Εβδομάδα home alone, μια που ο Πάνος είναι στην Σαντορίνη για τα Restaurant Awards του FnL και εγώ στην Αθήνα για την προετοιμασία του τριήμερου event μας που φέτος θα γίνει στο Nikki Beach στο Πόρτο Χέλι. 
Πρωινή βόλτα με την Μπριζίτ. Τα προγράμματα όλων προσαρμόζονται πια στις ανάγκες του νέου μέλους της οικογένειας μας, και εγώ κάθε πρωί, πριν ακόμα πιω τον πρώτο καφέ της μέρας, την βγάζω βόλτα στους δρόμους της - ευτυχώς- καταπράσινης γειτονιάς μας.
Ο καιρός έχει αρχίσει να δροσίζει, και κατεβάζω από τα ορεινά της ντουλάπας μου τα πρώτα κλειστά παπούτσια της σεζόν. Εντάξει, όχι εντελώς κλειστά, αυτά τα slippers του οίκου Gucci όμως τα βολεύτηκα τόσο πολύ πέρσι που φλερτάρω με την προοπτική να επενδύσω σε ένα ακόμα ζευγάρι, αυτά με την γούνα, κι ας με κοροϊδεύει ο Πάνος πως μοιάζουν σαν να έχει ψοφήσει μια γάτα μέσα στο κάθε παπούτσι...
Παρέλαβα μόλις το βιβλίο Gio_Graphy της Giovanna Battaglia. Εμπνευσμένη από την μηνιαία της στήλη στο W Magazine, η διάσημη fashion editor, μοντέλο και στυλίστρια που η Vogue αποκαλεί «The Globetrotting Glamazon» μοιράζεται με τους αναγνώστες της την πολύ ενδιαφέρουσα και χιουμοριστική άποψη της για την μόδα, διανθισμένη με tips του τύπου ¨πως να πάτε στην τουαλέτα όταν φοράτε ένα μακρύ βραδινό φόρεμα» ή «πως να χορέψετε πάνω στο τραπέζι σε ένα πάρτι χωρίς να καταλήξετε στα επείγοντα του πιο κοντινού νοσοκομείου». Προσωπικά, είμαι μεγάλη φαν της, και όπως και οι υπόλοιποι 900.000 followers της στο Instagram την θεωρώ πηγή έμπνευσης και μια από τις πιο αβίαστα stylish γυναίκες που κυκλοφορούν εκεί έξω.
Ξεκίνησα μόλις να δοκιμάζω την ολοκαίνουρια θεραπεία ματιών Advanced Night Repair Eye Supercharged Complex Synchronized Recovery της Estee Lauder και ανυπομονώ να περάσει ένας μήνας για να μοιραστώ μαζί σας τις εντυπώσεις μου. Γενικά, η συγκεκριμένη η σειρά καλλυντικών είνα αυτή στην οποία παραμένω φανατικά πιστή πάρα πολλά χρόνια τώρα, άσχετα με τις όποιες κατά καιρούς δοκιμές ή εποχικές προτιμήσεις. 
Πέμπτη βράδυ φτιάχνω home made πεϊνιρλί για να φάμε με τον Ιάσονα. Το μυστικό είναι στα υλικά, και συγκεκριμένα σε αυτά τα εξαιρετικά έτοιμα σκαφάκια της Δ. Νικολακόπουλος & Υιοί , και το ποντιακό βούτυρο "Το Ραγιάν" απο τηνΞάνθη, που του δίνει έξτρα νοστιμιά. Και τα δύο μπορείτε να τα βρείτε σε μαγαζιά που πουλάνε παραδοσιακά προϊόντα. Η συνέχεια είναι απλή. Ξεπαγώνετε τα πεϊνιρλί, προθαιρμένετε τον φούρνο στους 180 βαθμούς στον αέρα, στρώνετε σε ένα ταψί αντικολλητικό χαρτί, λιώνετε σε ένα μπολάκι μια κουταλιά της σούπας βούτυρο και με ένα πινέλο αλείφετε ελαφρά το χαρτί, την επιφάνεια των πεϊνιρλί, και τα ψήνετε για περίπου πέντε λεπτά, έτσι ώστε να πάρουν ένα αρχικό crispiness. Στην συνέχεια τα βγάζετε απο τον φούρνο, τα γεμίζετε με ότι θέλετε - εγώ χρησιμοποίησα πικάντικο κασέρι τριμμένο, μοτσαρέλα, προσούτο Στρεμμένου και αυγό- και τα ξαναβάζετε στον φούρνο για άλλα δέκα λεπτά περίπου, ή μέχρι να λιώσει καλά το τυρί και να ψηθεί το αυγό, αν έχετε βάλει. Την ώρα που τα σερβίρετε, βάζετε πάνω στο καθένα έναν κύβο βούτυρο. (Όπως βλέπετε, το αυγό με παιδεύει ακόμα λίγο γιατί γλυστράει και σπάει, αλλά που θα πάει, θα του πάρω τον αέρα. Στο μεταξύ όμως, η γεύση σας αποζημιώνει για την όποια αποτυχία στο αισθητικό αποτέλεσμα).
Καιρό πρίν, η αγαπημένη μου φίλη η Ειρήνη μου έχει φέρει απο το Abu Dhabi αυτά τα ξυλάκια που όταν καίγονται φέρνουν λεφτά στο σπίτι. Το ritual λέει πως πρέπει να τα καίμε κάθε 15 του μήνα, και αποφασίζω να κάνω μια δοκιμή. Βέβαια, τελικά θέλουν αυτά τα καρβουνάκια που χρησιμοποιούμε στο λιβάνισμα οπότε υποθέτω πως το αποτέλεσμα δεν θα είναι το αναμενόμενο γιατί δεν κατάφερα να κάψω το ξυλάκι ολοσχερώς, αλλά στις 15 Οκτωβρίου θα είμαι πανέτοιμη και θα σας ενημερώσω για τις εξελίξεις.
Σάββατο βράδυ και πάμε με την Λένα και την Κατερίνα στο Nikkei, στο Κολωνάκι. Αγαπημένο μαγαζί με τέλειο φαγητό Peruvian fusion, εξαιρετικά cocktails, σέξι ατμόσφαιρα και γενικά όλα όσα κάνουν τα βράδια μας εκεί καταπληκτικά. Μεγάλο plus η παρουσία του Γιώργου Μακρυγιάννη, του ανθρώπου που έγραψε την δική του ιστορία στην νυχτερινή ζωή αυτής της πόλης με τον Ηριδανό του και που παραμένει ένας από τους κομψότερους, πιο genial, και καλύτερους οικοδεσπότες της Αθήνας. 
Είναι η εποχή που το Λονδινάκι αρχίζει να μου λείπει. Κανονικά. Και πιστεύω ακράδαντα πως η επόμενη φορά που θα βρεθώ στην αγαπημένη πόλη - realy soon- θα είναι του χαμούλη και θα μας μείνει αξέχαστη... Stay tuned...
