Χαζεύω την καινούρια μου έξυπνη τηλεόραση… Προσπαθώ να καταλάβω πως μπορώ να την συνδέσω με το κινητό μου ή ακόμα καλύτερα με τα social media μου αλλά μάταια. Ίσως δεν είναι και τόσο έξυπνη τελικά. Ή ίσως να μην είμαι εγώ όσο έξυπνη της αξίζει. Θα συνεχίσω αύριο την προσπάθεια πάντως, δεν το βάζω ακόμα κάτω.
Θέλω να ξαναρχίσω να μαγειρεύω. Κανονικά. Όχι πίτσες και rib eye του ξεπεταμού όπως κάνω τους τελευταίους μήνες, αλλά ωραίες περίπλοκες συνταγές που θα μου πάρουν ώρα στην κουζίνα και θα κάνουν το σπίτι να μυρίσει.. σπιτικά. Ξεφυλλίζω το τελευταίο τεύχος του Delicious και τσακίζω τις σελίδες με τις συνταγές που μου κάνουν κλικ, τσεκάρω τα ντουλάπια μου για υλικά, και όταν έρθει τελικά η ώρα, το μετανιώνω. Σαν να αρνείται το σώμα μου να συνεργαστεί με το μυαλό μου, και να προτιμάει τις κοπάνες, τι να πω…
Πήγα στο Λονδίνο με δυο βαλίτσες και δεν ψώνισα τίποτα. Τίποτα για μένα εννοώ, εκτός από ένα μπουκάλι Angel και αυτό επειδή μου τελείωσε όταν ήμουν εκεί. Πήρα και τους καφέδες μου και μια Sriracha αλλά αυτό δεν πιάνεται νομίζω. Να σκεφτείτε πέρασα μια ολόκληρη ώρα στον δεύτερο όροφο του Selfridges που είχε 70% έκπτωση στα παπούτσια και παρόλο που φλέρταρα σοβαρά με την προοπτική να ενδώσω σε ένα ζευγάρι γκλιτερένια ασημί Prada που είχαν πέσει στις 170 λίρες, τελικά έφυγα με άδεια χέρια. Κουβάλησα όμως πίσω ένα σωρό πράγματα για τα αγόρια και τους φίλους μου, από την μισή συλλογή των All Saints και μια σειρά από υπέροχα βιβλία που βρήκα στο The Wallace Collection μέχρι μεταξωτά φουλάρια και μια ομπρέλα που δεν χώραγε στις αποσκευές μου και έτσι την έσυρα σε όλο το Queen’s Terminal και στο μισό EL Vel.
Είμαι σε mood self-pampering. Καθαρίζω ευλαβικά το πρόσωπο μου κάθε βράδυ, φοράω κρέμες σέρουμ λάδια και όλα τα σχετικά, επαναλαμβάνω την ιεροτελεστία και το πρωί, θα ανοίξω λίγο πιο πολύ τα μαλλιά μου, και όταν βγαίνω βάφομαι. Μου αρέσουν πάλι τα έντονα lip glosses που ταιριάζουν με τα σκούρα βερνίκια των νυχιών μου και κάνουν ενδιαφέρουσες αντιθέσεις με τα μαύρα – συνήθως- ρούχα μου. Το Λονδίνο έχει την τάση να σε απενοχοποιεί και να σου ανοίγει τις προοπτικές σου, αυτές που η Ελλάδα έχει την τάση να σου περιορίζει. Βλέπεις τον κόσμο γύρω σου ωραία ντυμένο, με τα κοσμήματα του, με τις ακριβές του τσάντες, περιποιημένους και με στυλ και ξαφνικά, νοιώθεις την ανάγκη να ακολουθήσεις τα βήματα τους.
