Ζούμε μια περίοδο της ζωής μας πραγματικά hectic. Χτες βράδυ στο αυτοκίνητο με τον Πάνο οργανώναμε ήδη την εβδομάδα που ξεκινάει στις 7 Νοεμβρίου, ενώ ο Δεκέμβριος είναι σχεδόν fully booked ανάμεσα σε διάφορα events, Best Restaurants Awards και γιορτινά καλέσματα. Μην με παρεξηγείτε, είμαι ευγνώμων που η δουλειά μας πάει καλά, που βλέπουμε συχνά τους φίλους μας και που γενικά, το πρόγραμμα μας είναι εποικοδομητικά γεμάτο, ειδικά υπό τις παρούσες συνθήκες. Απλά μερικές φορές, εκεί που τρέχω πανικόβλητη να τα προλάβω όλα, τα ραντεβού μου, τα κοινωνικά μας, τα του σπιτιού, τους φίλους μας και όλα αυτά που πρέπει και θέλω να κάνω μέσα στην μέρα, πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτεται πόσο θα ήθελα να υπήρχε ένα κουμπάκι pause να το πατάω καμιά φορά και να παίρνω μια ανάσα. Συνήθως τις ανάσες τις παίρνω στο αυτοκίνητο, την ώρα που οδηγώ από το ένα μέρος στο άλλο, και έχω τον χρόνο να ηρεμίσω λίγο, και να βάλω σε μια τάξη το μυαλό μου. Συχνά, στις πιο μακρινές διαδρομές μιλάω στο κινητό με αγαπημένους ανθρώπους κάνοντας «βόλτες» μαζί τους στην πόλη. Με ακουστικά πάντα… Και στο μεταξύ, οι δουλειές στο σπίτι κυρίως μαζεύονται. Μια που η κυρία Όλγα όσο θαυματουργή κι αν είναι, που είναι, δεν μπορεί ούτε την ντουλάπα μου να ταχτοποιήσει, ούτε να αποφασίσει ποια ρούχα θέλουν φύλαγμα/δόσιμο, ούτε να μαγειρέψει. Ούτε να συνεννοηθεί με τον κύριο που πρέπει να έρθει για την συντήρηση του καυστήρα, με τον κηπουρό που πρέπει να αλλάξει μπαταρίες στο αυτόματο πότισμα, με την εταιρία που φέρνει το πετρέλαιο, και ένα σωρό άλλα σχετικά. 
Να που όμως, έρχονται μια φορά στο τόσο και κάτι μέρες που το ημερολόγιο είναι σχεδόν κενό. Τόσο σπάνιες πια, αλλά και τόσο ανακουφιστικές, που τις υποδέχομαι με αληθινή αγαλλίαση. Όπως η σημερινή ας πούμε, που έχω μόνο ένα ραντεβού το μεσημέρι – και ένα φαρμακείο, και να πάω να τυπώσω τα μενού για μια παρουσίαση την Δευτέρα, και ένα μικρό σούπερ μάρκετ αλλά αυτά είναι peanuts που έλεγε κάποτε ο Ακης Σακελαρίου σε ένα αρχαίο σήριαλ- και που μέχρι αυτή την στιγμή έχω καταφέρει να πιώ τον πρωινό μου καφέ στην βεράντα, να κάνω όλα τα τηλέφωνα που εκκρεμούσαν μέρες, να απαντήσω σε ένα σωρό μέηλ και μηνύματα, και να ταχτοποιήσω και την κατάψυξη. (Άσχετο αυτό αλλά έτσι όπως έψαχνα να δω τι έχω για να μαγειρέψω το Σ/Κ, είπα να βάλω και μια τάξη στο χάος). 
Έτσι, το σαββατοκύριακο σκοπεύω να το περάσω όλο εντός. Να χαρώ το σπίτι μου, να γεμίσω φρέσκα λουλούδια τα βάζα, να ανάψω τα αρωματικά μου κεριά, να χουζουρέψουμε για ώρες στους καναπέδες βλέποντας τις αγαπημένες μας ξένες σειρές, να μαγειρέψω, να διαβάσω τα βιβλία και τα περιοδικά μου, να πασαλειφτώ με τις κρέμες και τα serums μου, 
και φυσικά, να οργανώσω επιτέλους την ντουλάπα μου και να συμμαζέψω τον χαμό που συμβαίνει αυτή την στιγμή στο γραφείο μου και που με κάποιον μαγικό τρόπο αντί να βελτιώνεται χειροτερεύει, με αποτέλεσμα να μην μπορείς να βρεις άδειο σημείο όχι για να καθίσεις αλλά ούτε για να ακουμπήσεις. 
Και αν δεν είχαμε κανονίσει την Κυριακή το μεσημέρι να βγάλουμε τις μαμάδες μας για lunch, θα ξανάβγαινα από το σπίτι την Δευτέρα το πρωί. Δεν πειράζει όμως, ακόμα και έτσι, το weekend θα αγγίξει την προσωπική μου τελειότητα.
