Στις 15 Δεκεμβρίου είχα την γιορτή μου. Λατρεύω το όνομα μου γιατί ήταν καψούρα της μαμάς μου να βγώ Λευτέρης και ενώ το σόι έπαθε εγκεφαλικό, οι δικοί μου δεν τσίμπησαν από τα σχόλια και τις αντιδράσεις. Θεωρώ επίσης καρμικό το γεγονός ότι και εγώ δεν τσιμπάω με το σόι και πάντα κάνω ότι μου κατέβει στο κεφάλι χωρίς να λογαριάζω. Οι γονείς μου θέλησαν το όνομα μου να είναι μία μικρή καθημερινή υπενθύμιση στον ευατό μου ότι είμαι ελεύθερος και ότι μπορώ πάντα να κάνω ότι θέλω. 'Ετσι μεγάλωσα, χωρίς καμία πίεση, χωρίς "συρματοπλέγματα" αλλά με μέτρο. Η χριστιανική ονομαστική μου εορτή όμως ποτέ δεν μου γέμιζε το μάτι με αποτέλεσμα να μην γιορτάζω με την κλασσική έννοια αλλά να είμαι cool και να δέχομαι ευχές (και δώρα) με ευχαρίστηση. Φέτος τα πράγματα είναι λιγάκι περίεργα, η ζωή μου έχει αλλάξει και μαζί με αυτήν και εγώ, νέα δεδομένα, νέες ιδέες. Υπερπληροφορία! Με τούτα και με κείνα, μέχρι να αντιμετωπίσω το ένα έσκαγε το άλλο, πφφφφφ...ο Λευτέρης μόνο "ελέυθερος" δεν ήταν. Σε όλη αυτή τη συμπαντική κατρακύλα όμως οι φίλοι μου, οι φύλακες άγγελοι μου, έδρασαν άμμεσα. "Φτιάξε τα πράγματα σου και τσακίσου", απλό , λιτό και κατανοητό. Το μήνυμα περιέγραφε πως θα πηγαίναμε στα Καλάβρυτα, σε ένα σπίτι, που με μεγάλη χαρά μας έδωσε μία φίλη ( thanks Λαμπρινή) για να ξεσκάσουμε και να γιορτάσουμε τα γενέθλια της αδερφής μου και να συναντηθούμε η παρέα της Νάξου ( inside joke). Το έγκλημα ήταν οργανωμένο και όλα ήταν έτοιμα μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια: φαγητά, ποτά, ξύλα για το τζάκι, μέχρι και μάσκες για το πρόσωπο.
Το φαγητό ήταν πάρα πολύ ( τι περιμένεις όμως όταν ψωνίζει τις προμήθειες η Δέσποινα;;), το ποτό ακόμα περισσότερο (μπράβο Γιάννη Γούνη) και το τζάκι δεν έσβησε δευτερόλεπτο (έκανε κάτι και η Αλεξία δεν μπορώ να πω). Μπαίνοντας στο σπίτι με περίμεναν ήδη τα πιο ωραία δώρα του κόσμου και εκείνες οι σφιχτές αγκαλιές, που σου κόβουν την ανάσα. 'Ολη αυτή η απόδραση ήταν μόλις για 2 νύχτες, αλλά μέσα σε αυτές τις μέρες κατάφερα να κάνω πολλά πράγματα και ας μην βγήκα από το σπίτι. Ψυχαναλύθηκα, έκλαψα, γέλασα πολύ, έφαγα του σκασμού, ήπια ακόμα περισσότερο και θυμήθηκα κάτι που είχα ξεχάσει. Αυτήν την μικρή καθημερινή υπενθύμιση, που με όρκισαν οι γονείς μου να μην αμελώ, εμένα και την ελευθερία μου. Να μην βυθίζομαι στα προβλήματα, να μην αγκομαχώ, να μην φοβάμαι και το πιό σημαντικό να έχω πάντα δίπλα μου ανθρώπους, που θα μου το υπενθυμίζουν όταν εγώ το ξεχνάω. Οι ώρες πέρασαν σαν το νερό της βροχής, που μας κράτησε παρέα εκείνες τις 2 μέρες. Γιορτάσαμε τα γενέθλια της αδερφής μου με μεγαλοπρέπεια (βλέπετε την πυζάμα στην φωτογραφία) και αφού τσακίσαμε την τούρτα, που πήγε να ντελαπάρει 20 φορές στο αυτοκίνητο, κοιμηθήκαμε στις 05.00. Την επόμενη μέρα θα φεύγαμε και είπαμε να κατέβουμε και στα Καλάβρυτα να μας δεί λιγάκι ο κόσμος και να φορέσουμε κάτι άλλο εκτός από πυζάμα.
'Οσπρια και βότανα, τσεκ!Τυρόπιτα από το 'Εντεχνο, τσεκ!Και άλλο φαγητό και ποτό, τσεκ!Σέλφι κουνημένη που η Ιωάννα βγήκε με το ένα μάτι κλειστό, τσεκ!Φωτογραφία τα δώρα μου για το Instagram, τσεκ! Μα το πιό σημαντικό τσεκ στην λίστα είναι η διάθεση μου. Οι νέες υποσχέσεις, που έδωσα στον ευατό μου μπροστά στα μάτια της παρέας μου και η συμβουλή πως όταν ξεχνάς που πηγαίνεις υπάρχουν πάντα άνθρωποι να σου δείχνουν το δρόμο.