Σε προσωπικό επίπεδο, το Λονδίνο έχει την μαγική ικανότητα να μου βάζει τα πράγματα στις σωστές τους διαστάσεις. Μάλλον φταίει η απόσταση, η πραγματική και η μεταφορική που με κάνει να βλέπω τα πάντα πιο καθαρά και την εικόνα πιο ολοκληρωμένη. Δεν ξέρω τι λέει το ζώδιο μου – η Susan έχει καθυστερήσει πάλι να ανεβάσει τις προβλέψεις της - όμως πιάνω τον εαυτό μου συχνά απλά να παρατηρεί. Ανθρώπους, καταστάσεις, αντιδράσεις, συμπεριφορές. Με μια πρωτόγνωρη ηρεμία συνδυασμένη με μια εξαιρετική διαύγεια, νοιώθω σαν να παρακολουθώ ταινία στο σινεμά. Ή μάλλον, ντοκιμαντέρ.
Παρατηρώ και κρατάω mental notes, και μερικές φορές αναρωτιέμαι γιατί άραγε να επιμένουμε να περιπλέκουμε τις ζωές και τις σχέσεις μας αντί να τις απλοποιούμε. Είναι εντελώς υποκειμενικό αυτό φαντάζομαι, η δική μου προσωπική ανάγκη για απλά και ήρεμα πράγματα επηρεάζει σαφώς και τον τρόπο με τον οποίο βλέπω τους άλλους, όμως πάντα έτσι δεν συμβαίνει? Κρίνουμε εξ ιδίων τα αλλότρια. Και τελικά, μου αρέσει αυτή η ηρεμία. Οι σχέσεις που μου προσφέρουν χαρά χωρίς προβληματισμό, η πολυτέλεια του να έχω χρόνο για τον εαυτό μου και για όσους αγαπάω, η ανακουφιστική ρουτίνα μια καθημερινότητας που είναι όσο πιο «έτσι όπως την θέλω» γίνεται, τα σχέδια για το μέλλον που μπορώ να τα κυνηγήσω με πιο χαλαρούς ρυθμούς, η ευκαιρία να κοιτάξω την ζωή μου όσο πιο αντικειμενικά μπορώ και να καθίσω να λύσω – με τον εαυτό μου πρώτα απ’ όλα- όσα πρέπει να λυθούν.
Κάθομαι με τα μάτια κλειστά και ονειρεύομαι το καλοκαίρι. Τα απογεύματα στην βεράντα να χαζεύω τα λουλούδια μου που μεγαλώνουν, τα βράδια σε αυλές παρέα με αγαπημένους ανθρώπους, τα θερινά σινεμά με ζακετούλα για την ξαφνική δροσιά, τα πρωινά στην παραλία με τον ήλιο να με καίει και την μυρωδιά του St. Barth στο δέρμα μου, τα ηλιοβασιλέματα σε βεράντες με θέα θάλασσα, τα δροσερά από το air condition σεντόνια και τα παγάκια να κουδουνίζουν μέσα στα ποτήρια με τα ποτά.
Η ζωή είναι στιγμές. Ένα παζλ που τα κομμάτια του σκορπίζουν κάθε τόσο και εμείς τα μαζεύουμε και τα τοποθετούμε ξανά το ένα δίπλα στο άλλο, μέχρι να σχηματιστεί η εικόνα που όμως με έναν παράξενο τρόπο κάθε τόσο αλλάζει. Κι ας μένουν τα βασικά της στοιχεία ίδια και απαράλλαχτα. Μεγαλώνω και μαθαίνω. Όχι μόνο να βρίσκω τα σωστά κομμάτια γρηγορότερα μέσα στον σωρό, αλλά κυρίως να αντιλαμβάνομαι πως η πραγματική ευτυχία κρύβεται στα μικρά και τα καθημερινά. Αυτά που συχνά μοιάζουν να μην έχουν σημασία. Μαθαίνω επίσης να εκτιμάω τα όσα μου χαρίζονται τόσο απλόχερα. Την αγάπη, την εμπιστοσύνη, την φιλία, τις ευκαιρίες, την υγεία μας πάνω απ΄όλα. Ξυπνάω και κοιμάμαι με ένα μεγάλο ευχαριστώ. Για όλα αυτά που για κάποιον άλλον μπορεί να μην είναι και τόσο σημαντικά, όμως για μένα είναι τα πάντα.
