Είναι μερικά πράγματα στην ζωή μας που συμβαίνουν καρμικά. Σαν να τα σπρώχνει το σύμπαν να φτάσουν στο κατώφλι σου για να εκπληρώσουν μια αποστολή. Κάπως έτσι μπήκε στην ζωή μας η Μπριζίτ.
Όλα ξεκίνησαν όταν η πεθερά μου έχασε πριν μερικούς μήνες τον σκύλο της, ένα ημίαιμο γκριφόν που είχε υιοθετήσει από μια αγγελία στο τότε Κυριακάτικο περιοδικό της Ελευθεροτυπίας. Ο Φρίξος έφτασε σπίτι της καταταλαιπωρημένος, φοβισμένος και αγνώστου ακριβώς ηλικίας – ο κτηνίατρος τον υπολόγισε κάπου ανάμεσα στα τέσσερα και τα πέντε- και έφυγε πλήρης ημερών στα σχεδόν δεκαπέντε του αφήνοντας την μαμά του Πάνου μόνη, και περίλυπη. Στο μεταξύ, αυτό το σκυλάκι που κάποτε δεν ήξερε καν να παίξει- όταν του πήραμε τα πρώτα του παιχνίδια δεν ήξερε για καιρό τι να τα κάνει- και που φοβόταν και την σκιά του, κατέληξε ο αδιαφιλονίκητος king of the house. Λατρεμένος, χαϊδεμένος και με απόλυτη συναίσθηση της αγάπης που απολάμβανε και την οποία ανταπέδιδε με πάθος κάθε μέρα της ζωής του.
Καθώς καταλαβαίνετε το κενό που άφησε πίσω του έπρεπε να γεμίσει άμεσα, οπότε πριν από λίγο καιρό αρχίσαμε να ψάχνουμε για ένα «μικρό άσπρο σκυλάκι». Έτσι το είχε στο μυαλό της εκείνη, προς αυτή την κατεύθυνση κινηθήκαμε και εμείς. Για περίπου ένα μήνα η μαμά μου που έχει ειδικότητα στο θέμα μια που κοινοποιεί κάθε μέρα στον τοίχο της ότι αγγελία για αδέσποτο πέσει στην αντίληψη της, μου έστελνε ότι θεωρούσε πως ταίριαζε στην περιγραφή. Μάλιστα δέκα μέρες πριν φτάσαμε πολύ κοντά στο να πάρουμε ένα γκριφονάκι από μια κυρία την Λάρισα, όμως κάπου οι συνεννοήσεις καθυστέρησαν, και εκεί που χάζευα την προηγούμενη Κυριακή το βράδυ στο FB, έπεσα πάνω σ΄αυτό το ποστ. 
Και κόλλησα. Είναι αυτό που σας έγραψα στην αρχή, το κάρμα, αυτό το κλικ που σου κάνει κάτι χωρίς να ξέρεις πως και γιατί. Μόνο πως έχεις βρει αυτό που έψαχνες με την πιο απόλυτη βεβαιότητα στον κόσμο. Μας πήρε λιγότερο από μισή ώρα να συνεννοηθούμε με την Σταματίνα, και Δευτέρα απόγευμα φτάναμε στο Παλιό Φάληρο για να παραλάβουμε το σκυλάκι από το σπίτι που φιλοξενούταν προσωρινά.
Που όπως αποδείχτηκε δεν ήταν ούτε άσπρο ούτε μικρό, ήταν όμως μια αληθινή γλύκα που αναζητούσε απεγνωσμένα αγάπη και ασφάλεια, με κάτι υπέροχα λυπημένα μάτια που έχουμε βάλει στοίχημα οικογενειακώς πια να τα κάνουμε να χαμογελάσουν το συντομότερο δυνατόν, και νομίζω πως κοντεύουμε να τα καταφέρουμε. Η πρώτη μας συνάντηση ήταν ελαφρώς επεισοδιακή, είχαμε προνοήσει να βάλουμε στο πορτ μπαγάζ του αυτοκινήτου το κρεβάτι του Droopy φρεσκοπλυμένο και αερισμένο αλλά άντε να ανεβάσεις την Μπριζίτ που και φοβισμένη ήταν – δικαίως άλλωστε με τόσα που είχε περάσει στην σύντομη ζωή της- και κάτι παραπάνω από είκοσι κιλά, στο Volvo που είναι ολόκληρη μαούνα. Ο Πάνος κρατούσε το λουρί της από μέσα για να μην μας φύγει, εγώ της ανέβασα τα δύο πόδια στο πορτ μπαγκάζ και την έσπρωχνα από πίσω, με τα πολλά τα καταφέραμε και σε όλη την διαδρομή μέχρι την Κηφισιά εκείνη στριφογύριζε αγχωμένη και εγώ την κρατούσα αγκαλιά και προσπαθούσα να την καθησυχάσω.
