My dear Blondies,
Η συγκεκριμένη εκδρομή είναι από τις πολύ αγαπημένες μας και βρίσκουμε – ή μάλλον δημιουργούμε- ευκαιρίες για να την επαναλαμβάνουμε όσο συχνότερα μπορούμε. Αυτή την φορά η αφορμή ήταν το FNL event που έγινε την Δευτέρα 6 Φεβρουαρίου στα Δέκα Τραπέζια του Μανώλη Παπουτσάκη, και το οποίο σημείωσε τεράστια επιτυχία, αν σκεφτεί κανείς πως έγινε sold out μέσα σε μόλις δύο ώρες από την ανακοίνωση του. Ανεβάζω μερικές φωτογραφίες για να πάρετε μια ιδέα, και όλα τα details θα τα διαβάσετε σύντομα στο FNL.
Το μεσημέρι της ίδιας μέρας περάσαμε και από το Makaronino για να δούμε τον αγαπημένο μας φίλο Nino Τσατσούλη και να φάμε παρέα ένα – σχετικά- light lunch. Φιόκι με gorgonzola και αχλάδι, sando με γαρίδες, άψογη καρμπονάρα, και βέβαια το παγωτό μπισκότο με στέβια που είναι πεντανόστιμο και με ελάχιστες θερμίδες και από το οποίο τρώω κάθε φορά ένα tube μόνη μου. Ο Νίνο και η κοπέλα του η Μαίρη είναι δυο εξαιρετικά και άξια παιδιά που αν και τόσο νέα, δουλεύοντας σκληρά και με πάθος έχουν καταφέρει να φτιάξουν τόσα πράγματα. Και έπεται συνέχεια!!!! Τους αγαπάμε, τους στηρίζουμε, είμαστε περήφανοι γι’ αυτούς, και περνάμε και τέλεια μαζί τους. Να πάτε με πρώτη ευκαιρία στο Makaronino της Προξένου Κορομηλά που έχει και τραπέζια, δεν είναι μόνο delivery/take away, και θα με θυμηθείτε…
Να πω εδώ πως το ταξίδι μας στην Θεσσαλονίκη και μετά στην Νάουσα συνέπεσε με την Μπάρμπαρα και τα χιόνια στην Αθήνα, και έτσι αναγκαστήκαμε να φύγουμε νωρίτερα από ότι είχαμε υπολογίσει – δηλαδή την Κυριακή 5 του μήνα αχάραγα- αλλά πράξαμε εξαιρετικά μια που περάσαμε από όλα τα δύσκολα σημεία της διαδρομής, Μαλακάσα, Θήβα και Αλμυρό λίγο πριν κλείσουν, και χωρίς να χρειαστεί καν να βάλουμε τις ολοκαίνουριες χιονοκουβέρτες με τις οποίες είχαμε εφοδιαστεί εγκαίρως (δηλαδή το Σάββατο το βράδυ που ο Πάνος πήγε door to door σε πέντε βενζινάδικα για να τις βρει) για να μην φάμε πρόστιμο.
Η Θεσσαλονίκη μας υποδέχτηκε με συννεφιά, η Νάουσα όμως μας αποζημίωσε με υπέροχες λιακάδες και πολύ κρύο όλες τις μέρες που ήμασταν εκεί, δηλαδή με τον τέλειο χειμωνιάτικο καιρό. Και βέβαια, με την τέλεια παρέα μια που ξεσηκώσαμε την Φαίη, τον Νικόλα και τον Γιώργο με την Luna (AKA Lino όπως είναι πια το εσωτερικό μας αστείο) οι οποίοι μας εμπιστεύθηκαν και νομίζω, δεν έχασαν.
Η βάση μας ήταν όπως κάθε φορά το αγαπημένο μας ξενοδοχείο Παλαιά Πόλη στην Νάουσα, our home away from home όταν βρισκόμαστε στην περιοχή, ένα boutique hotel με μόλις εννέα δωμάτια και την πιο ζεστή φιλοξενία από την υπέροχη οικογένεια Ταμπούρη που το διαχειρίζεται, και που κάνει τους φιλοξενούμενους της να νοιώθουν πραγματικά στο σπίτι τους. Από τα όμορφα ρουστίκ δωμάτια μέχρι το σαλόνι/τραπεζαρία με το τεράστιο τζάκι, και από τα delicious πρωινά με το φρεσκοφτιαγμένο ρυζόγαλο και τα χωριάτικα αυγά μέχρι τον τηγανητό μπάτζο που ταιριάζει τέλεια με τα βραδινά ποτά μας, όλα είναι προσεγμένα στην εντέλεια, χωρίς όμως να χάνουν την απλότητα και την χαλαρότητα που είναι απαραίτητες σε τέτοιου είδους διακοπές.
