Δεν είμαι εγώ ο καταλληλότερος άνθρωπος να μιλήσω για την δυτική όχθη και τους πρίγκιπες της … Το ξέρω και το ξέρετε… Όμως μια που τελευταία έτυχε και πέρασα το ποτάμι παραπάνω από μια φορά, είπα να δεχτώ να και να το κολυμπήσω.. Ίσως γιατί κατά βάθος πιστεύω πως τελικά η δική μου γνώμη, η γνώμη ενός «παιδιού» BCBG , να μετράει πιο πολύ… Όχι γιατί ο συγκεκριμένος “τίτλος” μου δίνει κάποιου είδους αλάθητο ή ακόμη χειρότερα δικαιώματα που δεν απέκτησα ποτέ. Κάθε άλλο … Αλλά γιατί η δική μου ματιά , εκ των πραγμάτων και εκ των περιστάσεων, είναι , σήμερα, λίγο πιο συνειδητοποιημένη αλλά και αρκετά πιο διαλλακτική…
Για μας λοιπόν που μεγαλώσαμε και ζήσαμε την ζωή μας βόρεια, τα δυτικά προάστια έσερναν πάντα πίσω τους λίγο μύθο… Για τα κορίτσια, τα αγόρια με τα δερμάτινα και τις μηχανές με τις κομμένες εξατμίσεις σήμαιναν απαγορευμένες σχέσεις, excitement και καλό σεξ.. Μην με ρωτήσετε γιατί… Δεν έχω ιδέα.. Ίσως γιατί ο κανόνας, παρόλες τις εξαιρέσεις του, εξακολουθεί να ισχύει… Όσο περισσότερο «ρεμάλι» είναι ο άλλος, τόσο μεγαλύτερες συγκινήσεις μπορεί να σου προσφέρει…Και τόσο μεγαλύτερη είναι και η πρόκληση του να τον αποκτήσεις κατ’ αρχάς και να τον κρατήσεις στην συνέχεια… Και εκείνα τα παιδιά που πέρασαν την εφηβεία τους αραχτά σε πλατείες και παγκάκια, όλο κάτι περισσότερο έμαθαν από τους δικούς μας, ελαφρά αποστειρωμένους γκόμενους που συχνάζουν μόνο στην πλατεία του Κολεγίου άντε και στο Κολωνάκι τα σαββατοκύριακα…
Τα ίδια αυτά «βόρεια», signe, αγόρια θεωρούσαν πάντα τα παιδιά της απέναντι όχθης ανταγωνιστές… Και προσπαθούσαν μονίμως να αποδείξουν την ανωτερότητα τους με λάθος τρόπο.. Γιατί καλό είναι το ακριβό αυτοκίνητο και τα πρώτα τραπέζια αλλά , κακά τα ψέματα… Όταν είσαι δεκαοκτώ δεν φτάνουν… Ειδικά αν προέρχονται από γενναιόδωρες ..γονικές παροχές.. Δεν έχουν καν σημασία… Αυτά συνέβαιναν και εξακολουθούν να συμβαίνουν φαντάζομαι και σήμερα, κάπου εκεί, λίγο πριν , λίγο μετά το σχολείο… Την εποχή της κάποιας αθωότητας… Το λέω αυτό γιατί υποσχέθηκα στον εαυτό μου να είμαι ειλικρινής… Και γιατί αυτό το κομμάτι είναι κάτι ανάμεσα σε δημοσιογραφικό άρθρο και προσωπική εμπειρία. Με ότι αξία μπορεί να έχει κάτι τέτοιο… Γιατί η προσωπική ματιά είναι πάντα ανελέητα υποκειμενική. Και η οπτική μας αλλάζει με τα χρόνια, με τις εμπειρίες, με τις συνθήκες…
Βλέπετε , τελικά μεγαλώνουμε… Και καταλαβαίνουμε σιγά σιγά πως όσο καλό και αν είναι το σεξ, όσο δυνατός και αν είναι ο απαγορευμένος έρωτας, η ζωή έχει άλλες απαιτήσεις.. Και γι’ αυτό δεν είναι εύκολο να περάσεις στην απέναντι όχθη… Θα μπορούσα να γράψω πολύ ρομαντικά πράγματα.. Για έρωτες που νίκησαν τις δυσκολίες και τις διαφορές, για σχέσεις που κράτησαν στον χρόνο, για ευτυχισμένα «παράταιρα» ζευγάρια που φαντάζομαι πως θα υπάρχουν άσχετα αν εγώ δεν τα συνάντησα ποτέ… Και μην με ρωτήσετε γιατί μιλάω για έρωτες και όχι για επαγγελματικές συνεργασίες , φιλίες και joint ventures.. Γιατί το κομμάτι είναι δικό μου, μια γυναικεία εξομολόγηση, και σαν γυναίκα σας λέω πως ο έρωτας είναι το άλφα και το ωμέγα της ζωής μας, μετά τα παιδιά μας φυσικά … Από τον έρωτα ξεκινάνε και στον έρωτα τελειώνουν όλα… Άσχετα αν συνήθως επιλέγουμε να τον θυσιάσουμε στον βωμό της όποιας προσωπικής μας ευκολίας ή φιλοδοξίας…
