Έχω σκεφτεί πολλές φορές πως κάποτε θα γράψω ένα ωραίο βιβλίο για όσα καταπληκτικά, άλλοτε για γέλια και άλλοτε για κλάματα, μας έχουν συμβεί όλα αυτά τα χρόνια που κυκλοφορούμε στα μαγαζιά αυτής της πόλης. Προς το παρόν λέω να σας διηγούμαι κάθε τόσο μια από αυτές τις ιστορίες, τις αστείες τουλάχιστον, ειδικά μάλιστα εκείνες από τις οποίες έχει περάσει πια πολύς καιρός. Όπως ας πούμε όσα συνέβησαν ένα Κυριακάτικο μεσημέρι καιμιά δεκαετία πριν σε ένα trendy bar-εστιατόριο με Τούρκικη κουζίνα που είναι από εκείνες των οποίων είμαστε μεγάλοι φαν.
Ένας αγαπημένος φίλος από το νησί λοιπόν, είχε - και έχει ακόμα- μαγαζιά και στην Αθήνα... Ένα αυτό αυτά ήταν και αυτό της ιστορίας, στο οποίο τα βράδια σημειωνόταν πανικός κανονικός, με με μουσικές και ανατολίτικους χορούς και ναργιλέδες, και όλα τα σχετικά, και που άνοιγε και τις Κυριακές τα μεσημέρια στο πιο χαλαρό, πράγμα που εμάς που είμαστε της σχετικής ησυχίας ειδικά όταν τρώμε, πολύ μας βόλευε και μας άρεσε οπότε πηγαίναμε συχνά.
Κυριακή μεσημέρι λοιπόν, φτάνουμε πρώτοι με τον Πάνο, καθόμαστε στο τραπέζι μας, κάνουμε έτσι και τι να δούμε... Σε μια γωνιά ακριβώς απέναντι, εκεί που συνήθως υπάρχει ένα ακόμα τραπέζι, είχαν στηθεί όργανα... Και όταν λέμε όργανα εννοούμε ένα συνθεσάϊζερ, δυό κιθάρες και ένα ντέφι, μπάντα κανονική.. Λέμε μπα, από χτες βράδυ θα έχουν ξεμείνει μάλλον, και όπου να ' ναι θα έρθουν να τα μαζέψουν, που να πάει το μυαλό του ανθρώπου πως υπάρχει περίπτωση μέρα μεσημέρι να βρεθεί να τρώει σε live, και σε τι live μάλιστα, οπότε ανοίξαμε τους καταλόγους και αφοσιωθήκαμε στο τι θα φάμε... Αλλά τα όργανα εκεί, να μην μετακινούνται...Μέχρι που έρχεται ένας σερβιτόρος να μας ρωτήσει τι θα πιούμε, του λέμε, και μας πετάει την φοβερή ατάκα: "Σας έχουμε βάλει σε κεντρικό τραπέζι για να είστε κοντά στην ορχήστρα".. Γκλουπ!!! Βέβαια να σας πω την αμαρτία μου η λέξη ορχήστρα με καθησύχασε κάπως αν και θεωρητικά είναι ακόμα πιο κουφό να βρεθείς να τρως μεσημεριάτικα με την συνοδεία συμφωνικής μουσικής, άσε που για συμφωνική ορχήστρα της έλειπαν τουλάχιστον σαράντα όργανα και περίσσευε το ντέφι, αλλά άμα είσαι καλοπροαίρετος άνθρωπος τα βλέπεις όλα με αισιοδοξία... Να μην σας τα πολυλογώ, έρχεται και η υπόλοιπη παρέα, παραγγέλνουμε, τρώμε τα πρώτα που ήταν κα-τα-πληκ-τι-κα, έρχονται και τα δεύτερα, και τα κρασιά μας, και κάπου την ξεχνάμε την ορχήστρα στην γωνία.
Και εκεί που τρωμε το φαγάκι μας, κουβεντιάζουμε και περνάμε μια χαρά με μουσική υπόκρουση από CD που δεν θυμάμαι να σας πω ακριβώς τι ήταν αλλά μια χαρά κόλλαγε με το όλο concept, και πέφτει και γέλιο τρελό γιατί ήμασταν στα κέφια μας, ξαφνικά εμφανίζεται η μπάντα... Η οποία μπάντα, στην πραγματικότητα βρισκόταν μέσα στο μαγαζί από νωρίς αλλά σαν μαγική εικόνα... Δηλαδή τους είχαμε δει τους ανθρώπους να κυκλοφορούνε γύρω γύρω αλλά δεν είχε πάει το μυαλό μας πως ασχολούνταν με το τραγούδι.. Ή με την καλλιτεχνία γενικότερα.. Την μεν κοπελίτσα την είχαμε περάσει για βοηθό σερβιτόρου, να μην σας πω ότι παίζει να της ζητήσαμε και ένα μπουκάλι νερό σε κάποια φάση, οι άλλοι δύο δε ήταν ο ένας ίδιος με ηλεκτρολόγο και ο άλλος, ο Μπάμπης -τέντες αν θυμάστε το ανέκδοτο...
