Από χτες βοά το διαδίκτυο με το βίντεο που ανέβασε ο Τούρκος chef Nusret Gökçe – γνωστός και ως Salt Bae- και μάλιστα ταγκάροντας το εστιατόριο του στην Μύκονο.
Ο Nusret ντυμένος με κοστούμι ποζάρει ως μαέστρος στο κέντρο ενός κύκλου από ζώα που πάνε για σφαγή. Μάλιστα, αυτό το βίντεο ήταν συνέχεια μιας παλιότερης φωτογραφίας που είχε ανεβάσει τα social media από το ίδιο ακριβώς μέρος και με το ίδιο ακριβώς concept, και παρόλα τα επίσης εκατοντάδες αρνητικά σχόλια που είχε συγκεντρώσει και τότε, obviously, καθόλου δεν πτοήθηκε.
Ως κρεατοφάγος, εδώ και χρόνια προσπαθώ τουλάχιστον να τρώω κρέας από ζώα που δεν έχουν ταλαιπωρηθεί, που μεγαλώνουν σε φάρμες όπου ταΐζονται σωστά, και που ζουν καλά μέχρι να έρθει η ώρα να περάσουν στην κατανάλωση. Και φυσικά χασάπηδες και εστιατόρια που χρησιμοποιούν όλα τα κομμάτια του κάθε ζώου είναι η πρώτη και μόνη επιλογή μου ως καταναλώτριας. Άσχετα από αυτό όμως, αυτό που με ενόχλησε πέρα ακόμα και από την αναισθησία και την κακογουστιά που αποπνέουν τόσο η φωτογραφία όσο και το βίντεο του Nusret – όπως άλλωστε και τα πάντα στα social media του- είναι ο τρόπος με τον οποίον τόσο ο ίδιος όσο και τα εστιατόρια του μεταφράζουν τον όρο «χλιδή».
Είναι αυτό το vulgar interpretation που φωνάζει «έχουμε λεφτά άρα κάνουμε ότι γουστάρουμε», μια κακώς εννοούμενη αισθητική όχι μόνο δική του αλλά και όσων συνωστίζονται στα εστιατόρια του ανά τον κόσμο για να φωτογραφηθούν δίπλα του την ώρα που αλατίζει με τον χαρακτηριστικό του τρόπο τα κρέατα, και για να χρυσοπληρώσουν ένα T-Bone τυλιγμένο σε φύλλο χρυσού όχι επειδή αυτός το τρόπος σερβιρίσματος προσθέτει κάτι στο ίδιο το φαγητό τους αλλά γιατί το γεγονός πως μπορούν να το πληρώσουν και μετά να το ανεβάσουν στα social media τους , τους κάνει να ξεχωρίζουν να αισθάνονται ξεχωριστοί.
Προσωπικά, αυτή η κραυγαλέα επίδειξη χλιδής που πάντα είναι και εξαιρετικά δυσάρεστη τόσο αισθητικά όσο και φιλοσοφικά, μου ήταν πάντα απεχθής. Και φρόντισα ευλαβικά όλη μου την ζωή μέχρι σήμερα να αποφεύγω όχι μόνο τους εκπροσώπους της αλλά και τους χώρους στους οποίους συχνάζουν. Εξ ου και εννοείται πως δεν πήγαμε ποτέ στο Nusr-Et Mykonos, και πως το FnL δεν έχει ποτέ ασχοληθεί με το εν λόγω μαγαζί. Ούτε με τον εν λόγω “chef”. Αν έχω μάθει κάτι, από παιδάκι, είναι πως ο αληθινός πλούτος και μάλιστα αυτός που έχει παρελθόν και όχι μόνο παρόν, δεν φωνάζει ποτέ γιατί δεν το έχει ανάγκη. Οι αληθινά πλούσιοι άνθρωποι αυτής της γης -ειδικά εκείνοι που έχουν υπάρξει πλούσιοι από πάντα και δεν έγιναν ξαφνικά ή πριν λίγο- σπάνια νοιώθουν την ανάγκη να το επιδείξουν ή να το καυχηθούν. Και σίγουρα δεν πετάνε τα χρήματα τους, ούτε σπαταλάνε τον χρόνο τους σε αστειότητες.
Αντίθετα, όπου ακούτε πολλά κεράσια – και βλέπετε επιδείξεις πλούτου, διασημότητας, αριστοκρατικότητας και κοσμοπολιτισμού- καλύτερα να κρατάτε μικρό καλάθι που λέει και ο σοφός λαός. Αν έχεις συνηθίσει την χλιδή, την πραγματική χλιδή that is, δεν έχεις κανέναν λόγο να το διαλαλήσεις. Αν το κάνεις, σημαίνει πως εσύ έχεις εντυπωσιαστεί πρώτη ή πρώτος, άρα δεν είναι κάτι που το ζεις ή το κάνεις συχνά.
Pίσω στον Nusret, τα καημένα τα ζώα που ποζάρουν άθελα τους στην φωτογραφία είναι αλυσοδεμένα όπως όλοι βλέπουμε. Τα ζώα που θα εξακολουθήσουν να πηγαίνουν στα μαγαζιά του και να τον πληρώνουν για να πληγώνει την αισθητική και την λογική μας, το κάνουν αυτοβούλως. Να το θυμόμαστε αυτό, και να διαλέξουμε σε ποιον κόσμο θέλουμε να ανήκουμε..
