Μπορεί να ακούγομαι κουραστική, νοιώθω όμως την ανάγκη να το λέω όσο πιο συχνά μπορώ, το πόσο ευγνώμων νοιώθω για την δουλειά που κάνουμε και τις ευκαιρίες που μας δίνει. Όχι μόνο γιατί μέσα από τα ταξίδια μας γνωρίζουμε υπέροχα μέρη, αλλά κυρίως γιατί χάρη στα ταξίδια μας γνωρίζουμε υπέροχους ανθρώπους. Βέβαια οι ωραίοι άνθρωποι είναι πολύ πιο σπάνιοι από τα ωραία μέρη, όμως καμιά φορά τυχαίνει να συνδυάζονται και τα δύο και το αποτέλεσμα είναι πραγματικά συγκλονιστικό. Όπως οι πέντε μέρες που περάσαμε στο Nobelos Seaside Lodge φιλοξενούμενοι της οικογένειας Νόμπελου που ήταν πραγματικά από τις ωραιότερες των τελευταίων πολλών καλοκαιριών μια που ξεκουραστήκαμε στον απόλυτο βαθμό, ψυχή και σώματι , κάτι που στην φάση που περνάμε και που περάσαμε, ήταν πραγματικά ανεκτίμητο δώρο.
Αρκεί να σας πω ότι έφυγα από την Αθήνα με δυο βαλίτσες πράγματα μια που θα λείπαμε για ένα δεκαπενθήμερο, και στο Nobelos έζησα πέντε μέρες φορώντας τα μαγιό μου και δυο καφτάνια, πρωί μεσημέρι και βράδυ. Δεν βάφτηκα, δεν ασχολήθηκα καν με το τι θα βάλω, κολύμπησα πολύ, λιάστηκα ακόμα περισσότερο, μαύρισα to perfection, έφαγα εκπληκτικά, διάβασα βιβλία, άκουσα μουσικές – ψάξτε για το διαδικτυακό ραδιόφωνο ABC Lounge και θα με θυμηθείτε- ήπια ωραία ποτά, χάζεψα την μαγική θέα, τράβηξα δεκάδες φωτογραφίες και όταν ήρθε η ώρα να φύγουμε συνειδητοποίησα πως ο χρόνος είχε κυλήσει σαν γάργαρο νεράκι χωρίς καν να το καταλάβω.Φύγαμε όμως έχοντας κάνει καινούριους φίλους, την εκπληκτική οικογένεια Νόμπελου που λέγαμε, και με την βεβαιότητα πως έχουμε επιτέλους βρει ένα ακόμα μέρος στο οποίο θα επιστρέφουμε κάθε χρόνο με λαχτάρα, κάτι που για μας είναι αξία ανεκτίμητη.
Με την ίδια ακριβώς λαχτάρα επιστρέφουμε άλλωστε τρία χρόνια τώρα στο Eagles Palace και στους αγαπημένους μας φίλους Ντίνο και Λένα Τορνιβούκα, δυο ανθρώπους που πραγματικά θα θέλαμε να βλέπουμε πολύ περισσότερο και πολύ συχνότερα αν δεν μέναμε εμείς Αθήνα και εκείνοι Θεσσαλονίκη, και αν δεν πνιγόμασταν όλοι – ευτυχώς – στην δουλειά. Το Eagles Palace είναι από τα μέρη που αγαπώ ιδιαίτερα, το έχω γράψει άλλωστε, και τα οποία καταφέρνουν να συνδυάσουν στην εντέλεια την απαραίτητη χαλαρότητα των διακοπών με το άψογο σέρβις των πέντε αστέρων και τις βουτιές στα υπέροχα νερά της quiet παραλίας με το φαγητό που κερδίζει βραβεία με το σπαθί του, FnL και άλλα.
Στην πραγματικότητα ο Nobelos και το Eagles είναι δυο εντελώς διαφορετικά «προϊόντα». Το ένα μια μικρή οικογενειακή επιχείρηση με τέσσερα δωμάτια και ένα εστιατόριο και το άλλο μια μεγάλη ξενοδοχειακή μονάδα με σουίτες, βίλες, πέντε εστιατόρια και εκατοντάδες εργαζόμενους. Έχουν όμως ένα σημαντικότατο κοινό σημείο. Ανθρώπους πίσω τους που βάζουν ψυχή και μεράκι, και που καταφέρνουν να δώσουν την προσωπική τους σφραγίδα και αισθητική στα πάντα. Και αυτό που σου μένει τελικά, και στα δύο, είναι αυτή η αίσθηση της γαλήνης και της ευτυχίας όταν έχεις περάσει χρόνο κάπου που όλα είναι σχεδιασμένα προσεκτικά έτσι ώστε να σου χαρίσουν πολύτιμες στιγμές που θα αναπολείς τον χειμώνα που θα έρθει.
