιότερος, όχι απαραίτητα σε χρήμα όσο σε εμπειρία, σε γνώση αλλά και σε ενέργεια. Να γίνεις μέρος μιας ομάδας.
Την ίδια ώρα όμως, μπορεί και να σε εγκλωβίσει μέσα σε κυκλώματα και παρεάκια με ατζέντες, σε προσωπικές ψευδαισθήσεις, και μέσα σε μια εικόνα που αν δεν είναι αυθεντική, και δική σου, σιγά σιγά χάνεις τον έλεγχο της και μαζί, χάνεις και την αίσθηση της πραγματικότητας. Και γίνεσαι καρικατούρα μέσα στην ίδια σου την ζωή.
Με όλα αυτά ως δεδομένα, και με δυο μήνες στην διάθεση μου για να κάνω τον απολογισμό, την αυτοκριτική αλλά και να χρησιμοποιήσω την όποια θετική επιρροή μου σε όσες και όσους με διαβάζουν και με ακολουθούν για να τους δώσω έστω και λίγη χαρά, σήμερα νοιώθω πιο δυνατή και πιο σίγουρη από ποτέ. Κυρίως γιατί αυτές τις εξαιρετικά δύσκολες μέρες εισέπραξα και εγώ τόση στήριξη, πήρα τόση δύναμη και τόσο κουράγιο από τα σχόλια, τις κουβέντες, ακόμα και τις διαφωνίες μας, και αισθάνθηκα τόσο έντονα κρίκος μιας μεγάλης αλυσίδας ανθρώπων με τους οποίους όντως έχω κοινό τόπο, που σκέφτομαι πως δεν μπορεί, κάτι θα κάνω και εγώ καλά για να το αξιώνομαι όλο αυτό. Οπότε προχωράω προς το μέλλον με αισιοδοξία, με φόρα, και με μεγάλο ενθουσιασμό.
Πολύ συνειδητά, αφήνω και πολλά πράγματα πίσω μου. Ανταγωνισμούς, έριδες, ίντριγκες, τοξικούς ανθρώπους, και όσα δυσοίωνα χρόνια τώρα το μόνο που έκαναν ήταν να μου αποσπούν την αμέριστη προσοχή μου από τα σημαντικά και τα ουσιαστικά. Η ζωή, και η δουλειά, έχουν χώρο για όλους μας. Και αν έμαθα κάτι 53 μέρες τώρα είναι πως όταν βλέπουμε μόνο μπροστά, κάνοντας focus μόνο στο φως, ασχολούμενοι μόνο με τα δικά μας και με το πως θα τα κάνουμε όσο καλύτερα και όσο πιο δημιουργικά γίνεται, δίνοντας και παίρνοντας μόνο αγάπη, και μεταβολίζοντας μόνο θετική ενέργεια και αισιοδοξία, όλα τελικά θα βρουν τον δρόμο και την θέση τους. Και θα πάνε καλά.
Από σήμερα και μέχρι να συναντηθούμε ξανά, πολύ σύντομα ελπίζω, ας βάλουμε στόχο να παραμείνουμε ασφαλείς και να μην αφήσουμε τον φόβο να μας κρατήσει άλλο έξω από τις ζωές και τα όνειρα μας. CU soon
Υ.Γ. Επέλεξα να ντύσω το σημερινό ποστ με εικόνες από ανθισμένους κήπους και πολύχρωμα λουλούδια γιατί πιστεύω πως μεταφέρουν στην εντέλεια της αυτή την τόσο αναζωογονητική αίσθηση της αισιοδοξίας, της ελπίδας και της αναγέννησης.
