Την ροζέ περίοδο μου την περνάω από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Κάτι η Πολυάννα που υπήρξε “the book that made me”, κάτι το ότι ήμουν πάντα παιδί γελαστό και αισιόδοξο, ήρθα και ταίριαξα με το χρώμα ton sur ton. Και κατάφερα να διατηρήσω τον συνδυασμό ακόμα και στα χειρότερα, και τα πιο σκοτεινά μου χρόνια, σπάζοντας με ροζ το μαύρο και με φως το σκοτάδι, και δημιουργώντας έστω ένα κάποιο γκρί. 
Η αγάπη μου στο ροζ λοιπόν, μεταφέρεται σε κάθε επίπεδο της ζωής μου. Από τους τοίχους του γραφείου μου μέχρι τα αγαπημένα μου αξεσουάρ και από τις λεπτομέρειες που κλείνουν το μάτι σε ότι κι αν κάνω μέχρι το κρασί που λατρεύω να πίνω, με φυσαλίδες ή χωρίς. 
Στο ροζέ κρασί μάλιστα έχω μακρά πορεία μια που κάπου εκεί ανάμεσα στα late 70’s και τα early 80's, όταν πιτσιρίκα ακόμα ξεκίνησα να βγαίνω με επίδοξους γκόμενους, παράγγελνα πάντα Mateus rose – το σύνδρομο της πριγκίπισσας που λέγαμε- τρέποντας την μεγάλη πλειοψηφία σε άτακτη φυγή. Όσοι έμεναν ήταν ή ατρόμητοι ή περπατημένοι, ακριβώς το είδος του άντρα που αγαπώ δηλαδή. Στην πορεία το σύμπαν έφερε στην ζωή μου έναν άντρα που ξέρει τα κρασιά – ροζέ και μη- και που συγκεντρώνει και όλα τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά που με εξιτάρουν με το «ατρόμητος» να είναι πρώτο στην λίστα, με αντέχει ο άνθρωπος 25 χρόνια τώρα if you get my point. Και έτσι πέρασα σε άλλη κατηγορία rose κρασιών, με προσωπικά favourites το Domaines Ott και το Whispering Angel από ξένα, και το Κτήμα Άλφα, το Domaine Costa Lazaridi Merlot Rose και το Idylle του Μελά από Ελληνικά. Τελευταία δοκίμασα και ένα γερμανικό ροζέ στο Λονδίνο -το Gut Oggau Winifred- με συγκλονιστική ετικέτα που όμως από γεύση δεν με ξετρέλανε. Τα ροζέ κρασιά κατά την γνώμη μου – που είναι αδιάφοροι σε όσους ασχολούνται σοβαρά το ξέρω, αλλά θα σας την πω έτσι κι αλλιώς- έχουν το μεγάλο πλεονέκτημα πως πηγαίνουν με όλα, κρέας, ψάρι και θαλασσινά, ειδικά μάλιστα αν τα ταιριάξετε με μια πάστα με γαρίδες και μια ελαφριά σάλτσα ντομάτας θα πάθετε έρωτα για πάντα. Επίσης, τους ταιριάζουν τέλεια οι φυσαλίδες, εξ ου και η Egly Ouriet Rose είναι η πιο ωραία σαμπάνια που έχω δοκιμάσει ποτέ στην ζωή μου, και όποιος αποφασίσει να την φέρει ξανά στην Ελλάδα θα είναι ο ευεργέτης μου για πάντα. 
That been said, την Κυριακή που μας έρχεται, 12 του μήνα, ο αγαπημένος μας φίλος και συνεργάτης Ντίνος Στεργίδης διοργανώνει στο ξενοδοχείο Hilton την έκθεση «Drink Pink, Rose Wine Extravaganza”, όπου από τις 12 το μεσημέρι μέχρι τις 8 το βράδυ, θα μπορέσουμε να δοκιμάσουμε πάνω από 100 ροζέ κρασιά από την Ελλάδα και όλον τον κόσμο. Η είσοδος κοστίζει 8 ευρώ, και το concept είναι από μόνο του πρωτοποριακό μια που τα κρασιά θα βρίσκονται εκτεθειμένα με όμορφο τρόπο μέσα στην αίθουσα χωρίς την παρουσία των παραγωγών και ο επισκέπτης θα σερβίρεται μόνος του όσα και όποια κρασιά θέλει να δοκιμάσει. Ο δε κατάλογος της έκθεσης είναι ουσιαστικά ένας πληρέστατος οδηγός των ροζέ κρασιών που μπορούμε να βρούμε στην Ελλάδα τα οποία μάλιστα, είναι χωρισμένα σε 5 μεγάλες γευστικές κατηγορίες για να διευκολυνθούν οι οινόφιλοι όταν θα θελήσουν να τα ταιριάξουν με φαγητό. Νομίζω ακούγεται σούπερ, και εννοείται πως εγώ τουλάχιστον θα πάω, και θα δοκιμάσω, και θα φωτογραφίσω, και θα το ευχαριστώ και πολύ. Απορώ απλά που δεν με κάλεσαν να κόψω την κορδέλα στη είσοδο. Αν όχι εγώ δηλαδή, ποια? :)