Φεύγοντας, περάσαμε και την κλασσική μας βόλτα από την Μπουκαδούρα της αγαπημένης μας κας Γιώτας Κουφαδάκη στην Ακτή Ελιάς, και η ευτυχία μας ολοκληρώθηκε. Απολαμβάνοντας το εξαιρετικό φαγητό της στο τραπέζι πάνω από την θάλασσα ανέβασα στο FB αυτό το ποστ που νομίζω πως τα λέει όλα : «Αν έπρεπε να διαλέξω ένα και μόνο φαγητό σ´ αυτό το λατρεμένο μέρος που η κα Γιώτα βάζει ψυχή και καρδιά σε κάθε ένα από τα πιάτα που μαγειρεύει, θα ήταν αυτό το μοσχάρι με τα μικροσκοπικά κολοκυθάκια από τον κήπο της που είναι γλυκά και πεντανόστιμα, και που όλο μαζί είναι για μένα από τα νοστιμότερα του κόσμου. Υ.Γ. Φέτος το καλοκαίρι είμαι πιο curvy αλλά και πιο ευτυχισμένη από ποτέ. Μακάρι να κρατήσει... Η ευτυχία, γιατί τα κιλά από Σεπτέμβρη λέω να τα παλέψω.. Ίδωμεν...»
Γιατί τελικά, τι μετράει στην ζωή πάνω απ’ όλα? Μάθημα που το πήραμε όλοι τα τελευταία χρόνια με τον πιο δύσκολο τρόπο, για τα ουσιαστικά και τα σοβαρά που μόνο όταν κινδυνέψουμε να τα χάσουμε καταλαβαίνουμε την σημασία τους, και το πόσο τυχεροί είμαστε όσοι τα έχουμε. Υγεία, αγάπη, οικογένεια, φίλοι. Και δουλειά εννοείται γιατί χωρίς χρήματα τα πάντα γίνονται ακόμα πιο περίπλοκα, όμως στην δική μου λίστα τα άλλα θα προηγούνται πάντα. Όσο θα έχω κοντά μου τον Ιάσονα, τον Πάνο, την μαμά μου και τους φίλους της καρδιάς μου, και θα είμαστε όλοι γεροί και αγαπημένοι, όλα τα άλλα θα τα λύνουμε sooner or later και με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Το σκέφτηκα ξανά και ξανά αυτό τις ώρες που χάζευα τα καταγάλανα νερά και σκεφτόμουν πως αυτό το ταξίδι κανονικά θα το είχαμε κάνει παρέα με τον Κρις. Σε μια εποχή που βρισκόμαστε όλοι σε κρίση, που τα χρήματα λείπουν σχεδόν από παντού και που το μέλλον είναι νεφελώδες, ας περισσεύει τουλάχιστον η αγάπη. Και μαζί της, η ελπίδα.
Υ.Γ. Στον αντίποδα όλων αυτών των υπέροχων, περάσαμε μια μέρα στην Κατερίνη. Πανέμορφη πόλη, ωραία μαγαζιά, αλλά ταυτόχρονα και η πρώτη φορά από τότε που αρχίσαμε να βγαίνουμε μετά το lockdown που πραγματικά φοβήθηκα. Κόσμος να φιλιέται και να αγκαλιάζεται γύρω μας σαν να μην τρέχει τίποτα, όλοι οι σερβιτόροι να κυκλοφορούν με την μάσκα στο σαγόνι ή και στο μπράτσο – ναι το είδαμε και αυτό- αντισηπτικά ολόγυρα που τα χρησιμοποιούσαμε μόνο εμείς – εγώ μόνο που δεν λούστηκα με αντισηπτικό από το άγχος μου, κατά τα άλλα κάθε πέντε λεπτά έπλενα χέρια, μπράτσα, λαιμό, ντεκοτέ, ότι ήταν εκτεθειμένο τέλος πάντων εμμονικά- και τελικά φάγαμε και φύγαμε τρέχοντας κατανοώντας απολύτως γιατί κολλάνε όλοι αυτοί που κολλάνε και γιατί όπως έχω γράψει τόσες και τόσες φορές, το μόνο που μπορεί να μας σώσει είναι η ατομική ευθύνη και η κοινή λογική.
Την Κυριακή που μας έρχεται ξαναφεύγουμε, οπότε θα τα λέμε ξανά μέσα από το Instagram. Να περνάτε καλά και να προσέχετε. Stay safe.
