Δευτέρα πρωί και ο ουρανός είναι συννεφιασμένος. Το προηγούμενο βράδυ από το άγχος μου δεν κοιμήθηκα καλά, και σημειώστε πως είμαι από τους τυχερούς εκείνους ανθρώπους που από χαρακτήρα, αγχώνονται σπάνια.
Κάνω ένα ντους, λούζομαι, πίνω έναν βιαστικό καφέ και περιμένω την Αγγελική να έρθει να με χτενίσει. Θα ήταν καλύτερα ίσως να χτενιζόμουν το απόγευμα, πριν ετοιμαστώ, αλλά επειδή δεν ξέρω τι ώρα θα ξεμπερδέψουμε από τις ετοιμασίες προτιμώ να μην το διακινδυνεύσω. Και κάνω θαυμάσια γιατί τελικά καταφέρνουμε να γυρίσουμε σπίτι στις 6 παρά 20 για να ξαναφύγουμε ακριβώς μια ώρα μετά.
11 η ώρα περνάει ο Πάνος να με πάρει για να ανέβουμε Εκάλη. Η τέντα που θα φιλοξενήσει την απονομή έχει αρχίσει να στήνεται από την Πέμπτη – μιλάμε για ένα τεράστιο project, καλύφθηκε με πάτωμα ένα μέρος της πισίνας, στήθηκαν κολώνες, φώτα, ηχεία, πέρασαν καλώδια, μοκέτα, και πάει λέγοντας- και οι υπόλοιποι, τα συνεργεία και ο αγαπημένος φίλος και συνεταίρος μας Βίκτωρας Σίμωσης είναι εκεί από τις 9. Ο Βίκτωρας φέτος έχει αναλάβει ολόκληρο τον σχεδιασμό της τελετής και αυτό με καθησυχάζει αρκετά μια που είναι όσο πιο τελειομανής γίνεται, αλλά παρόλα αυτά, όταν φτάνουμε ένα μικρό σοκ το παθαίνω.
Γιατί τα πάντα είναι ακόμα στον αέρα και το σκηνικό θυμίζει γιαπί. Η τέντα είναι ανοιχτή από δυο μεριές – χρειάστηκε να ανοίξει για να περάσει από μέσα το ένα από τα δύο Volvo CX60 που θα πλαισιώνουν την πισίνα– η σκηνή έχει μόλις αρχίσει να στήνεται και παρόλο που είναι σχετικά χαμηλή της λείπει ένα απολύτως απαραίτητο σκαλάκι, κάποιος αναζητά ματαίως το πόντιουμ, οι τεχνικοί κάνουν sound checks και τα μπάσα μας κουφαίνουν, το προσωπικό του Ecali Club κουβαλάει στοίβες από καρέκλες, και γενικά επικρατεί πανδαιμόνιο.
Λίγο αργότερα, θα αρχίσει να αδειάζει και ο κεντρικός χώρος του club για να ετοιμαστεί να φιλοξενήσει τα corners των χορηγών – της Moet & Chandon, του Macallan, της Kaiser και του Coffee Island μαζί με τα αντίστοιχα food corners που θα έχουν επιμεληθεί οι chefs Γιώργος Στυλιανουδάκης από το Kensho, Θάνος Στασινός από το Nikkei, Γιώργος Παπακώστας από το The Burger Joint και ο pastry chef Σπύρος Αρτελάρης από το Scorpios, οι οποίοι έχουν ξεκινήσει την προετοιμασία, μαζί με τον head chef του Club Γιάννη Κεφαλληνό και την ομάδα του από την προηγούμενη μέρα. Άλλος χαμός από εκεί.
Η ώρα έχει πάει 1 και ο Πάνος μιλάει στο κινητό του προσπαθώντας να εντοπίσει που βρίσκεται το φορτηγό που φέρνει τα βραβεία από την Θεσσαλονίκη – μια που η Semiotik Design που τα έχει σχεδιάσει έχει έδρα την συμπρωτεύουσα- ο Βίκτωρας διορθώνει τα τελευταία λάθη στις καρτέλες και εγώ ψάχνω να βρω τραπεζομάντηλο για να σκεπάσουμε το τραπέζι που θα μπει δίπλα στην σκηνή και πάνω στο οποίο θα τοποθετηθούν τα βραβεία.
