Για το Bourton on the Water έχω γράψει δεκάδες φορές. Στην καρδιά των Cotswolds, δυο ώρες μόλις με το αυτοκίνητο ή το τρένο από το Λονδίνο, αυτό το σαν βγαλμένο από παραμύθι Αγγλικό χωριό το ερωτεύτηκα από την πρώτη στιγμή που το είδα, χρόνια πριν, μέσα από φωτογραφίες.
Και όταν το είδα επιτέλους από κοντά σε ένα από τα ταξίδια μου, καθισμένη στην όχθη του ποταμού και χαζεύοντας τον κόσμο γύρω μου να βγάζει βόλτα τα σκυλιά του, να ανταλλάσσει καλημέρες και νέα και να πίνει τον καφέ του στο υπαίθριο μαγαζάκι δίπλα στην γέφυρα, υποσχέθηκα στο εαυτό μου πως κάποτε, θα έχω και εγώ ένα σπίτι εκεί, και θα ζω ήρεμα και χαλαρά ως συνταξιούχος πια, ή έστω ως wannabe συγγραφέας.
Στα πιο τολμηρά μου όνειρα μάλιστα, σχεδίαζα να ανοίξω εκεί, δίπλα στο ποτάμι ένα μικρό μαγαζί με cupcakes και baked goods, και να δοκιμάζω κάθε τόσο καινούριες, yummy συνταγές.
Ξέρω πως ακούγεται χαζό, ένας πολύ αγαπημένος μου φίλος λέει πάντα γελώντας πως δεν θα άντεχα στην Αγγλική εξοχή ούτε δυο μέρες, όμως για μένα, αυτή η ήρεμη ζωή, οι βόλτες στην εξοχή, οι γαλότσες δίπλα στην πόρτα, η μυρωδιά των φρεσκοψημένων scones, οι αγαπημένοι μου άνθρωποι που θα έρχονται τα Σαββατοκύριακα να με βλέπουν, τα μεγάλα τραπέζια στην αυλή που θα γεμίζουν λιχουδιές και γέλια και τα βράδια με αναμμένο το τζάκι και τον ήχο της βροχής έξω από το τζάμι, είναι το απόλυτο σκηνικό για την εποχή εκείνη της ζωής μου που θα έχω κουραστεί πια να τρέχω σαν την τρελή κυνηγώντας το lifestyle και θα θέλω να ξεσκουριαστώ. Σωματικά και ψυχολογικά.
Και το Bourton on the Water μοιάζει πραγματικά να έχει ξεπηδήσει μέσα από ταινία. Μέχρι και το Χριστουγεννιάτικο δέντρο του, είναι φυτεμένο μέσα στο ποτάμι!!!
That been said, ανακάλυψα πρόσφατα πως το όνειρο μου είναι η πραγματικότητα μιας άλλης οικογένειας και το μαγαζάκι των ονείρων μου υπάρχει ήδη, εκεί πλάι στην γέφυρα, και σερβίρει yummy γλυκά στο πιο όμορφο σκηνικό ever.
Το Bakery on the Water άνοιξε το 1928 όπως διαβάζουμε στον μαυροπίνακα που κρέμεται πάνω από το μεγάλο to know us better τραπέζι, από την Mona και τον Jack και σήμερα έχει περάσει στα χέρια της τέταρτης γενιάς, της Camilla και του Matt. Χαζεύοντας τις φωτογραφίες βλέπω πως το έχουν φτιάξει υπέροχο, αν και εγώ θα πρόσθετα τους απαραίτητους τόνους ροζ, και φυσικά θα το επισκεφθώ με πρώτη ευκαιρία. Και δεν πειράζει εννοείται που με «πρόλαβαν», πάντα θα υπάρχουν ωραία πράγματα να κάνει κάποιος σε αυτόν τον μικρό παράδεισο.
Με βλέπω πάρα πολύ εύκολα να λύνω μυστήρια ως άλλη Mis Marple ας πούμε. Ή να καλλιεργώ μπάφο στην πίσω αυλή.
