Προσπαθώ εδώ και μέρες να συνέλθω. Περνάω δύσκολα και μου φταίνε όλα, ξυπνάω το πρωί και δεν έχω κέφι να σηκωθώ απ΄το κρεβάτι μου, κάνω πράγματα μηχανικά χωρίς να τα χαίρομαι, δουλεύω ατελείωτες ώρες για πράγματα που τα έχω ονειρευτεί αλλά τώρα δεν έχω κανένα κέφι να τα κυνηγήσω, και αναζητώ μάταια την χαμένη μου αισιοδοξία πράγμα εξαιρετικά παράξενο και δυσάρεστο για μένα που συνήθως ως άλλη Πολυάννα παίζω με τεράστια δεξιοτεχνία το παιχνίδι της χαράς και ανακαλύπτω με ταλέντο λαγωνικού και το παραμικρό ίχνος δώρου μέσα σε κάθε δυσκολία. Αν δεν ήθελα να αποφύγω τις δραματικές δηλώσεις θα σας έγραφα πως τελευταία φλερτάρω με την κατάθλιψη. Και πως το χειρότερο απ΄όλα δεν είναι το γκρίζο που έχει απλωθεί στην ψυχή μου σαν κουρτίνα, ούτε η έλλειψη της ενέργειας που με κάνει να σέρνομαι, αλλά οι τύψεις που με βασανίζουν γιατί θεωρώ ύβρι το να παραπονιέσαι όταν όλα – ή έστω τα περισσότερα- στην ζωή σου πάνε μια χαρά. Από την άλλη, μετά από χρόνια αυτογνωσίας, ξέρω πως όταν νοιώθεις κάτι πρέπει να το αφήσεις να εξελιχθεί. Και να το ζήσεις μέχρι το τέλος για να το ξορκίσεις αντί να το παραχώσεις κάπου βαθιά μέσα σου και να το αφήσεις να γίνει από σταγόνα ωκεανός που κάποια στιγμή θα φουσκώσει και θα σε πνίξει.
Οπότε το ζω. Όσο καλύτερα μπορώ και με όση περισσότερη υπομονή και επιμονή διαθέτω, ισορροπώ ανάμεσα στο μέσα και τα έξω μου, και ανάμεσα στην διάθεση μου να χωθώ κάτω απ΄το κρεβάτι μου και να περιμένω να μου περάσει και την πραγματικότητα που απαιτεί να βγω έξω, συχνά να φοράω το καλύτερο μου χαμόγελο, και να κάνω αυτό που πρέπει να κάνω. Υπάρχουν φυσικά και οι μέρες που αφήνομαι. Που γκρινιάζω στα αγόρια και τους φίλους μου, που κλαίγομαι στις κολλητές μου, που σέρνομαι όλη μέρα μέσα στο σπίτι με τις πιτζάμες, που τρώω ολόκληρες πλάκες lacta εγώ που σιχαίνομαι την σοκολάτα και που τα βράδια κλαίω πριν κοιμηθώ, εγώ που συνήθως με παίρνει ο ύπνος μόλις ακουμπήσω στο μαξιλάρι. Και φυσικά αναρωτιέμαι τι φταίει για όλο αυτό. Και κατά βάθος ξέρω τι είναι, κυρίως η αίσθηση αδυναμίας που μου προκαλούν πράγματα που συμβαίνουν γύρω μου και που δεν μπορώ να ελέγξω, όλα όσα δεν περνάνε από το χέρι μου, μικρές και μεγάλες χαμένες μάχες απέναντι στον χρόνο, την μοίρα και την ζωή που τις δίνω με πάθος αλλά και με αυτή την μοιρολατρία που σου προκαλεί η γνώση πως αυτό το παιχνίδι δεν έχει κανόνες, είναι απλά μια μάχη για επιβίωση. Δική σου και των άλλων. Γράφω όπως σκέφτομαι και με πλήρη επίγνωση πως πολλοί θα με θεωρήσουν υπερβολική, ή πως χιλιάδες άνθρωποι εκεί έξω έχουν πραγματικά σοβαρότερα προβλήματα.