Τελικά τα βραβεία φτάνουν και λίγο μετά έρχεται και η Ροδούλα, το δεξί χέρι του φίλου μου Χάρη Ντάβλα της Davlas & Partners που έχει αναλάβει την οργάνωση του event και που χωρίς εκείνη δεν ξέρω και εγώ τι θα είχαμε κάνει. Η Ροδούλα έχει αληθινό χάρισμα στην επικοινωνία και έχει καταφέρει μέσα στις προηγούμενες μέρες να μιλήσει στο τηλέφωνο με όλους τους βραβευόμενους chefs, να μάθει τα ονόματα όσων θα παραλάβουν τα βραβεία, να γράψει δεκάδες λίστες στο XL να απαντήσει σε ατελείωτα μέηλ, και γενικά, να βάλει τα πάντα σε αξιοσημείωτη τάξη. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, έχει δεχτεί και να αναλάβει να δίνει τα βραβεία στον παρουσιαστή της βραδιάς Μύρωνα Στρατή, task εξαιρετικά σημαντικό γιατί όπως μάθαμε με τον δύσκολο τρόπο στην περσινή αντίστοιχη βραδιά, αν αυτός που δίνει τα βραβεία κάνει λάθος, άστα βράστα..
Λίγο μετά φτάνει και ο Μύρωνας, όλο χαμόγελα και αισιοδοξία, και συνειδητοποιώ πως αυτό που λάτρεψα από την πρώτη στιγμή που τον γνώρισα μερικούς μήνες πριν σε ένα event του Vezene είναι πως εκπέμπει γλυκύτητα και φως. Και έχει και χιούμορ, και είναι και foodie. Και μοιραζόμαστε την ίδια αγάπη για τα burgers και τα doughnuts, I rest my case.
Η ώρα περνάει, τα sound checks συνεχίζονται αλλά τα μπάσα ή έχουν βελτιωθεί πια αρκετά ή έχω συνηθίσει γιατί δεν με ενοχλούν όσο πριν. Τραβάω βιντεάκια και τα ανεβάζω στο Instagram και το FB όπου γίνονται ανάρπαστα, και στο κινητό μου σκάνε συνέχεια μηνύματα από φίλους που μας εύχονται καλή επιτυχία και μας δίνουν ραντεβού για το βράδυ. Με θυμούνται όλοι οι φίλοι μου από το Λονδίνο, η Όλγα, η Ντόρις, ο Απόλλωνας – η Μάγδα είναι Αθήνα και θα είναι μαζί μας το βράδυ- και φυσικά η Δέσποινα και ο Ερρίκος από την Αμερική. Γελάω σαν χαζό μόνη μου, η αγάπη των ανθρώπων της ζωής μου λειτουργεί πάντα σαν φάρμακο ότι κι αν έχω.
Τραβάω και μια φωτογραφία τα βραβεία προσπαθώντας να κρύψω με το χέρι μου τα ονόματα των νικητών, και μετά πέφτω με τον Βίκτωρα και την Ροδούλα στην μάχη. Δεκαπέντε κούτες πρέπει να ανοιχτούν και 130 βραβεία να ξετυλιχτούν από τα χαρτιά τους, να μπουν ανά κατηγορία και σειρά παρουσίασης και να στηθούν πάνω στο τραπέζι που λέγαμε, το οποίο στο μεταξύ έχει σκεπαστεί με ένα ωραιότατο τραπεζομάντηλο ton sur ton με την μοκέτα.
Τρώμε τουλάχιστον ένα δίωρο μέχρι να τα βάλουμε όλα σωστά, και να τα διπλοτσεκάρουμε, και στο μεταξύ οι καρέκλες δεν είναι όλες ίδιες οπότε πρέπει να ξεστηθούν και να μπουν διαφορετικά έτσι ώστε να ανακατευτούν όμορφα, η πινακίδα για το πόντιουμ κάπου έχει εξαφανιστεί και την ψάχνουμε και το backdrop – o πίνακας με τα λογότυπα του FnL και των χορηγών μπροστά στο οποίο θα στηθούν όλοι για φωτογραφίες είναι πολύ μεγάλο και δεν χωράει εκεί που το είχαμε υπολογίσει. Χαμούλης λέμε.
