Ξεκινώντας να πω ότι λόγω δουλειάς ταξιδεύουμε πολύ και συχνά και έτσι μέσα τα χρόνια έχουμε την ευκαιρία να μένουμε και να τρώμε σε κάποια από τα καλύτερα ξενοδοχεία και εστιατόρια του κόσμου. Και δεν προσπαθώ να σας κάνω φιγούρα - όσες και όσοι με διαβάζετε είμαι σίγουρη πως το ξέρετε αυτό- το λέω απλά γιατί όσο να ΄ναι, εντυπωσιαζόμαστε πια δύσκολα.
Και γιατί με τον καιρό συνειδητοποιείς πως πέρα από τα αντικειμενικά κριτήρια, την ποιότητα, το service, την προσοχή στην λεπτομέρεια, την πρωτοτυπία, και όλα όσα τέλος πάντων κοιτάζουμε όσοι ασχολούμαστε επαγγελματικά με το lifestyle και την εστίαση, αυτό που κάνει πάντα την διαφορά είναι η επίγευση που σου αφήνει τελικά η κάθε εμπειρία.
Θα θυμάμαι πάντα ας πούμε την βραδιά που πέρασα μερικά χρόνια πριν στην table Lumiere του τριάστερου εστιατορίου του Alain Ducasse στο ξενοδοχείο Dorchester στο Λονδίνο, και όχι γιατί με συγκλόνισε το φαγητό ή το wine pairing τα οποία ήταν έτσι κι αλλιώς εξαιρετικά, αλλά γιατί η ατμόσφαιρα ήταν πραγματικά παραμυθένια. Η κουρτίνα από χιλιάδες οπτικές ίνες που δημιουργούσε ένα κυκλικό κουκούλι φωτός μέσα στο οποίο ήταν κλεισμένο το συγκεκριμένο τραπέζι, τα σερβίτσια και τα μαχαιροπήρουνα που μπορούσες να τα επιλέξεις ανάμεσα σε σειρές του οίκου Hermes σύμφωνα με το προσωπικό σου γούστο, το impeccable service και αυτή η τόσο breathtaking αίσθηση που καταφέρνει να δημιουργεί αυτός ο πριβέ χώρος, έκαναν την εμπειρία μοναδική και αξέχαστη. Γιατί ήταν φτιαγμένη από το υλικό που δημιουργεί τις αναμνήσεις.
Μια τέτοια βραδιά ζήσαμε την πρώτη Αυγούστου στο ξενοδοχείο Kivotos στην Μύκονο. Το οποίο στο πλαίσιο αυτού του εξαιρετικού service και της απόλυτης προσοχής στην λεπτομέρεια που λέγαμε, έχει στήσει το NeroNero, ένα εστιατόριο για δύο και μόνο άτομα, πάνω σε μια φωτισμένη εξέδρα μέσα στην θάλασσα, δημιουργώντας ένα σκηνικό τόσο μοναδικό που πραγματικά, αποτελεί από μόνο του λόγο για να βρεθείς στο νησί.
Κατεβαίνοντας την σκάλα που οδηγεί στην παραλία χαζεύεις με το απίστευτο setting. Η εξέδρα φωτισμένη με δεκάδες μικρά φωτάκια, αναμμένα κεριά, πυρσοί, και ένα τραπέζι στρωμένο για δύο με κρουστά λινά, πορσελάνες και ασημένια μαχαιροπήρουνα που σε περιμένει για να ζήσεις ένα βράδυ από εκείνα που βλέπουμε στο σινεμά.
Σερβιτόροι με λευκά γάντια σε υποδέχονται και σου δίνουν το μενού που γράφει το όνομα σου και την ημερομηνία που βρέθηκες εκεί, η μουσική δένει στην εντέλεια με την θέα – η απέραντη θάλασσα και το πανέμορφο ιστιοφόρο του ξενοδοχείου φωταγωγημένο να κάνει τα μάτια σου να μην μπορούν να ξεκολλήσουν από την τόση ομορφιά- παγωμένη σαμπάνια σε κρυστάλλινα ποτήρια, ένα μενού νόστιμο και όσο κομψό αρμόζει στην περίσταση και λίγο πιο δίπλα ένα άνετο σαλονάκι όπου μετά το dinner μπορείς να απολαύσεις το τσιγάρο σου, το φεγγάρι και νυχτερινές αγκαλιές.
Δεν είμαι καθόλου ο ρομαντικός τύπος, αλλά κάποια στιγμή στην διάρκεια αυτού του ονειρικού δείπνου έπιασα τον εαυτό μου να σκέφτεται πως υπό αυτές τις συνθήκες θα μπορούσα να ερωτεύομαι ξανά και ξανά τον άνθρωπο με τον οποίο είμαι μαζί 30 χρόνια. Και ακόμα και σήμερα, χαζεύοντας την φωτογραφία που πήρα μαζί μου φεύγοντας, χαμογελάω και η ψυχή μου φωτίζεται.
Γιατί είναι μεγάλο ταλέντο να καταφέρνει να χαρίζεις στους ανθρώπους στιγμές χαράς και απόλαυσης, όμως είναι αξία ανεκτίμητη να μπορείς να τους προσφέρεις αναμνήσεις που δεν θα σβήσουν μέσα στον χρόνο, και την ευκαιρία να θυμηθούν τι ήταν αυτό που κάποτε έκανε την σπίθα να γίνει πυρκαγιά.
Υ.Γ. Αν βρεθείτε στην Μύκονο με το αντικείμενο του πόθου, τον έρωτα, ή την αγάπη της ζωής σας, αυτή είναι μια βραδιά που δεν θέλετε να την χάσετε, trust me. Για πληροφορίες και κρατήσεις, θα πάτε εδώ.