Από την Παλαιά Πόλη λοιπόν, μετά το πρωινό, μπαίναμε στα αυτοκίνητα μας και αναχωρούσαμε κάθε μέρα για έναν από τους αγαπημένους μας κοντινούς προορισμούς. Το πρώτο μεσημέρι μας μάλιστα εμπεριείχε και μια καινούρια ανακάλυψη που μπήκε αμέσως στα μέρη εκείνα στα οποία θα επιστρέφουμε κάθε φορά, ο Βασιλικός στην Καλλίπολη, είκοσι λεπτά μόλις από την Νάουσα. Εκεί, σε ένα όμορφο μικρό εστιατόριο, ο Βασίλης Μπαρμπαρούσης μετά από μια καριέρα χρόνων σε κουζίνες στην Θεσσαλονίκη αλλά και στο Λονδίνο, μαγειρεύει υπέροχα πιάτα στην φωτιά, όπως τα νοστιμότερα ψητά καρότα που έχω δοκιμάσει ποτέ μαγειρεμένα με μίσο, μπάτζο τηγανητό συνοδευμένο από μέλι σουσούρας επτά ετών που θύμιζε butterscotch, πιτάκια νάαν με τυρί και αντζούγια to die for, και για το τέλος πορτοκαλόπιτα με παγωτό γάλα και ελληνικό καφέ ψημένο στα κάρβουνα και σερβιρισμένο με γλυκό του κουταλιού πορτοκάλι. Αν βρεθείτε την περιοχή μην τυχόν και δεν πάτε, πιστέψτε με, θα χάσετε μια μαγική εμπειρία.
Το ίδιο βράδυ, βρεθήκαμε στην Βέροια και το επίσης πολυαγαπημένο Βεργιώτικο του Νίκου Μαλλιάρα, για μια ακόμα από αυτές τις μαγικές γαστρονομικές εμπειρίες που μόνο εκείνος ξέρει να προσφέρει. Ο Νίκος είναι ένας άνθρωπος που εκτιμώ ιδιαίτερα για το πάθος με το οποίο αντιμετωπίζει την δουλειά του, για την διαρκή αναζήτηση του καλύτερου κρέατος, για τα ταξίδια που κάνει ανά τον κόσμο για να αποκτήσει ιδέες και να ανοίξει τους ορίζοντες τους, και για την γενναιοδωρία με την οποία αντιμετωπίζει τους πελάτες του. Για το Βεργιώτικο έχουν γραφτεί πολλά από σοβαρούς γευσιγνώστες- διαβάστε εδώ την κριτική του Πάνου για το FNL- οπότε εγώ θα σας πω μόνο όταν πάτε να δοκιμάσετε οπωσδήποτε το γιουβέτσι του που είναι το νοστιμότερο που έχω φάει ever, και το ραβανί με παγωτό από καμένο γάλα από το οποίο τρώω πάντα μια μερίδα όλη δική μου, και δεν παραχωρώ ούτε μπουκιά σε κανέναν.
Την Τετάρτη η μέρα είχε επίσκεψη στο οινοποιείο του Κυρ Γιάννη στο Γιαννακοχώρι, όπου εκτός από την ξενάγηση το πρόγραμμα είχε και δεκάδες φωτογραφίες στην «κορνίζα» που κρέμεται από ένα δέντρο στην αυλή για να παίζουν οι influencers όπως και στο famous μπλε τρακτέρ στο οποίο όπως βλέπετε η Φαίη φωτογραφήθηκε από την yours truly ξεκαρδισμένη στα γέλια. Παρών και ο ίδιος ο Κυρ Γιάννης μια που την ημέρα της επίσκεψης μας έκοβαν εκεί την πίτα του Αρκτούρου, ο οποίος υπέγραψε τα βιβλία του και φωτογραφήθηκε με χαρά μαζί μας, προσφέροντας μας μια ακόμα μοναδική ανάμνηση που θα την κρατήσουμε στην καρδιά μας για πάντα.
