Ένα από αυτά τα βράδια που δεν έχουμε κανονίσει κάτι. Που το αφήσαμε επίτηδες χαλαρό για ότι μας έρθει όρεξη τελευταία στιγμή. Η διαδρομή στην ανοιξιάτικη πόλη την νύχτα, χαζεύω έξω από το παράθυρο του αυτοκινήτου και χαμογελάω. Μου αρέσουν αυτά τα «δικά» μας βράδια και ας είναι πολύ σπάνια πια. 
Ένα τραπέζι για δύο στο πιο αγαπημένο μας μαγαζί στην πόλη, ροζέ κρασί, buns και χαλαρή κουβέντα. Και χαμόγελα. Μου γεμίζεις το ποτήρι μου ξανά και ξανά, σου δίνω πίτες για την crispy duck μέσα από το μπαμπουδένιο καλάθι. Ανάβεις το πούρο σου και εγώ καπνίζω το πρώτο μου τσιγάρο μετά από μήνες. Πνίγομαι και ξεκαρδίζεσαι. 
27 χρόνια μετά περνάμε ακόμα και μόνοι μας – πάρα πολύ- καλά. Το στάτους μου στο FB μερικές ώρες αργότερα, και η αλήθεια. Είμαστε πολύ δυνατή ομάδα, η δυνατότερη που ξέρω. Πέρα από όσα μας δένουν – μια ολόκληρη ζωή πια, μια πετυχημένη δουλειά και ένα παιδί αστέρι- και από όσα θα μπορούσαν να μας χωρίζουν αλλά δεν – η αναπόφευκτη κούραση της καθημερινότητας και τα ένα σωρό προβλήματα που παρουσιάζονται στα τόσα χρόνια κοινής πορείας- νομίζω πως αυτό που μας ενώνει πιο πολύ είναι πως συμπληρώνουμε ο ένας τον άλλον στην εντέλεια. Η τρέλα μου με την σιγουριά σου, τα όνειρα μου με την αποτελεσματικότητα σου, η ηρεμία σου με την ανακατωσούρα μου, η κοινωνικότητα μου με την τάση σου να κρατάς αποστάσεις, η εμπιστοσύνη του ενός στις ικανότητες και τα ταλέντα του άλλου, η χωρίς όρια υποστήριξη στα εύκολα και τα δύσκολα, η γνώση πως αυτά που μπορούμε να κάνουμε μαζί δεν μπορεί να τα κάνει κανείς από τους δυο μας μόνος του. Και η αγάπη. Που αντέχει πάντα. Και που κάνει κύκλους όπως είναι φυσικό, αλλά δεν χάνεται ούτε μπερδεύεται. <3