Μπορεί να έχει δίκιο ο Θωμάς, ένας αυθεντικός πρίγκιπας της απέναντι όχθης που δέχτηκε, μετά από έναν δικαιολογημένο αρχικό δισταγμό, να δανείσει την εικόνα του στο κομμάτι μου… Που μου λέει χαμογελώντας λοξά πως «εμείς» έχουμε μάθει να μην προσπαθούμε αρκετά… Βέβαια εγώ, δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν πίστεψα ποτέ στα «εμείς και οι άλλοι». Όμως οι διαφορές υπάρχουν και είναι πραγματικές. Μπορεί πάντα να φταίει απλά η δύναμη της συνήθειας. Πάντως δείξτε μου μια γυναίκα που θα άφηνε τα πάντα για τον έρωτα της ζωής της. Όταν τα πάντα είναι πλατινένιες πιστωτικές, ακριβά αυτοκίνητα, διακοπές στην Μύκονο και κομμωτήριο twice a week.. Και όταν ο έρωτας φέρνει μεν μαζί του το απόλυτο σεξ και τον ρομαντισμό που τόσο μας λείπει αλλά απομακρύνει οριστικά τις ανταύγειες και την πρώτη ομπρέλα στην Ψαρού… Μην ψάχνετε… Δεν θα την βρείτε εύκολα την γυναίκα αυτή… Είναι αυτό που λέμε urban legend…
Ξέρω πως πολλοί θα με κατηγορήσουν για κυνισμό… Όμως είπαμε να πούμε την αλήθεια… Και πιστέψτε με, η αλήθεια αυτή για μένα πρώτα από όλους, είναι τεράστια παραδοχή… Και είμαι σίγουρη πως οι φίλοι μου τώρα θα διαβάζουν και θα χαμογελούν… Πάμε ξανά λοιπόν… Μεγαλώνουμε και συμβιβαζόμαστε… Όμως ο παράφορος έρωτας παραμένει η απόλυτη φαντασίωση κάθε γυναίκας που τα έχει όλα και θέλει κάτι παραπάνω… Το ξέρω γιατί το ακούω καθημερινά στις συζητήσεις μεταξύ φιλενάδων από το Deals μέχρι το Dash και πίσω… Την έχω κάνει και εγώ αμέτρητες φορές. Στα σοβαρά και στ’ αστεία… Άλλωστε μην γελιέστε… Και οι αντίστοιχες πριγκίπισσες παραμένουν η απόλυτη φαντασίωση κάθε άντρα με ακριβό αυτοκίνητο , μεγάλο πούρο και πρώτο τραπέζι πίστα στον Αντώνη. Μπορεί δίπλα του να έχει συνήθως μια γυναίκα με ακριβοπληρωμένα Bergdorf Blond μαλλιά και total Channel look , θα την αντικαθιστούσε άμεσα όμως με ένα κοριτσάκι από το Μπουρνάζι που θα αγνοεί τα προφανή και θα τον κοιτάζει σαν θεό.. Αυτή είναι άλλωστε και η αδικία του θέματος. Ένας άντρας μπορεί να περάσει την όχθη ευκολότερα.. Δεν ξέρω αν φταίνε τα κορίτσια απέναντι, αν τελικά το γυναικείο ένστικτο λειτουργεί σαν πυξίδα ανεξαρτήτως του σε πια πλευρά του ποταμού μένεις. Πάντως οι άντρες που ξέρω όλο και συχνότερα χωρίζουν τις γυναίκες τους για να παντρευτούν «λαϊκά» κοριτσάκια που τα ερωτεύτηκαν επειδή ήταν διαφορετικά και μετά πασχίζουν να τα χωρέσουν σε πανάκριβα Channel που δεν έμαθαν ποτέ να φοράνε και σε δωδεκάποντα Manolos που θα δείχνουν πάντα λάθος… Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου… Μπορεί να φταίει όμως πως και τα κοριτσάκια απέναντι διαθέτουν περισσότερο θάρρος από μας… Ή πως έχουν πολύ λιγότερα πράγματα να χάσουν…