Εδώ να κάνω την αναγκαία παρένθεση για να μην με πάρουν οι πολιτικώς ορθοί αναγνώστες με τις πέτρες... Εννοείται ότι δεν έχω τίποτε με τους βοηθούς σερβιτόρων, ή τους ηλεκτρολόγους... Όπως άλλωστε ούτε με τους τεντάδες... Όμως, αυτό που λένε "ο καθένας στο είδος του και ο Λουμίδης στους καφέδες" είναι μεγάλη κουβέντα... Διότι αν μοιάζεις με ηλεκτρολόγο ή με τον Μπάμπη τέντες, καλό είναι να μην εμφανίζεσαι εκτάκτως στα ρεπό σου σε live παριστάνοντας τον Καζαντζίδη... Καλό για όλους εννοώ... Και για τους άλλους που θα σε ακούσουν και για σένα που θα χαλαστείς... Είναι σαν να ξεκινήσω εγώ όταν δεν γράφω να παρουσιάζω προγράμματα αδυνατίσματος... Λέει? Δεν λέει... ( Βέβαια θα μου πείτε τώρα αν ο Ρέμος δεν ήταν ο Ρέμος δεν θα μπορούσε να είναι εύκολα υδραυλικός? Εννοιείται πως ναι, θα σας απαντήσω, αφήστε που ήταν υδραυλικός κάποτε... Όμως ο Ρέμος έχει και φωνάρα... Που οι δικοί μας οι της ιστορίας, καμιά σχέση)... Οπότε ελπίζω να καταλάβατε τι εννοώ και κυρίως πως... Και να μην δω μηνύματα για το πόσο ούφο είμαι και πόσο λυμένα έχω τα προβλήματα μου, και πόσο δεν νοιώθω την εργατιά... Οκ?
Κλείνει η παρένθεση και πάμε πίσω σε μας που βλέπουμε την κομπανία να παίρνει θέση και συνεχίζουμε αμέριμνοι και απολύτως ανυποψίαστοι να τρώμε.... Και τότε.... Κλείνει η μουσική από το CD και ξεχύνεται στην αίθουσα ένας ήχος.... Μα ένας ήχος... ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΟΣ!!!! Μιλάμε να παίζει η μουσική τόσο δυνατά που έτριζαν τα τζάμια και τόσο φάλτσα που ανάθεμα και αν καταλαβαίναμε για ποιο τραγούδι επρόκειτο ακριβώς και να κοιταζόμαστε όλοι άναυδοι με την μπουκιά στο στόμα και τον πανικό στο μάτι... Εγώ για να καταλάβετε, κάποια στιγμή, μετά από κανένα μισάωρο που είχα φτάσει πια στα έσχατα της υπομονής μου, σκέφτηκα σοβαρά να χώσω δυό κομμάτια κρέας που είχε περισσέψει στο πιάτο μου μέσα στα αυτιά μου σαν ωτοασπίδες... Για τέτοια φρίκη μιλάμε... Και η κομπανία στην κοσμάρα της... Τέρμα κέφια και ότι του φανεί του λωλωοΣτεφανή... Από Έφη Θώδη και "Γλύκα Γλύκα" μέχρι "Στην υγειά της αχάριστης" και από Καζαντίδη σε Έφη Σαρρή και πίσω... Ένα ποτ πουρί για γερά νεύρα και για ακόμα γερότερα τύμπανα ( των αφτιών λέμε τώρα)... Οι δε υπόλοιποι θαμώνες, στην πλειοψηφία τους, μέσα στην καλή χαρά... Όταν μάλιστα βγήκαν και τα λουλούδια, διότι είχε και από αυτά, ουιιιι!!!Τι να σας λέω... Χαμός!!! Εμείς, όταν προσγειώθηκε μέσα στο παγωτό μας ένα δισκάκι με γαρίφαλα είπαμε να ζητήσουμε τον λογαριασμό και να φύγουμε τρέχοντας... Όπως και κάναμε... Στον ρυθμό τον Ικαριώτικο, που έπαιζε εκείνη την ώρα - τραγουδούσε ο Μπάμπης - τέντες σε έκσταση- τα μαζέψαμε, χαιρετήσαμε τον φίλο μας και μην τον είδατε τον Παναή... Αφού όταν βγήκαμε έξω, νόμιζα πως θα κλάψω από την συγκίνηση... Τόση ησυχία... Μόνο τα αυτοκίνητα που περνούσαν από δίπλα μας, κάτι παιδάκια που παίζανε και το τρένο.... Μιλάμε , συγκριτικά, για απόλυτη σιγή....
Αργότερα, στο σπίτι, έχοντας πιεί δύο Depon και έχοντας βάλει την μαμά μου να με ξεματιάσει άλλες δύο φορές, για καλό και για κακό, προσπαθούσα να συνέλθω, αλλά μάταια... Έντεκα και τέταρτο ήμουν στο κρεβάτι μου και την επόμενη μέρα ξύπνησα καλές εννιά... Και την ώρα που έκλεινα τα μάτια μου, λίγο πριν βυθιστώ σε έναν ανακουφιστικό ύπνο, τι νομίζετε πως στριφογύριζε βαθιά, στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου? "Στην υγειάααα της αχάριστηηηηης..."