Την χάιδευα και της ψιθύριζα στο αυτί να μην φοβάται, και πως εκεί που θα πήγαινε θα την περίμενε ένα σπίτι και μια οικογένεια που θα την λάτρευε. Πως τα δύσκολα είχαν πια περάσει οριστικά. Δεν θα σας κρύψω πως μας πέρασε από το μυαλό η πιθανότητα του να πάθει η πεθερά μου ένα σοκ όταν θα έβλεπε αντί για το μικρό άσπρο σκυλάκι που περίμενε ένα μεγαλόσωμο τελικά, μπεζ ημίαιμο λαμπραντόρ, αλλά παρόλο που η ευγενέστατη κυρία που το φιλοξενούσε μου είχε πει πως αν υπήρχε οποιοδήποτε πρόβλημα με χαρά θα το έπαιρνε πίσω, ήμουν αποφασισμένη να μην συμβάλω στο να φάει κι άλλη απόρριψη αυτό το υπέροχο πλάσμα. Στην χειρότερη περίπτωση θα την κρατούσαμε εμείς, το είχα αποφασίσει μέσα μου, παρόλο που δεν είμαι έτοιμη να πάρω άλλο σκύλο, και για να είμαι ειλικρινής, δεν ξέρω και αν θα ετοιμαστώ ποτέ ξανά. 
Όμως να που δεν χρειάστηκε μια που, με το που βγήκε από το ασανσέρ η Μπριζίτ και συνάντησε την μαμά του Πάνου έπεσε έρωτας με την πρώτη ματιά και από τότε, είναι αχώριστες. Τις δυο πρώτες μέρες το σκυλάκι ήταν κάπως ανήσυχο, φοβόταν να μείνει μόνο του σε άλλο δωμάτιο – ακόμα και για να φάει έπαιρνε τις κροκέτες της από το πιάτο της στην κουζίνα και τις έφερνε στο σαλόνι- αλλά σιγά σιγά προσαρμόστηκε και τώρα πια, είναι μονίμως αγκαλιά με την πεθερά μου στον καναπέ και απολαμβάνουν η μία την αγάπη της άλλης. 
Προχτές πήγαμε να τις δούμε και βρήκαμε την Μπριζίτ άρτι αφιχθήσα από το κομμωτήριο, φρεσκοπλυμένη, αφράτη, με κομμένα νύχια , αρωματισμένη, με έναν μεγάλο κόκκινο φιόγκο περασμένο στο λουρί της και απολύτως πανευτυχή, και μας έκανε τρελές χαρές με το που μας είδε μια που νομίζω πως θυμάται ότι ήμασταν εμείς που την φέραμε στο καινούριο της σπίτι και μάλλον μας συμπαθεί. Τα βράδια κοιμάται στο κρεβάτι της δίπλα στην πεθερά μου, πηγαίνει δυο βόλτες την ημέρα με την κυρία που τις προσέχει και τις δύο και μαθαίνω πως έχει κάνει και τις πρώτες της γνωριμίες με τα υπόλοιπα σκυλιά της γειτονιάς.
Και είναι πραγματικά ένα υπέροχο ζωάκι, φρόνιμο, που δεν κάνει ζημιές, δεν λερώνει ποτέ μέσα στο σπίτι, και που είναι γεμάτο αγάπη για όλους όσους την αγκάλιασαν και την έκαναν να νοιώσει ασφαλής. Είμαι σίγουρη πως θα περάσει την υπόλοιπη ζωή της στα πούπουλα, κάτι που της οφειλόταν από το σύμπαν μια που πέρασε ήδη τόσο δύσκολα, τόσο νωρίς, και θεωρώ πως η απόφαση να την πάρουμε είναι από τις πιο σωστές που έχω πάρει στην ζωή μου. Γιατί είναι πολύ όμορφα τα σκυλιά ράτσας, αλλά αυτά τα αδέσποτα ζωάκια που πραγματικά σώνεται η ζωή τους, είναι τόσο γεμάτα ευγνωμοσύνη, και τόσο γεμάτα αγάπη για εκείνους που τους έδωσαν μια δεύτερη ευκαιρία στην ευτυχία, που δεν υπάρχει σύγκριση.
Και το λέω αυτό εγώ που υπήρξα για δεκατέσσερα χρόνια μαμά ενός SharPei με πετιγκρί βασιλικό από οικογένεια με δεκάδες τίτλους και βραβεία. Ο Droopy θα είναι μεν πάντα ένα μέλος της οικογένειας που χάθηκε και που άφησε πίσω του ένα κενό που δεν ξέρω καν αν θα αναπληρωθεί ποτέ, όμως μετά την εμπειρία με την Μπριζίτ ξέρω, πως αν αποφασίσουμε ποτέ να ξαναπάρουμε σκυλί, θα είναι ένα σκυλί που θα έχει βρεθεί στον δρόμο. Και σας συνιστώ πραγματικά να το κάνετε και εσείς. Να ανοίξετε όσοι μπορείτε και θέλετε την πόρτα σας σε αυτές τις ψυχούλες που αναζητούν – συχνά μάταια- μια οικογένεια για πάντα. Και δεν έχει σημασία αν είναι ταλαιπωρημένα, trust me. Η Μπριζίτ είχε την ατυχία να πέσει στα χέρια κάποιου κτήνους που της έκοψε το μισό αυτί και την μισή ουρά της πριν την πετάξει στα σκουπίδια, αλλά αυτό δεν την εμποδίζει όπως βλέπετε να είναι μια αληθινή καλλονή.