Εμείς πάλι, τους θέλουμε τους πρίγκιπες αλλά αν γίνεται , σε συνδυασμό… Για κάποιο λόγο που μπορούμε πάλι να τον ρίξουμε στα γονίδια, δυσκολευόμαστε πολύ να κάνουμε την συγκεκριμένη επιλογή και όταν αποφασίσουμε να την κάνουμε δυσκολευόμαστε πολύ να την υποστηρίξουμε.… Και εδώ θα σας το πω με σιγουριά… Φταίνε και τα αγόρια από απέναντι που δεν έχουν μάθει να μπαίνουν σε καλούπια… Με τίποτα όμως… Μπορεί επίσης να φταίει πως και εκείνοι κατά βάθος το φοβούνται όλο αυτό… Η σύγκριση , κακά τα ψέματα, δεν ευνοεί κανέναν. Ούτε εκείνοι θα είναι ποτέ άνετα στο Rock & Roll, ούτε εμείς θα νοιώσουμε ποτέ άνετα στο Enzo.. Πάντα κάποιος θα κοιτάζει περίεργα τον άλλο, και εδώ για να μην αδικήσω κανέναν, θα σας πω πως παρόλο που θα περίμενε κανείς ακριβώς το αντίθετο, οι «απέναντι» είναι πιο δύσκολοι από μας στο να δεχτούν και να αποδεχτούν τους «ξένους». Οι κώδικες εκεί μοιάζουν πιο αυστηροί και τα τσιτάτα δουλεύουν συχνά υπερωρίες…Anyway…
Όταν λοιπόν βρεις τον πρίγκιπα σου αλλά δεν μπορείς να βγεις μαζί του έξω, δεν μπορείτε να έχετε κοινή ζωή, κοινούς φίλους, όταν όλα αυτά που σας χωρίζουν μοιάζουν περισσότερα από αυτά που σας ενώνουν, αναπόφευκτα το θέμα γυρίζει πίσω από εκεί που ξεκίνησε… Στο κρεβάτι… Και για ένα σκέτο κρεβάτι, όσο καλό και να είναι, κανείς δεν έδωσε γη και ύδωρ… Και όσοι έδωσαν πήραν τελικά … ας πούμε απογοήτευση… Αυτή είναι η αλήθεια… Η γενική αλήθεια αν θέλετε… Η αλήθεια που ακούω χρόνια τώρα από φίλες, από γνωστές , από κουτσομπολιά και κουβέντες μεταξύ πρώτου και δεύτερου cappuccino και γαλλικού μανικιούρ στην Τέτα.
Όμως ήρθε η ώρα να μιλήσουμε λίγο πιο προσωπικά. Γιατί πέρα από την γενική αλήθεια, υπάρχει πάντα και η δική μας. Η αλήθεια της ψυχής του καθενός… Οι πρίγκιπες της δυτικής όχθης λοιπόν, μένουν όντως ακόμα εδώ… Και πέρα από κάθε λογική και κάθε πρόγνωση , όταν τους συναντήσεις και αποφασίσεις να ρισκάρεις, καταφέρνουν συνήθως να σου αλλάξουν μαγικά την κοσμοθεωρία σου… Και να σε βάλουν να κυνηγάς ανεμόμυλους με την απόχη για όσο περισσότερο αντέξεις… Σαν ματ με δυο κινήσεις… Διαθέτουν πάντα αυτό τον απόλυτο συνδυασμό αθωότητας και αλητείας που σκοτώνει… Είναι παιδιά και «ρεμάλια» μαζί… Δύο σε ένα… Φοράνε μαύρα δερμάτινα, ακούνε δύσκολες μουσικές, καπνίζουν στριφτά τσιγάρα πίνουν μπύρες Jack και μπάφους που τους τυλίγουν με δεξιοτεχνία βιρτουόζου βιολιστή, και έχουν άποψη για όλα. Που συνήθως είναι to the point σε σημείο που πονάει. Και που δεν την κρατάνε ποτέ για τον εαυτό τους. Μπορούν να σε ανεβάσουν στον ουρανό και να σε πετάξουν στον γκρεμό με την ίδια ευκολία σε κλάσματα