Στην συνέχεια, μετά από μια βόλτα στους καταρράκτες της Έδεσσας και στο πανέμορφο και χιονισμένο Νυμφαίο, το πρόγραμμα είχε lunch στον Θωμά στο Σκλήθρο της Φλώρινας, το δικό μου πιο αγαπημένο εστιατόριο στην περιοχή. Ο Θωμάς που πέρσι έκλεισε τα πενήντα χρόνια λειτουργίας του είναι ένα εστιατόριο που πραγματικά δεν περιμένεις να συναντήσεις στην κυριολεξία in the middle of nowhere, με λινά τραπεζομάντηλα, μπουαζερί στους τοίχους, κρυστάλλινα ποτήρια Riedel, και εξαιρετικό φαγητό βασισμένο σε τοπικά προϊόντα και συνδυασμένο με σπάνιες ετικέτες κρασιών από το καταπληκτικό τους κελάρι. Μπάτζος με γλυκό του κουταλιού σύκου, φλωρινέλα με σάλτσα από πιπεριά Φλωρίνης και εκπληκτικά μαγειρευτά είναι από τα must, όπως και το σνίτσελ για όποιον αγαπά – όπως εγώ- το baby food. Περισσότερες λεπτομέρειες διαβάστε εδώ.
Όπως αντιλαμβάνεστε, μετά από τέτοιο πρόγραμμα επιστρέψαμε στην Παλαιά Πόλη κατά τις 8 το βράδυ κατάκοποι, και καμιά διάθεση δεν είχαμε να ξαναβγούμε. Έτσι, κατά τις 9:30 μαζευτήκαμε γύρω από το τζάκι, προστέθηκαν στην παρέα μας άλλοι δυο αγαπημένοι φίλοι και από τους κορυφαίους οινοποιούς της χώρας, ο Στέλλιος Μπουτάρης και ο Πέτρος Καρυδάς, και έτσι, με καλό κρασί, κουβέντα και γέλια, καταλήξαμε να πάμε για ύπνο στις 2 τα ξημερώματα.
Το επόμενο πρωί η Φαίη και ο Νικόλας μας αποχαιρέτησαν γιατί έπρεπε να επιστρέψουν στην Αθήνα και η υπόλοιπη παρέα έδωσε ραντεβού το μεσημέρι στο Αρκοχώρι, ένα τέταρτο έξω από την Νάουσα, για lunch στο Χάραμα. Μια περιποιημένη ταβέρνα χτισμένη μέσα στο πράσινο του βουνού, με υπέροχη θέα και εξαιρετικό φαγητό, και οικοδεσπότη τον Στέφανο Λαφάρα. Αν πάτε, να μην παραλείψετε να δοκιμάσετε τον μπακλαβά με χοιρινό – μια μοναδική συνταγή του Στέφανου- όπως και το παραδοσιακό μακάλο που εδώ όμως το φτιάχνουν με κόκκινη σάλτσα και είναι πολύ πιο νόστιμο. Και στο τέλος να ζητήσετε οπωσδήποτε χαλβά ψητό σε φύλλο και τα εκπληκτικά γλυκά κουταλιού που φτιάχνει η μαμά του. Και βέβαια, να πάτε και μια βόλτα από το κελάρι με τα εκατοντάδες μπουκάλια τοπικών παραγωγών και όχι μόνο, θα εντυπωσιαστείτε πραγματικά.
Υπό αυτές τις συνθήκες, με ωραίο φαγητό, καλό κρασί και ακόμα καλύτερη παρέα η ώρα κύλησε σαν γάργαρο νεράκι και μας πήρε το απόγευμα. Το βράδυ το πρόγραμμα ήταν ίδιο με της προηγούμενης μέρας, ραντεβού στο τζάκι με την ίδια ακριβώς παρέα, κρασί, πλατό με τυριά και αλλαντικά και γέλια μέχρι το ξημέρωμα, και η φωτογραφία που έστειλα στην Φαίη και τον Νικόλα ισούται με χίλιες λέξεις νομίζω.
