Οι μέρες περνάνε και ο χρόνος μοιάζει να έχει πάρει μια άλλη, πιο αργή και πιο βασανιστική διάσταση. Δεν παραπονιέμαι εννοείται, αντίθετα ευχαριστώ κάθε μέρα τον Θεό και το σύμπαν γιατί under the circumstances είμαστε από τους τυχερούς. Έχουμε ένα όμορφο σπίτι, θέρμανση, προμήθειες, είναι καλά το παιδί μας και οι μαμάδες μας έστω κι αν μας χωρίζει μια – μικρή ευτυχώς- απόσταση, είναι καλά και οι φίλοι μας και οι οικογένειες τους, έχουμε πολύτιμους συνεργάτες που μας στηρίζουν και τους στηρίζουμε οπότε το FnL αν και στο pause εξακολουθεί να υπάρχει και να περιμένει την επόμενη μέρα, έχουμε βρει την ρουτίνα μας, είμαστε σε καλή φάση μεταξύ μας, και παραμένουμε αισιόδοξοι, αποφασισμένοι και όσο περισσότερο γίνεται δημιουργικοί.
That been said, προσπαθώ να βρω τρόπους να κρατήσω το Blond relevant και δυσκολεύομαι. Προφανώς ξέρω καλά πως θα υπάρξει μια πτώση, τόσο στα νούμερα όσο και στην ύλη, παρόλο που ο Μάρτης είχε παραπάνω από την διπλή επισκεψιμότητα από πέρσι και το Instagram μου, όπως και το FB πάνε εξαιρετικά. Απλά με το ροζ site μου να στηρίζεται στις προσωπικές μου εμπειρίες και η ουσία του να είναι το πρωτογενές content, είναι εξαιρετικά δύσκολο να βρίσκω κάθε μέρα διαφορετικό θέμα όταν είμαι κλεισμένη εδώ και έναν σχεδόν μήνα στο σπίτι.
Ευτυχώς που μαγειρεύω και μοιράζομαι μαζί σας τις συνταγές, και που υπάρχει πεδίον δόξης λαμπρό μπροστά μου με όλα αυτά τα υπέροχα φαγητά που πάντα ήθελα να δοκιμάσω να φτιάξω και ποτέ δεν είχα τον χρόνο - by the way τις επόμενες μέρες το μενού έχει γλώσσες meuniere οπότε stay tuned- όμως για να είμαι ειλικρινής δεν θέλω ξαφνικά να γίνω από (my)lifestyle blogger, domestic goddess α λα Ελληνικά.
Από την άλλη, η εξυπνάδα στους δύσκολους καιρούς είναι να μπορούμε να προσαρμοζόμαστε στις νέες συνθήκες και να συνεχίζουμε, μέχρι να δούμε το φως στην άκρη του τούνελ. Οπότε έχοντας περάσει my fair share από προβλήματα και περιπέτειες, και έχοντας δόξα τον Θεό ξανασηκωθεί μετά από δεκάδες πεσίματα, έχω τουλάχιστον την βεβαιότητα πως όσο θα είμαστε καλά θα μπορώ να ξαναβρίσκω τις ισορροπίες μου και να επανεφευρίσκω τον εαυτό μου, με επιτυχία.
Δεν θα σας πω ψέματα, με ανησυχεί το μέλλον, πολύ, όμως σαν χαρακτήρας είμαι από τους ανθρώπους που προτιμούν να αντιμετωπίζουν τα προβλήματα όταν έρθουν αντί να αγχώνομαι από πριν για το τι μπορεί να συμβεί. Οπότε προς το παρόν αυτό που με δυσκολεύει περισσότερο είναι η έλλειψη ορίζοντα. Αυτή η αβεβαιότητα τόσο για το πως θα είναι το αύριο αλλά κυρίως για το πότε θα έρθει. Νομίζω πως θα μου ήταν πολύ ευκολότερο να διαχειριστώ την κατάσταση αν ήξερα πόσο θα κρατήσει, αν είχα ένα deadline. Όμως σήμερα ζούμε αυτό που ζούμε και το μόνο που μπορούμε να κάνουμε – εκτός από υπομονή- είναι να βρίσκουμε ο καθένας τον δικό του τρόπο για να βγει από αυτή την περιπέτεια υγιής. Σωματικά αλλά και ψυχολογικά.