δευτερολέπτου… Σου δημιουργούν μια μόνιμη ανασφάλεια που σε εγκαταλείπει μόνο την ώρα που τους βλέπεις να λιώνουν από την καύλα.. Και αυτό όχι πάντα, γιατί έχουν φροντίσει να φυτέψουν βαθιά στο υποσυνείδητο σου τον σπόρο της αμφιβολίας. Πως μπορεί την ίδια έκφραση να την βλέπει αύριο κάποια άλλη. Τα ίδια λόγια να τα άκουγε εχτές… Θέλουν πάντα περισσότερο χώρο από αυτόν που έχουν, και θα προτιμούν πάντα να βγαίνουν με τους φίλους τους, άλλα δύσκολα αγόρια της ίδιας κοπής, που πιθανόν αργότερα να προσπαθήσουν να «παραλάβουν» την κολλητή σου… Σε ιδανικές συνθήκες θα ήθελαν πολύ να είσαι αρκετά προοδευτική ώστε να συμμετέχεις σε …προχωρημένα παιχνίδια κοινωνικών συναναστροφών, ή όπως θα λέγαμε «εμείς» ménage a trois, για να μην το πούμε όπως θα το έλεγαν κάποιοι άλλοι και μας κόψει η λογοκρισία του savoir parler.. Συμβιβάζονται όμως μεγαλόψυχα με το γεγονός πως συνήθως δεν είσαι… Άλλωστε είπαμε … Τα κορίτσια απέναντι έχουν περισσότερο θάρρος από εμάς, προφανώς και στο συγκεκριμένα θέμα… 
Οδηγούν μηχανές που κάνουν θόρυβο, στις οποίες δεν θα ανέβεις ποτέ, γιατί όσο τρελά ερωτευμένη και αν είσαι θα αρνείσαι πάντα κατηγορηματικά να κατανικήσεις τον έμφυτο φόβο που προκαλούν αυτές οι δύο, ατίθασες ρόδες στους ανθρώπους που πάντα περιβαλλόταν από συμπαγείς λαμαρίνες και μάλιστα ακριβές … Μουτρώνουν εύκολα, μιλάνε απότομα, κλείνονται στον εαυτό τους με το παραμικρό και έχουν πάντα απαιτήσεις που σε κατηγορούν πως δεν μπορείς να καταλάβεις… Και πως να το κάνεις άλλωστε αφού δεν έχεις μάθει να έχουν οι άλλοι απαιτήσεις από σένα αλλά εσύ να έχεις απαιτήσεις από τους άλλους… Πηγαίνουν σε πάρτι , όλοι μαζί, όπου πίνουν και «κοκαλώνουν» από άποψη και όχι μόνο με αλκοόλ. Και συνήθως, για να μην ξεχάσω το προφανές, είναι μικρότεροι από σένα γιατί αλλιώς ο όρος πρίγκιπας χάνει το νόημα του. Πρίγκιπας πάνω από τριάντα δεν νοείται… Και αυτό κάνει τα δύσκολα δυσκολότερα…
Και μέσα σε όλα αυτά , την ίδια στιγμή που νομίζεις πως τα έχεις δει όλα και είσαι έτοιμη να ανοίξεις την πόρτα και να την κάνεις με «ελαφρά», μπορούν να γίνουν οι πιο τρυφεροί, οι πιο αθώοι, οι πιο ενδιαφέροντες και οι πιο ευάλωτοι άντρες στην γη. Μπορούν να σε κοιτάζουν με μάτια μελαγχολικά , με έναν τρόπο που μόνο εκείνοι ξέρουν, και να σε κάνουν να θέλεις να τους χαρίσεις τον κόσμο. Μπορούν να σε στηρίξουν στις δυσκολίες με τον πιο απόλυτο τρόπο. Που δεν επιδέχεται αμφισβήτησης. Γιατί είναι απλόχερα ειλικρινείς. Μπορούν να σε κάνουν να νοιώσεις ασφαλής γιατί έχουν μάθει να στηρίζονται στα πόδια τους με τον ίδιο φυσικό τρόπο που έχουν μάθει να αναπνέουν. Μπορούν να σε συμβουλέψουν καλύτερα από τον πιο ακριβοπληρωμένο ψυχολόγο. Και να σε συμβουλέψουν σωστά. Γιατί έχουν μάθει να λύνουν τα προβλήματα τους μόνοι τους, άσχετα αν διαλέγουν πάντα τον δύσκολο δρόμο.. Αυτό κάνει τα πράγματα απλώς πιο