Η Παρασκευή ξημέρωσε κι αυτή με τέλεια λιακάδα, και αφού μαζέψαμε τα πράγματα μας και φάγαμε και ένα καλό πρωινό για τον δρόμο, ξεκινήσαμε για Αθήνα κάνοντας πρώτα μια σύντομη στάση στο οινοποιείο του αγαπημένου μας φίλου Πέτρου Καρυδά. Ο Πέτρος είναι ένας μύθος στον χώρο του κρασιού, όμως όσοι έχουμε την χαρά να τον γνωρίζουμε και την τιμή να τον θεωρούμε φίλο μας, ξέρουμε πως η κάπως απρόσιτη εικόνα του είναι στην πραγματικότητα η πανοπλία ενός εξαιρετικά ευγενικού, χαμηλών τόνων και κάπως ντροπαλού ανθρώπου που αγαπά να αφήνει την δουλειά του να μιλά για εκείνον και δεν συμπαθεί καθόλου τις δημόσιες σχέσεις και τα επιφανειακά πάρε δώσε. Το Κτήμα Καρυδά είναι ένα κομψοτέχνημα, με τα πάντα στην εντέλεια, από τις μικρές και εντελώς Instagramable λεπτομέρειες που βλέπετε στις φωτογραφίες μέχρι τον αστραφτερό χώρο της εμφιάλωσης που θυμίζει περισσότερο χειρουργείο, και με μια θέα που πραγματικά κόβει την ανάσα. Στην επίσκεψη μας αυτή είχαμε την ευκαιρία να γνωρίσουμε και τον μπαμπά του Πέτρου, τον φοβερό κύριο Κώστα που είναι η ψυχή του οινοποιείου, παλιός πρωταθλητής του σκι, και γενικά μια πραγματική λατρεία.
Πλησιάζοντας στην Αθήνα η λιακάδα έδωσε την θέση της σε χιονισμένα τοπία, βροχή και μουντάδα, αλλά η καρδιά μας είναι τόσο γεμάτη από τα όσα όμορφα ζήσαμε, που το χαμόγελο μας θα κρατήσει για πολύ πολύ καιρό. Μέχρι να επιστρέψουμε, σύντομα.
Υ.Γ. Για τον Στέλλιο Μπουτάρη, αγαπημένο φίλο και ταυτόχρονα έναν άνθρωπο που εκτιμώ αφάνταστα για πολλούς διαφορετικούς λόγους,αναδημοσιεύω κάτι που έγραψα για εκείνον μερικούς μήνες πριν στο FNL, και περιγράφει ακριβώς τα αισθήματα μου για εκείνον. «Είναι Rolling Stone ο Στέλλιος, και ο χαρακτηρισμός είναι διπλής ανάγνωσης, αν όχι τριπλής. Πέραν του ότι είναι καλομεγαλωμένος, με εξαιρετικές σπουδές, ευγενής, με χιούμορ υπόγειο και με αυτή την εξόχως γοητευτική χαλαρότητα των ανθρώπων που δεν νοιώθουν πως έχουν να αποδείξουν κάτι, είναι και ροκάκι at heart. Και πιστεύει εμφανώς πως οι πέτρες που κυλάνε δεν χορταριάζουν, οπότε φροντίζει να μην εφησυχάζει ποτέ, και να μοιράζεται με τους ανθρώπους γύρω του, φίλους, πελάτες, συνεργάτες και καταναλωτές αυτόν τον ενθουσιασμό για την ζωή που ξεχειλίζει τόσο από τον ίδιο, όσο και από τα προϊόντα του.»
Υ.Γ.2 Διαβάζοντας ξανά το κομμάτι, παρατήρησα πως έχω χρησιμοποιήσει πολλές φορές την έκφραση "αγαπημένος/οι φίλος/οι". Δεν το διορθώνω από επιλογή, μια που με εκφράζει απόλυτα. Οι φίλοι μας, παλιότεροι και πιο καινούριοι, οι άνθρωποι που αγαπάμε, επιλέγουμε και μας επιλέγουν κι εκείνοι, είναι η προίκα μου, και μια από τις πιο πολύτιμες αποσκευές της ζωής μου. Είμαι ευγνώμων και βαθιά περήφανοι που διασταυρώθηκαν οι δρόμοι μας, και παρότι στην πραγματικότητα δεν είναι πολλοί, σ΄αυτό το ταξίδι έτυχε να είναι αρκετοί μαζεμένοι.
Υ.Γ.3 Η φωτογραφία του Στέλλιου είναι απο την Καθημερινή και το εσωτερικό του Βασιλικού απο τον Γαστρονόμο.
Σας φιλώ,
