Οι μέρες περνάνε δύσκολα αλλά και γρήγορα, και αυτός είναι ένας πολύ περίεργος συνδυασμός. Στα επαγγελματικά μας όλα σέρνονται σαν πρωταγωνιστές σε ταινία του Αγγελόπουλου. Σαν να μην μας έφταναν τα υπόλοιπα βάσανα μας ο Ερμής με τον Κρόνο χορεύουν ταραντέλα κάνοντας τα νεύρα μου κρόσσια, και μπορεί η Susan να προβλέπει πως από Δευτέρα όλα θα αρχίσουν να φτιάχνουν, όμως προς το παρόν η μια αναποδιά ακολουθεί την άλλη και τα πάντα αναβάλλονται ή ακόμα χειρότερα ακυρώνονται μέχρι νεωτέρας. Που πότε θα είναι άραγε αυτή η νεωτέρα, κανείς δεν ξέρει να μας πει.
Παρόλα αυτά, η άσκηση δουλεύει και εγώ αρχίζω σιγά σιγά να βρίσκω τους ρυθμούς μου, έχοντας πια πάρει απόφαση να πάψω να κλαίω πάνω από το χυμένο γάλα και να εστιάσω σε ότι μπορώ να κάνω εγώ και μόνο εγώ. Δεν θα σας κρύψω πως μετά από δυο μήνες σχεδόν στο pause, αυτή η οπτική είναι σχεδόν ανακουφιστική γιατί όντως, μόνοι μας μπορούμε να κάνουμε ένα σωρό πράγματα που μπορεί να μην λύνουν τα προβλήματα μας όμως τουλάχιστον δεν τα επιβαρύνουν με ακόμα χειρότερη ψυχολογία. Επίσης, όταν πάρουμε επιτέλους μπρος ένα σωρό πράγματα που έχουν μείνει να σέρνονται ως για μαγείας ταχτοποιούνται. Δηλαδή όχι ακριβώς ως δια μαγείας, εμείς τα κάνουμε, αλλά τουλάχιστον είναι μια μορφή προόδου. Όπως ας πούμε χτες που επιτέλους αποφάσισα να ασχοληθώ με τα ρούχα μου που εδώ και δύο μήνες ήταν τα μεν χειμωνιάτικα πεταμένα πάνω στο κρεβάτι του ξενώνα, τα δε καλοκαιρινά κρεμασμένα όπως όπως με τα παπούτσια ανακατεμένα και τις τσάντες μου αλλού για αλλού.
Μου πήρε καιρό να το αποφασίσω, όμως τελικά χρειάστηκαν μόλις τέσσερις ώρες για να ταχτοποιηθούν τα πάντα στην εντέλεια και τώρα είμαι πτώμα μεν, πολύ ευχαριστημένη δε, αφήστε που έτσι κι αλλιώς δεν με έπαιρνε να μην οργανωθώ μια που από την επόμενη εβδομάδα ξεκινάνε τα ταξίδια για τα FnL Awards και δεν γινόταν να πακετάρω μαγιώ με μπότες και καφτάνια με σκουφιά.
Μιλώντας για ταξίδια, και επειδή διαβάζω διάφορα σχόλια κάτω από αναρτήσεις συναδέλφων δημοσιογράφων και lifestyle bloggers, μην μπερδεύετε αυτά που βλέπετε με την πραγματικότητα. Θέλω να πω ότι οι προσκλήσεις σε ξενοδοχεία, σε εστιατόρια και σε events είναι κομμάτι της δουλειάς μας, αυτό δεν σημαίνει όμως ούτε πως κάποιος πλούτισε ξαφνικά, ούτε πως έχει τα προβλήματα του λυμένα. Μια αλυσίδα είναι, μας καλούνε για να γράψουμε και να παρουσιάσουμε την δουλειά τους και εμάς η δική μας η δουλειά είναι να είμαστε χαμογελαστοί και ευχάριστοι, και να ανεβάζουμε ωραίες φωτογραφίες στα social media μας και να μοιραζόμαστε μαζί σας την εμπειρία μας ο καθένας με τον δικό του τρόπο, και μέσα από την προσωπική του ματιά. Και βέβαια, αν δεν κάνουμε την δουλειά μας, αν πάψουμε να πηγαίνουμε και να γράφουμε γιατί περνάμε δύσκολη φάση ή γιατί δεν έχουμε τα κέφια μας, απλά σύντομα θα μείνουμε χωρίς δουλειά και όλα θα είναι ακόμα χειρότερα. Μην βρίζετε λοιπόν, όσοι βρίζετε όσους βρίζετε. Πιστέψτε με, δεν είναι καθόλου εύκολο να χαμογελάς χαριτωμένα όταν δεν είσαι στα καλύτερα σου, όμως the show must go on. And life too.