Και φυσικά, δεν είμαστε όλοι οι άνθρωποι ίδιοι, ούτε διαχειριζόμαστε τις δυσκολίες με τον ίδιο τρόπο. Γι’ αυτό και με εκνευρίζουν αφάνταστα οι συμβουλές για το τι να κάνουμε ή τι να μην κάνουμε τις μέρες της οικειοθελούς μας απομόνωσης. Κάποιοι θα βγουν μέσα από όλα αυτά fit γιατί θα κάνουν δίαιτες και θα γυμνάζονται, κάποιοι θα φάνε τον χρόνο τους κυριολεκτικά και μεταφορικά και δεν θα χωράνε στα προ κορονοϊού ρούχα τους, κάποιοι θα εμφανιστούν σαν νεάτερνταλ και κάποιοι θα είναι φράπες από τις μποτέ, άλλοι θα διαβάσουν, άλλοι θα λιώσουν στα ηλεκτρονικά παιχνίδια, κάποιοι θα χωρίσουν, κάποιοι θα κάνουν καινούρια μωρά, άλλοι θα κάνουν ατελείωτες ενδοσκοπήσεις και άλλοι θα αγορεύουν ολημερίς στα social media, και ο καθένας στην τελική έχει το δικαίωμα να επιλέξει το δικό του «φάρμακο» ή «φαρμάκι» χωρίς να χρωστάει λογαριασμό ή εξηγήσεις σε κανέναν. Desperate times need desperate measures που λένε και στο χωριό μου.
Στο μεταξύ, όσο γράφω, οι ειδοποιήσεις για τα inboxes χτυπάνε ασταμάτητα όπως κάθε μέρα και κάθε ώρα, 24/7. Για κάποιον λόγο που πραγματικά μου φαίνεται ακατανόητος, πάρα πολλοί άνθρωποι θεωρούν λογικό το να μοιράζονται ότι μαλακία τους έρθει με τους πάντες. Προωθούν φωτογραφίες, νέα, έρευνες, βίντεο, τραγούδια ή ότι άλλο τους φανεί, χωρίς να σκέφτονται πως ενοχλούν, πως ο άλλος μπορεί να μην ενδιαφέρεται, πως μπορεί το ίδιο μήνυμα να το έχει πάρει άλλες εκατό φορές, και ότι γενικά, στην εποχή του Internet και των social media που η κάθε πληροφορία κυκλοφορεί και μοιράζεται σε χρόνο DT, είναι απίθανο να έχουν στα χέρια τους κάποιου είδους αποκλειστικότητα.
Θα ήταν τόσο πολύ πιο λογικό, και σίγουρα πολύ πιο ευγενικό αν θεωρούμε πως κάτι είναι άξιο μοιράσματος να το ανεβάζουμε στους τοίχους μας. Έτσι και οι φίλοι μας θα το δουν, και δεν θα ενοχλήσουμε κανέναν. Με τον ίδιο τρόπο που σκεφτόμαστε – ελπίζω- πριν πάρουμε κάποιον τηλέφωνο ότι ώρα μας καπνίσει, ή ακόμα χειρότερα πριν του χτυπήσουμε το κουδούνι, θα έπρεπε να αντιμετωπίζουμε και τα social media. Κυρίως γιατί κάποιοι από μας, τα χρησιμοποιούμε και για δουλειά, όχι μόνο για χαβαλέ. Αλλά δυστυχώς, μέσα σε όλα όσα χάνονται μέρα με την μέρα, είναι και η ευγένεια. Μάλλον είναι κι αυτό ένα από τα συμπτώματα του ιού. Τι να πει κανείς.
Anyway, το ποστ αυτό δεν είχε στόχο να είναι γκρινιάρικο, όμως εδώ που μπλέξαμε θα έρθουν φάσεις που θα συμβεί και αυτό. Άλλωστε, σας έχω υποσχεθεί πως εδώ θα λέμε και θα γράφουμε πάντα αλήθειες, και η αλήθεια καλώς η κακώς δεν είναι ποτέ μονόχρωμη. Ούτε καν αν το χρώμα είναι ροζ.
Σας φιλώ, να προσέχετε, και να μην χάνετε το κουράγιο σας. Θα έρθουν καλύτερες μέρες, σύντομα.
