Καλοκαίρι, μέσα και έξω πια, και το ροζ θα αντικατασταθεί σιγά σιγά από το τυρκουάζ της θάλασσας και το κόκκινο των γερανιών και του πάθους. Καλοκαίρι, ζέστη, και εγώ βαρέθηκα να ακούω και να μιλάω για πολιτικά, και πάω γι΄άλλα. Τρώω λίγο, πίνω πολύ, μακραίνω τα μαλλιά μου και τα αφήνω σγουρά και ανέμελα, βάφω τα νύχια μου γαλάζια, καπνίζω, ακούω μουσικές, ξενυχτάω, χορεύω, τραβάω φωτογραφίες και γυρίζω βιντεάκια, φυτεύω λουλούδια στις γλάστρες μου και μετά τις ποτίζω με το λάστιχο τσαλαβουτώντας ξυπόλητη στα νερά, ανασύρω από τα συρτάρια τα σέξι σουτιέν που ταιριάζουν με τα ντεκολτέ στις μπλούζες μου, κρύβω τα μάτια μου πίσω από μεγάλα γυαλιά ηλίου, βγαίνω με τις φίλες μου για ποτά και χάζι, χουζουρεύω σε δροσερά σεντόνια, μυρίζω αντηλιακό St. Barth ή Angel ανάλογα τις ώρες της μέρας, φοράω κρέμα προσώπου και ματιών κάθε μέρα, κάνω λίστες και σβήνω μέρες στο ημερολόγιο μου. Θέλω να αρχίσω να πηγαίνω για μπάνια με τις κολλητές μου, το νησάκι δεν μου λείπει πια, αυτή την εποχή δεν μου λείπει ούτε το Λονδίνο, αναζητώ καινούριους προορισμούς, κάνω σχέδια για διακοπές και αποδράσεις παρέα με τους ανθρώπους που αγαπάω. Τα ήσυχα βράδια μ΄αρέσει να κάθομαι για λίγο στην βεράντα με τα φώτα σβηστά και να απολαμβάνω την δροσιά και την απόλυτη ησυχία που αφήνει τις σκέψεις μου να ξεδιπλώνονται ελεύθερα, χωρίς παρεμβολές. Έχω δυο καινούρια βιβλία που θέλω να διαβάσω, ένα σωρό καινούρια πράγματα στα σχέδια ακόμα, και ένα τραγούδι που παίζει σαν μόνιμο soundtrack στο βάθος του μυαλού μου αλλά δεν θα το ανεβάσω γιατί θα θυμώσει εκείνος που είναι "δικό" του.. 
Ναι. Το καλοκαίρι είναι εδώ.. Θερινά σινεμά με παγωμένες μαργαρίτες φράουλα, γέλια αγαπημένων φίλων, τα αγόρια της ζωής μου, αγκαλιές που μέσα τους λιώνω, ηλιοβασιλέματα που βάφουν τα πάντα πορτοκαλί και κόκκινα, φιλιά αλμυρά, παγάκια που κουδουνίζουν σε ποτήρια, μαγιό που στεγνώνουν πεταμένα στις πολυθρόνες της βεράντας, παιχνίδια ενηλίκων, και αγάπες που αντέχουν όλες τις εποχές του χρόνου και όλους τους καιρούς. Ακόμα και τους πιο δύσκολους. 
Γράφω και από το ανοιχτό παράθυρο μπαίνει ένα απαλό αεράκι που κάνει το δέρμα μου να ανατριχιάζει γλυκά. "Χάδια μακρινά" έλεγε κάποτε γελώντας η Μαρία. Ήμασταν καθισμένες σε μια βεράντα στο νησάκι, και χαζεύαμε την θάλασσα και την φωτισμένη Χώρα που απλωνόταν κάτω από τα πόδια μας. Καθόμασταν ώρα χωρίς να μιλάμε χαμένες στις σκέψεις μας - η ευλογημένη οικειότητα του να μοιράζεσαι με κάποιον ακόμα και τις σιωπές- και ξαφνικά, ένα αεράκι απρόσμενα δροσερό - σαν και τώρα- μας έκανε να ανατριχιάσουμε. "Χάδια μακρινά.." Λες?