Η ώρα έχει πάει πια πέντε και πρέπει να φύγουμε αν θέλουμε να είμαστε πίσω κατά τις 7 και κάτι – η εκδήλωση ξεκινάει στις 8- αλλά ακόμα υπάρχουν δεκάδες πράγματα σε εκκρεμότητα. Ποιος θα καθίσει που από τα μέλη της επιτροπής και τους χορηγούς, πως θα στερεωθούν τα κόκκινα καρτελάκια στις θέσεις όσων πρέπει να σηκωθούν να παραλάβουν βραβεία, και διάφορα άλλα σχετικά. Με τα πολλά αναχωρούμε, το ρολόι του Volvo δείχνει 6 παρά 20 και μέσα στο αυτοκίνητο πια συνειδητοποιώ πως δεν έχω φάει ούτε μια μπουκιά από το πρωί και πως είμαι τόσο κουρασμένη που κλείνουν τα μάτια μου στην κυριολεξία. Και η Κηφισίας έχει κίνηση χαλί από τοίχο σε τοίχο. Εννοείται πως με παίρνει ο ύπνος πριν τα φανάρια της Νέας Ερυθραίας.
Φτάνουμε στο σπίτι ασθμαίνοντες μετά από μια ώρα ακριβώς και πρέπει να κάνω ένα ντους, να βαφτώ – κανονικά- να ντυθώ και να ξαναφύγουμε. Την ώρα που προσπαθώ να τραβήξω μια ίσια γραμμή με το eyeliner βρίζω από μέσα μου και υπόσχομαι να σταματήσω να βάφομαι – κανονικά- μια φορά τον χρόνο έτσι ώστε να μην χάνω το touch μου, αν και, το μακιγιάζ μάλλον είναι κι αυτό σαν το ποδήλατο, το ξαναθυμάσαι όταν ανέβεις στην σέλα, ή όταν πιάσεις το πινέλο και τα βουρτσάκια. Τελειώνω και στον καθρέφτη το είδωλο μου – στην καλύτερη και σίγουρα στην πιο φωτογενή εκδοχή του- με κοιτάζει σχεδόν ατάραχο την ώρα που χτυπάει το κουδούνι.
Είναι ο Τάσος Μητσελής, ο αγαπημένος μας συνεργάτης που έχει έρθει για να ανέβουμε όλοι μαζί Εκάλη άρα έχω αργήσει. Ντύνομαι σε χρόνο DT – φοράω ακριβώς τα ίδια ρούχα με πέρσι αλλά πρώτον είμαι σίγουρη πως κανείς δεν θα το καταλάβει και δεύτερον κάπως μου καρφώθηκε πως είναι καλό γούρι οπότε και να το καταλάβουν I don’t care- και στις 7 παρά 20 ακριβώς είμαστε πάλι στο αυτοκίνητο με προορισμό τα πολύ βόρεια προάστεια, σαν να ζούμε την δική μας μέρα της Μαρμότας.
Φτάνουμε στο Ecali Club στις 7:30 και μας υποδέχεται μια στρατιά από παρκαδόρους που λίγο αργότερα θα αναλάβουν να βολέψουν εκατοντάδες – στην κυριολεξία- αυτοκίνητα. Μπαίνοντας οι ευγενέστατες κοπέλες της Davlas & Partners στην ρεσεψιόν μας ρωτούν αν είμαστε καλεσμένοι. Η ατάκα «είμαστε αυτοί που κάνουν το event» ακούγεται κάπως γελοία αλλά είναι η αλήθεια. Οι κυρίες της γκαρνταρόμπας παίρνουν τα παλτά μας και όπως προχωράω, βλέπω πως μέσα σε δυο ώρες έχει συντελεστεί ένα αληθινό θαύμα και τα πάντα είναι στημένα στην εντέλεια.