ουσιαστικά.. Μπορούν να κάνουν την ζωή σου ενδιαφέρουσα μόνο και μόνο επειδή υπάρχουν μέσα σε αυτή… Και να σου ανοίξουν καινούριους δρόμους που όμως θα πρέπει τελικά να τους περπατήσεις μόνη σου… Μπορούν με δυο λέξεις να πουν περισσότερα από όσα σου είπε ποτέ κανείς σε ατελείωτες συζητήσεις και αναλύσεις που τελικά αποδεικνύονται ανούσιες… Μπορούν να σε μαγέψουν στην κυριολεξία * και να σε αφήσουν εκεί, μετέωρη, να παρακολουθείς την ζωή σου να περνάει μπροστά στα μάτια σου σαν σκηνή από ταινία του David Lynch. Λίγο σκοτεινή, λίγο αλλόκοτη και με σενάριο που σε κάνει διαρκώς να αναρωτιέσαι που έχασες τον ειρμό, αλλά που παρόλα αυτά θέλεις να την δεις μέχρι να πέσουν και οι τελευταίοι τίτλοι του τέλους.… Και φυσικά, για να γυρίσουμε πίσω εκεί από όπου ξεκινήσαμε, το σεξ μαζί τους είναι συγκλονιστικό. Τόσο που μοιάζει με εμπειρία μεταφυσική. Και που σου γίνεται στην πορεία πιο απαραίτητο από το πιο εθιστικό ναρκωτικό. Σαν κόκα αλλά που κρατάει περισσότερο. Και όπως σας είπα, για μας, τις γυναίκες, από εκεί αρχίζουν και εκεί τελειώνουν όλα… Κάτι ξέρει και η Anna V. που προσπαθεί να ερωτεύεται πάντα έτσι…
Προσπαθώντας να καταλήξω σε ένα συμπέρασμα που να είναι ειλικρινές και ταυτόχρονα αντικειμενικό , για τον εαυτό μου πρώτα και μετά για το κομμάτι, θα έλεγα πως στην πραγματικότητα η συνάντηση με έναν τέτοιο πρίγκιπα μοιάζει περισσότερο με μετωπική… Θα βγεις αναγκαστικά από τον δρόμο σου, θα πονέσεις, τα σημάδια θα μείνουν και η ζωή σου δεν θα είναι ποτέ πια η ίδια… Και αυτό θα του το αναγνωρίζεις μέσα σου ακόμη και όταν όλα θα έχουν τελειώσει.. Όμως η διαδρομή θα είναι μαγική και το ταξίδι θα αξίζει την μοιραία του κατάληξη. Γιατί πόσες φορές στην ζωή σου θα μπορείς να πεις χαμογελώντας πως είδες τον τοίχο να πλησιάζει και αντί να σταματήσεις, έκλεισες τα μάτια και καρφώθηκες επάνω του μόνο και μόνο γιατί δεν πέρασε καν από το μυαλό σου το γεγονός πως είχες άλλη επιλογή… Έτυχε αρκετές φορές τον τελευταίο καιρό να περάσω στην απέναντι όχθη. Και αν τελικά ήρθε η ώρα να γράψω ένα επίλογο, θα πω μόνο πως από την απέναντι όχθη, από την άλλη πλευρά αυτού του ποταμού που χωρίζει την πόλη σε δυο «στρατόπεδα», μπορεί να λείπουν πολλά. Το μόνο που δεν έλειψε ποτέ είναι οι συγκινήσεις. Ίσως γι αυτό οι αληθινοί πρίγκιπες να μένουν ακόμα εκεί….
*Υ.Γ. Υπάρχει ένα ξόρκι που έμεινε γνωστό στην ιστορία των μεγάλων μάγιστρων. Το αναφέρει ο Λεονάρντο Ντα Βίντσι στην θεωρεία του για την αδελφότητα της Σιών, και το αναπαράγει ο Ντάν Μπράουν στον διάσημο πλέον «Κώδικα» του. Λέγεται Violet Vortex ( βιολετιά δίνη) …
*Υ.Γ.2 Το κομμάτι αυτό γράφτηκε πάνω από δέκα χρόνια πριν. Από τότε έχουν αλλάξει πολλά. Και εγώ και εσείς μαζί του. Οπότε διαβάστε το έτσι όπως είναι. Μια ιστορία που ανήσει στο παρελθόν και που είναι καλογραμμένη μεν - ελπίζω δηλαδή- εντελώς out of context δε....
