Διάβασα το βιβλίο «Κουζίνα Εμπιστευτικόν» πολλά χρόνια πριν, και μαγεύτηκα. Όχι μόνο για την εντελώς από μέσα ματιά στην ζωή των chefs που μας χάρισε, αλλά κυρίως για την ιστορία του πρωταγωνιστή, του νεαρού εκείνου που ξεκίνησε από λαντζέρης σε ένα καταγώγιο στην Πρόβινστάουν για να γίνει ένας από τους κορυφαίους chefs στον κόσμο, μέσα από μια διαδρομή που τα είχε όλα. Ναρκωτικά, αλητείες, γυναίκες, περιπέτειες αλλά και δεκάδες αστείες ιστορίες. Κυρίως, είχε μοναδικό ταλέντο και χάρισμα όμως, μια που αυτό που εκτόξευσε τον Anthony Bourdain στην κορυφή δεν ήταν τόσο το ότι ήταν εξαιρετικός chef, που ήταν, αλλά ότι ήταν απίστευτα επιδραστικός και γοητευτικός.
Ένας πολύ ωραίος άντρας που κάτω από το λούστρο έκρυβε ένα αυθεντικό ρεμάλι, ένας χαρισματικός story teller που κέρδιζε το ακροατήριο του αστραπιαία, ένας παντοτινός ταξιδευτής που κυνηγούσε τις εμπειρίες και τις απολάμβανε μέχρι το μεδούλι, ένας περιπετειώδης τύπος που αρνήθηκε να βολευτεί σε οποιοδήποτε κουτάκι κι αν προσπάθησαν να τον χωρέσουν είτε στην επαγγελματική είτε στην προσωπική του ζωή.
Ένας πραγματικός rock star της διεθνούς γαστρονομίας, «the Elvis of bad boy chefs» όπως τον είχε αποκαλέσει πριν μερικά χρόνια το Smithsonian. Δεν θα σας κουράσω με λεπτομέρειες από την καριέρα του, αυτά θα τα διαβάσετε αλλού και παντού. Φτάνει να πω πως είχε κερδίσει σχεδόν όποιο βραβείο υπάρχει γύρω από την γαστρονομία και πως τα βιβλία του και οι σειρές του στην τηλεόραση συγκέντρωναν τεράστιες αναγνωσιμότητες και τηλεθεάσεις.
Για μένα προσωπικά, ήταν ο iconic chef και adventurer και τον παρακολούθησα με πάθος σε όλη την διάρκεια της καριέρας του. Ταξίδεψα μαζί του σε όλον τον κόσμο, δοκίμασα κουζίνες και χόρτασα εικόνες, είδα χώρες και πόλεις πίσω και πέρα από την τουριστική τους facade, και ανακάλυψα τα μυστικά τους μέσα από τα μάτια ενός ανθρώπου που επέμενε να κοιτάζει πίσω από τις εικόνες και τις βιτρίνες και να κάνει απολαυστικές βουτιές στις εξωτικές κουλτούρες που λάτρευε αληθινά.
Μέσα από μια οθόνη αγάπησα το χιούμορ του, τον ένοιωσα κυριολεκτικά «δικό μου» άνθρωπο όταν συνειδητοποίησα πως προτιμούσε το street food από την υψηλή γαστρονομία, και πίστεψα πως κάποια στιγμή μέσα από αυτή την υπέροχη δουλειά μας θα μου δινόταν η ευκαιρία να τον γνωρίσω από κοντά. Δυστυχώς του σύμπαν είχε άλλα σχέδια..
Σήμερα διάβασα άναυδη πως αυτός ο υπέροχος άντρας που έδειχνε να τα έχει όλα - μια τεράστια καριέρα, φήμη, χρήματα, φίλους, μια ζωή όπως την ήθελε, μια νεαρή γυναίκα και μια κόρη 11 χρονών - δεν είναι πια μαζί μας. Προφανώς τίποτα δεν ήταν οπως φαινόταν τελικά, και το σκοτάδι κατάφερε να νικήσει το φως, μια που επέλεξε να αυτοκτονήσει νωρίς το πρωί στην Γαλλία όπου γύριζε το τελευταίο επεισόδιο της σειράς “Parts Unknown”.
Θα κλείσω αυτό το κομμάτι με δικά του λόγια, το βρίσκω απολύτως πιο appropriate. «Θέλω οι αναγνώστες να ρίξουν μια ματιά στις γνήσιες χαρές της προετοιμασίας ενός πραγματικά καλού γεύματος σε επαγγελματικό επίπεδο. Θα ήθελα να καταλάβουν πώς νιώθεις όταν κάνεις πραγματικότητα το παιδικό σου όνειρο να κυβερνήσεις τη δική σου μπριγάδα - πώς νιώθεις, τι βλέπεις και τι οσφραίνεσαι μέσα στον ορυμαγδό και τα ουρλιαχτά, στην κουζίνα ενός εστιατορίου σε μια μεγάλη πόλη. Και θα ήθελα να τους μεταφέρω, όσο καλύτερα μπορώ, τις παράξενες χαρές που χαρίζει η γλώσσα, αυτή η λαλιά που συνδυάζει το ιδίωμα και το θανατηφόρο χιούμορ που απαντούν στη γραμμή του πυρός. Θα ήθελα οι αναγνώστες που θα διαβάσουν αυτό το βιβλίο να νιώσουν έστω την αίσθηση ότι αυτή η ζωή σε πείσμα όλων, μπορεί να έχει πλάκα.»
Καληνύχτα Tony, ραντεβού για νέες περιπέτειες, κάπου, κάποτε…
