Μικροί απολογισμοί και ένα καλοκαίρι που αρχίζει πια να μετράει αντίστροφα...

Τελευταίο απόγευμα των διακοπών, στην Κέρκυρα. Κάθομαι στην σκιερή βεράντα του bangallow μας και απολαμβάνω την υπέροχη θέα. Πυκνό πράσινο, πήλινες γλάστρες με πολύχρωμα λουλούδια, χαμηλά πέτρινα τοιχάκια, και στο βαθος η θαλασσα σπαρμένη με μικρά σκάφη, κυρίως ιστιοφόρα. Παράδεισος! Κουρνιασμένη στην άνετη πολυθρόνα με τα αφράτα μαξιλάρια χουζουρεύω αφήνοντας το απαλό αεράκι να μου στεγνώνει τα μαλλιά. Είναι αυτή η υπέροχη ώρα που έχουμε επιστρέψει απο την παραλία, έχω κάνει μπάνιο, έχω λουστεί, έχω φορέσει κρέμες, λάδια και το νυχυικό μου, και προσπαθώ να αποφασίσω αν θα παω για ναπ. Δίπλα μου το iPad με τα περιοδικά και τα βιβλία μου, ένα μπουκάλι νερό και το κινητό μου στην δόνηση, αν χτυπήσει να μην χαλάσει την τέλεια ησυχία που την διακόπτουν μόνο τα τζιτζίκια που τραγουδάνε ευτυχισμένα. Η ώρα περνάει και δεν εχω καμία διάθεση να μετακινηθώ. Αύριο τέτοια ωρα θα ταξιδεύουμε για Αθήνα και όλο αυτό που ζω θα έχει γίνει ανάμνηση από εκείνες που φωτίζουν μαζι με την ψυχή μου και τις κρύες χειμωνιάτικες μέρες. Που και που με παίρνει ο ύπνος για μερικά λεπτά -με νανουρίζει το θρόϊσμα των φύλλων - και όταν ξανανοίγω τα μάτια μου το πρώτο πράγμα που βλέπω είναι ενα κομμάτι καταγάλανου ουρανού που ξεπροβάλει ανάμεσα απο τα κλαδιά και τα φύλλα της ελιάς που είναι φυτεμένη ακριβώς έξω απο την μπαλκονόπορτα. Αυτό το καλοκαίρι που αρχίζει πια την αντίστροφη μέτρηση προς το τέλος του, στάθηκε ιδιαίτερα γενναιόδωρο μαζί μου. Παρόλο που ένα πολύ μεγάλο μέρος του το περάσαμε στην Αθήνα, μου έδωσε την ευκαιρία να ξεκουραστώ, να μοιραστώ στιγμές με αγαπημένους ανθρώπους, να γεμίσω τις μπαταρίες μου, να κάνω σχέδια και να βάλω καινούριους στόχους. Κυρίως, με έκανε να συνειδητοποιήσω πόσο πολύ μου αρέσει εδώ που είμαι, σ´ αυτή την φάση της ζωής μου, με τους ανθρώπους που αγαπάω, με τον τρόπο που έχω διαλέξει να ζω, με την δουλειά που μου αρέσει, και με ένα σωρό όνειρα για το μέλλον που μου δίνουν φόρα και που με ανανεώνουν μέσα κι έξω. Και φυσικά δεν είναι όλα ρόδινα, πάντα υπάρχουν πέρα από τις καθημερινές δυσκολίες και οι άνθρωποι εκείνοι που θέλουν να ταράξουν την γαλήνη σου και να ταρακουνήσουν τις δύσκολα κερδισμένες ισορροπίες σου, όμως η ζωή είναι μια μάχη έτσι κι αλλιώς. Που όσο έχουμε υγεία εμείς και εκείνοι που αγαπάμε, την δίνουμε ο καθένας με τα όπλα του, και με τις τακτικές του, και με την δύναμη του. Για μένα προσωπικά, το μυστικό είναι στο τέλος της μέρας να είμαστε όλοι εδώ, και τα βράδια όταν πέφτω να κοιμηθώ τα όνειρα μου να είναι γλυκά, με την γνώση πως έχω κάνει ότι καλύτερο μπορούσα υπό τις συνθήκες της κάθε περίστασης, χωρίς να επιδιώκω την στεναχώρια ή το κακό κανενός. Και το να δίνω όσες περισσότερες ευκαιρίες μπορώ στους ανθρώπους γύρω μου, ακόμα και σε εκείνους που με πικραίνουν, προσπαθώντας να θυμάμαι πως δεν είναι ολοι το ίδιο ώριμοι, συνειδητοποιημένοι, ισορροπημένοι και κυρίως ευτυχισμένοι, και πως υπήρξε μια περίοδος της ζωή μου που και εγώ ορθοπόδησα και συνήλθα ακριβώς χαρη στις ευκαιρίες που μου δόθηκαν. Η ώρα περνάει και ο ήλιος ετοιμάζεται να βασιλέψει. Σε λίγο όλα γύρω μου θα έχουν βαφτεί πορτοκαλί και ροζ. Σηκώνομαι, μπαίνω στο δωμάτιο και όπως περνάω μπροστά απο τον καθρέφτη κοιτάζω την εικόνα μου εξεταστικά. Έχω μαυρίσει, τα μαλλιά μου ειναι σγουρά και τα μάτια μου χαμογελάνε. Είμαι ευτυχισμένη και μου φαίνεται. Τα καλύτερα ειναι αυτα που θα ´ρθουν. Και θα έρθουν γιατί τολμήσαμε να τα ονειρευτούμε και να τα κυνηγήσουμε. Και τελικά, η ζωή είναι ένα σύνολο από στιγμές. Που ο καθένας μας διαμορφώνει σύμφωνα με τις επιλογές του. Και με το γούστο του. Ακόμα και στους ανθρώπους. Καλή επιστροφή.