Και όταν μπαίνω στην τέντα , αλήθεια σας λέω, μένω άφωνη παρόλο που ήξερα τι θα έβλεπα. Τώρα που έχει πέσει σκοτάδι έξω, και με τα φώτα της πισίνας και των δέντρων αναμμένα, τα Volvo να λάμπουν και το εσωτερικό να δείχνει διπλά εντυπωσιακό, το αποτέλεσμα είναι breathtaking. Σκέφτομαι πως τα βραβεία του FnL βρήκαν το «σπίτι» τους πια, έναν χώρο που ταιριάζει απόλυτα στην αισθητική αλλά και σε ότι ονειρευτήκαμε όταν ξεκινήσαμε αυτό το ταξίδι επτά χρόνια πριν. Ένα σκηνικό στημένο για την περίσταση from scratch, όπου όλα μα όλα είναι όπως πρέπει. Classy, προσεγμένα μέχρι τελευταίας λεπτομέρειας, exclusive…
Ξαφνικά μου περνάει και η κούραση και ο πονοκέφαλος και όλα. Βλέπω τον Πάνο και τον Βίκτωρα να μου χαμογελάνε και ξέρω πως σκέφτονται ακριβώς ότι και εγώ. Δεν φτάσαμε εύκολα μέχρι εδώ, καθόλου, δεν μας χαρίστηκε τίποτα απολύτως. Είχαμε όμως ξεκάθαρα τα πράγματα στο μυαλό μας, και στόχο, και όραμα και διαδρομή χαραγμένη, και είχαμε και την αποφασιστικότητα να μην κάνουμε εκπτώσεις σε όσα θέλαμε τόσο πολύ. Και βέβαια, πέρα και πάνω απ΄όλα, είχαμε την τύχη να βρούμε στον δρόμο μας ανθρώπους που μας πίστεψαν και μας στήριξαν με όλες τους τις δυνάμεις. Την ομάδα και τους συνεργάτες μας, τους χορηγούς μας και την αγορά, τους αναγνώστες, τους φίλους μας, τις οικογένειες μας. Όλοι μαζί ήρθαμε εδώ, όλοι μαζί θα προχωρήσουμε πιο πέρα. Γιατί αυτό το μαζί είναι η πραγματική δύναμη μας.
Ρίχνω μια τελευταία ματιά στην αίθουσα που ακόμα είναι άδεια, τραβάω μια φωτογραφία και πάω να καθίσω κι εγώ στην ρεσεψιόν για να βοηθήσω τα κορίτσια. Μέσα στις επόμενες ώρες θα χαιρετήσω εκατοντάδες ανθρώπους, θα φωτογραφηθώ όσο ποτέ, θα ανέβω για πρώτη φορά στην σκηνή, θα χωθώ στην αγκαλιά των κολλητών μου, θα πιώ, θα γελάσω με την καρδιά μου και θα ζήσω κάθε στιγμή με όλο μου το είναι.
Και το βράδυ που θα επιστρέψω σπίτι κατάκοπη αλλά πανευτυχής, όταν όλα θα έχουν κυλήσει άψογα, θα ρίξω μια ματιά στα social media και θα διαπιστώσω πως έχει γίνει αληθινός πανικός από διθυραμβικά ποστ κάθε είδους με hashtags #fnlawards2017 και #fnlbra17. Θα πέσω να κοιμηθώ χαμογελώντας και πριν βυθιστώ σε έναν ύπνο χωρίς όνειρα, θα ευχαριστήσω το σύμπαν, την ζωή, τον θεό, τα πάντα όλα για αυτόν τον αληθινό θρίαμβο. Που μην με παρεξηγήσετε, ελπίζω να ξέρετε πια πως δεν είμαι ούτε φαντασμένη ούτε μεγαλοπιασμένη, μας άξιζε όμως απολύτως. Γιατί σταθήκαμε όρθιοι σε εποχές πολύ άγριες και πολύ δύσκολες, γιατί επενδύσαμε ότι είχαμε και δεν είχαμε σε μια δουλειά που την αγαπάμε και την πιστεύουμε πολύ, γιατί πήραμε και εξακολουθούμε να παίρνουμε ρίσκα, γιατί στηρίζουμε τους ανθρώπους μας ακόμα και όταν φεύγουν από κοντά μας, γιατί δεν απαντήσαμε ποτέ σε κακοήθειες, γιατί δεν ξεχάσαμε ποτέ ποιοι στάθηκαν δίπλα μας στα δύσκολα, και γιατί δεν φοβόμαστε τον ανταγωνισμό μια που ξέρουμε πως πέρα από το ότι υπάρχει αγορά για όλους τους καλούς, αυτό που κάνουμε εμείς, με τον τρόπο που το κάνουμε, δεν μπορεί να το κάνει κανείς άλλος.
Και του χρόνου, στα ακόμα καλύτερα. Δεν έχετε δει τίποτα ακόμα.. <3
Υ.Γ. Όλα όσαν έγιναν στην τελετή της απονομής, εδώ.
