Είναι Τρίτη πρωί και έχεις ραντεβού στην Γλυφάδα. Μένεις Ψυχικό και θεωρητικά τις Τρίτες ανεβάζεις ύλη, και το προηγούμενο βράδυ έχεις ξενυχτήσει/ φάει σαν γουρούνι/ πιει θάλασσες πράγμα που σε δυσκολεύει κάπως με το ξύπνημα άρα εκτοξεύεσαι κάποια στιγμή από το κρεβάτι σου, ίσα που βάζεις φαΐ και νερό στον σκύλο και φεύγεις πύραυλος για τα νότια προάστια. Χτες βράδυ που έφαγες και ήπιες σαν γουρούνι ήταν Δευτέρα by the way, που το πρωί είχες ξεκινήσει δίαιτα αλλά αυτή είναι μια άλλη πικρή ιστορία. Φτάνεις στο ραντεβού σου on time, το σύμπαν έχει κέφια και καταφέρνεις να βρεις να παρκάρεις στο κολυμβητήριο – το ισοδύναμο του να κερδίσεις το λαχείο ή άντε το ξυστό δηλαδή- και επειδή είσαι αυτός ο τύπος που ευκαιρία ψάχνει για να χαλάσει το πρόγραμμα, παρόλο που πρέπει να επιστρέψεις σπίτι σου το συντομότερο για να ανεβάσεις την ύλη που λέγαμε, έχεις κανονίσει μια που κατέβηκες στα νότια να πιείς και έναν καφέ με την κολλητή σου που έχεις να την δεις καιρό. Στο Paul. Που ανοίγεις την πόρτα και πέφτεις πάνω στους λόφους από κρουασάν και μπριός, και ψωμιά κάθε είδους και σε πιάνει λιποθυμία απ΄την λιγούρα που τόση ώρα στους δρόμους δεν έχεις προλάβει όχι να φας κάτι, αλλά ούτε να πιες καφέ. Ρίχνεις μια προσεκτική ματιά στην βιτρίνα, κρατάς mental note για το τι θέλεις να δοκιμάσεις – τα πάντα- και κάθεσαι κυρία στο τραπεζάκι του παταριού να περιμένεις την φίλη σου. 
Το οποίο τραπεζάκι είναι πρώτη θέση μπαλκόνι με θέα. Κάνεις μια έτσι και βλέπεις όλες τις λιχουδιές απλωμένες κάτω από τα πόδια σου, να δώσεις μια και να πέσεις πάνω στα καλάθια με τα ψωμιά και να πεθάνεις από συνδυασμό κατάγματος και μπουκώματος. Έρχεται η κολλητή σου – που είναι κουκλάρα, αδύνατη και στυλάτη- και παραγγέλνετε. Παίρνεις διπλό καπουτσίνο με καραμέλα και ένα μπριός με ζάχαρη ίσα για να στυλωθείς και να μην πέσεις κάτω, η φίλη σου παίρνει μόνο καφέ φυσικά γιατί τίποτα δεν είναι τυχαίο σ΄αυτήν την ζωή, και όση ώρα ανταλλάσσετε νέα, εσύ σκέφτεσαι αν θα παραγγείλεις συμπληρωματικά μόνο κρουασάν ή και μπριός με σοκολάτα. Στο μεταξύ, δεν σου αρέσει καν η σοκολάτα, αλλά για κάποιον λόγο εκείνη την στιγμή πεθαίνεις για μια μπουκιά από αυτό το μπριος. Τι μια μπουκιά δηλαδή, θέλεις να πάρεις όλο το καλάθι και να το σύρεις στην φωλιά σου. 
Περνάει η ώρα, αποχαιρετάς την φίλη σου και βαδίζεις αποφασιστικά προς το ταμείο. Παραγγέλνεις τα πάντα, ένα ψωμί καλυμμένο με έμενταλ, μια μπαγκέτα με παπαρουνόσπορο, δυο πλεξίδες με ζάχαρη, δυο τσουρέκια, και φυσικά τα μπριος με την σοκολάτα, πληρώνεις και φεύγεις. Στην διαδρομή της επιστροφής ευτυχώς το σύμπαν σου στέλνει έναν αντιπερισπασμό δώρο και έτσι φτάνεις στο σπίτι σου χωρίς να διακινδυνεύσεις να προκαλέσεις και κανένα πολύνεκρο οδηγώντας στην Κατεχάκη με το ένα χέρι στο τιμόνι και το άλλο στην σακούλα που βρίσκεται στο κάθισμα του συνοδηγού. Ανεβαίνεις τρέχοντας στο γραφείο σου, ξεκινάς να γράφεις πανικόβλητη, ανεβάζεις τα πρώτα επείγοντα, ανεβάζεις και τα δεύτερα πιο χαλαρά, και εκεί, πάνω που ηρεμείς λίγο, αποφασίζεις να πας στην κουζίνα να φτιάξεις έναν καφέ. Λάθος σου… Ανοίγεις στην σακούλα, απλώνεις την λεία σου και βουτάς με το κεφάλι. Δίαιτα τέλος και για σήμερα…