That been said, την Πέμπτη το βράδυ πήγαμε στο Cash και μαζί μας ήρθαν και ο Ιάσονας με την Σύλβια πράγμα που σημαίνει πως προσωπικά πέρασα υπέροχα. Αγαπώ όμως έτσι κι αλλιώς πολύ αυτόν τον όμορφο κήπο στην Κηφισιά που το φετινό καλοκαίρι είναι και ασφαλέστατος – μια που το μαγαζί έχει πάρει πιστοποίηση από μια μεγάλη εταιρία που δεν θυμάμαι όμως ποια είναι η ξανθιά, και τηρεί όλους τους κανόνες στον απόλυτο βαθμό- και έχει και τον λατρεμένο Dominos live κάθε βράδυ! Συνδυάστε το αυτό με το όλο και πιο βελτιωμένο φαγητό, με τα παγωμένα ποτά και με τον ωραίο κόσμο ολόγυρα, και θα έχετε μια τέλεια ιδέα για τα καλοκαιρινά σας βράδια στην πόλη.
Και αν προτιμάτε τα νότια και την θάλασσα, σας έχω εναλλακτική επίσης εξαιρετική και επίσης με live μουσική από μια συμπαθέστατη και ταλαντούχα νεαρή κυρία που τραγουδάει καταπληκτικά και παίζει και πλήκτρα – και ναι, ούτε το δικό της όνομα θυμάμαι, χίλια συγγνώμη. Μιλάω για το Mythos by Divani Restaurant στο Καβούρι που αν πάτε γύρω στις 8:30 θα απολαύσετε και το μαγικό ηλιοβασίλεμα υπό ιδανικές συνθήκες και θα φάτε και πάρα πολύ καλά από τον καινούριο τους chef που είναι Ιρλανδός αλλά τον έχουν βαφτίσει Γαλλικά Χριστούγεννα (λέγεται Noel Roche) και θα πιείτε και τα ποτά σας, και θα ρομαντζάρετε δίπλα στο κύμα, και δεν θα θέλετε να φύγετε. Πήγαμε την Παρασκευή το βράδυ με αγαπημένους φίλους και κάποια στιγμή ένοιωσα τόσο ευγνώμων στο σύμπαν για όλη αυτή την ομορφιά και την γαλήνη που μας περιτριγύριζε που σχεδόν ξέχασα πόσο με έχει ταλαιπωρήσει τον τελευταίο καιρό.
Το Σάββατο μείναμε σπίτι και απολαύσαμε την βεράντα μας μέχρι αργά με παγωμένη βότκα και strips κοτόπουλου, και την Κυριακή πήγαμε σινεμά στην Κηφισιά και μετά για pizza. Ήταν το πρώτο θερινό της σεζόν, στην Μπομπονιέρα με τις καρέκλες τοποθετημένες αραιά και χωρίς διάλειμμα, και η τανία Made in Italy ήταν ότι έπρεπε για μια καλοκαιρινή βραδιά. Γυρισμένη στην Τοσκάνη με απίθανο scenery, γλυκόπικρη με τις σωστές αναλογίες κωμωδίας αλλά και συγκίνησης και με έναν εξαιρετικό Liam Neeson, σας συνιστώ να την δείτε, πιστεύω πως θα σας αρέσει.
Μετά πήγαμε στο Dal Professore λίγο πιο κάτω για την καλύτερη pizza της πόλης - δοκίμασα την εκδοχή "carbonara" και ήταν εξαιρετική- που την συνόδευσα με βότκα, και η εβδομάδα τελείωσε νωρίς, και γλυκά.
Ελπίζω τώρα που ο ανάδρομος τελείωσε να έχουμε επιτέλους μια καλή και ήρεμη εβδομάδα. Σας φιλώ.
