Διάβασα χτες το υπέροχο κομμάτι του Μιχάλη Μιχαήλ στην Lifo και μια πρόταση χτύπησε μέσα μου καμπανάκια: «Ακόμα και όταν είχα την ενέργεια να μαγειρέψω κάτι αξιοσημείωτο, ένιωθα άβολα να ανεβάζω φωτογραφίες, όταν γνώριζα πόσος κόσμος εκεί έξω δεν έχει να φάει και παλεύει να τα καταφέρει.»
Το έχω σκεφτεί δεκάδες φορές το συγκεκριμένο πράγμα, ειδικά για εμάς που ένα μεγάλο κομμάτι της δουλειάς μας είναι η «ευζωία». Το συζητάμε συχνά και με τον Πάνο σε ότι έχει να κάνει με την ύλη του FnL, και πιστεύω πως δεν είμαστε οι μόνοι. Είναι εκατοντάδες δημοσιογράφοι και bloggers εκεί έξω που ασχολούνται με το lifestyle, με την γεύση, και με την glossy πλευρά της ζωής, μια πλευρά που τον τελευταίο χρόνο απλά δεν υφίσταται πια αλλά που δεν πρέπει κατά κανέναν τρόπο να πεθάνει.
Γιατί ακόμα και τις δυσκολότερες στιγμές και εποχές της ζωής μας , ή ίσως ειδικά αυτές, έχουμε ανάγκη το όνειρο, το φως, την ανάμνηση όμορφων στιγμών και κυρίως την ελπίδα πως όλα αυτά δεν χάθηκαν για πάντα, αλλά θα ξανάρθουν. Όσο πιο πυκνό είναι το σκοτάδι γύρω μας τόσο μεγαλύτερη και πιο απεγνωσμένη είναι η επιθυμία μας για μια χαραμάδα μέσα από την οποία θα γλιστρήσει έστω και μια αχτίδα ήλιου, και λίγος φρέσκος, καθαρός αέρας.
Και έτσι, συνεχίζουμε να κάνουμε αυτό που ξέρουμε καλά. Να προσφέρουμε μέσα από τα κομμάτια και τις φωτογραφίες μας μια τόση δα μικρή διαφυγή από αυτή την καθημερινότητα που μας πνίγει, μια υπενθύμιση των όσων έχουμε μοιραστεί και έχουμε ζήσει, έναν απόηχο των ανέμελων στιγμών και μια υπόσχεση πως όταν όλα αυτά περάσουν, η ζωή μας θα ξαναμπεί σε τροχιά δημιουργίας, χαράς και φόρας. Δεν είναι πως έχουμε τα προβλήματα μας λυμένα, κάθε άλλο, ούτε πως ζούμε σε ένα άλλο, παράλληλο σύμπαν. Ίσα ίσα που είναι αφάνταστα δύσκολο να παραμένεις όρθιος, αποφασισμένος και αισιόδοξος όταν η δουλειά σου και η ζωή σου καταρρέουν μένοντας σχεδόν έναν ολόκληρο χρόνο στο pause.
Όμως τώρα είναι πιο σημαντικό από ποτέ να μην χάσουμε τον στόχο μας, ούτε την αποφασιστικότητα μας. Και να θυμόμαστε πως όσο περισσότερο φως και ελπίδα μοιραστούμε μαζί σας, όση περισσότερη χαρά και αίσθηση κανονικότητας μπορέσουμε να σας δώσουμε, όσο περισσότερο σας ταξιδέψουμε στο όνειρο, και στην ελπίδα που πεθαίνει τελευταία, τόσο περισσότερο κουράγιο και δύναμη θα πάρουμε όλοι μας, και εσείς αλλά και εμείς, για να περάσουμε τον χρόνο που μένει μέχρι να πατήσουμε ξανά το start.
Μπορεί οι φωτογραφίες αυτής της εποχής να χρειάζονται περισσότερα φίλτρα για να αποκτήσουν λάμψη και να περιορίζονται στις γωνιές εκείνες των σπιτιών μας που καταφέρνουν να δείχνουν ακόμα σαν μικρά φροντισμένα σκηνικά, μπορεί τα θέματα να αφορούν κυρίως στα throwbacks περασμένων στιγμών ή στα όσα προγραμματίσαμε αλλά έμειναν στα σχέδια, είμαι σίγουρη όμως πως κάποτε θα τα βλέπουμε όλα αυτά και θα νοιώθουμε περήφανοι που βρήκαμε την δύναμη και τον εσωτερικό μηχανισμό να μην αφεθούμε στην απελπισία και στην παραίτηση.
Η ζωή συνεχίζεται, ακόμα και τώρα, και ακόμα κι έτσι. Και μπορεί να λέω μεταξύ αστείου και σοβαρού πως φέτος θα αρνηθώ κατηγορηματικά να μου προσθέσω έναν ακόμα χρόνο και πως θα γιορτάσω τα γενέθλια των 57 μου του χρόνου, που θα έχω ζήσει κανονικά, όμως είμαι αποφασισμένη να συνεχίσω να μοιράζομαι μαζί σας το ροζ μου, και όση αισιοδοξία μου έχει μείνει, με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο. Γιατί πιστεύω πως το έχετε ανάγκη και εσείς, όσο κι εγώ.
Το ίδιο κάνουν και θα εξακολουθήσουν να κάνουν και πολλοί άλλοι συνάδελφοι, και μακάρι να έρθει σύντομα η μέρα που όλα αυτά τα λαμπερά, τα όμορφα και τα ανέμελα θα γίνουν πάλι κομμάτι της καθημερινότητας και κυρίως της πραγματικότητας όλων μας. Μέχρι τότε, να παραμείνουμε δυνατοί, υγιείς και με την ματιά καρφωμένη στο μέλλον με όποιον τρόπο μπορεί και αντέχει ο καθένας μας. Και να έχουμε τα μάτια και τα αυτιά μας ανοιχτά γύρω μας. Όπως έλεγε ο αγαπημένος μου Κρις στο μαζί κρύβεται η αξιοπρέπεια. Και αυτή την εποχή, κανείς δεν πρέπει να αφεθεί να μείνει ή να νοιώσει μόνος.