Όμως γράφω έτσι κι αλλιώς για να μοιραστώ τα συναισθήματα και τις σκέψεις μου και για να τα ξορκίσω και να τα βγάλω από μέσα μου, χωρίς να προσβάλω κανέναν και χωρίς να φανώ εγωίστρια ή κακομαθημένη. Η αλήθεια είναι πως γενικά προσπαθώ πολύ σκληρά να ζω σε ένα παράλληλο σύμπαν. Όχι γιατί δεν έχω αίσθηση της πραγματικότητας ούτε γιατί τα όσα συμβαίνουν γύρω μου δεν με αφορούν ή δεν με αγγίζουν. Ακριβώς για τον αντίθετο λόγο. Γιατί ξέρω καλά πως όταν θα έρθει η ώρα να κολυμπήσω, μια ώρα που sooner or later έρχεται τελικά για όλους μας, θα χρειαστώ όλη την ενέργεια, όλο το κουράγιο και όλη την δύναμη που θα μπορώ να διαθέσω. Για τον εαυτό μου αλλά κυρίως για εκείνους που αγαπάω, και για να συμβεί αυτό θα πρέπει μέχρι τότε – μέχρι τώρα- να έχω επιπλεύσει. Να έχω καταφέρει να κρατήσω το κεφάλι μου έξω από το νερό και να έχω αντισταθεί στην μιζέρια, την απαισιοδοξία και την μοιρολατρία που καλλιεργείται συστηματικά από ένα σωρό ανθρώπους και κατστάσεις γύρω μου.
Έτσι, για μένα ο τρόπος είναι να προσπαθώ να κρατήσω όσες περισσότερες παραμέτρους της ζωής μου μπορώ ανέγγιχτες από την πραγματικότητα. Να δημιουργώ μια ροζ φούσκα, πολύ πιο ανθεκτική απ΄όσο μπορεί να δείχνει εξωτερικά, ένα κουκούλι μέσα στο οποίο χωράνε οι άνθρωποι της ζωής μου. Να τους προστατεύω όσο μπορώ, τουλάχιστον σε επίπεδο συναισθηματικό. Να τους χαρίζω χαμόγελο και αισιοδοξία και ελπίδα, για να έχουν απόθεμα όταν θα τα χρειαστούν πραγματικά. Είναι ανόητο και να εξηγήσω ακόμα πως το να δημιουργείς ένα κουκούλι δεν σημαίνει πως δεν ζεις, δεν αναπνέεις και δεν υφίστασαι τα όσα συμβαίνουν. Πως δεν σε επηρεάζουν, πως δεν αλλάζουν την ζωή και τις συνήθειες σου, πως δεν σε βάζουν στην διαδικασία να σκέφτεσαι εναλλακτικές λύσεις, σενάρια και escape plans. Και πως δεν έχεις και εσύ αυτόν τον μόνιμο κόμπο στον λαιμό, με τον οποίο μάθαμε ξαφνικά να ζούμε όλοι. Το κουκούλι απλά απορροφά τους κραδασμούς. Όσους μπορεί τέλος πάντων...
Όμως να που έρχεται μια στιγμή που κανένα κουκούλι δεν είναι αρκετό για να σε προστατέψει. Μια στιγμή που σε πιάνει εντελώς απροετοίμαστο, και που σου δίνει μια και σε ρίχνει στα πατώματα. Σκάνε συνήθως ταυτόχρονα όλα εκείνα που το χαλάνε, το μαδάνε, το τρυπάνε, και μένεις με τα απομεινάρια του στο χέρι, και χωρίς διάθεση ή έστω υλικό να ξαναρχίσεις να το φτιάχνεις απ΄την αρχή. Ή έτσι νομίζεις τουλάχιστον. Γιατί τελικά, ότι κι αν κάνουμε, η αληθινή ζωή είναι εκεί έξω. Παραμένει εκεί έξω μάλλον. Και κανένα κουκούλι, και καμιά ροζ φούσκα δεν μπορεί να σε κρατήσει ασφαλή για πάντα. Ειδικά από την ίδια την ζωή. 
Και έτσι βυθίζεσαι… Στην λύπη, την μελαγχολία, την αυτολύπηση. Καμιά φορά και στην απελπισία. Και κάποια στιγμή, επειδή το ένστικτο της αυτοσυντήρησης είναι ριζωμένο μέσα στο DNA μας, έρχεται και το reality check. Οι ειδήσεις για όλους εκείνους που υποφέρουν πραγματικά. Για τους ανθρώπους που είναι άστεγοι, που παλεύουν με τις λάσπες και τις θεομηνίες, για τους μετανάστες στα στρατόπεδα, για τα αδέσποτα, για εκείνους που περνάνε δύσκολες ώρες μέσα στα νοσοκομεία. Και σαν να σε χτυπάει το ρεύμα, αρχίζεις και ξυπνάς. Αναγκαστικά. Ή μάλλον, σαν να σου δίνει μια σπρωξιά μια αόρατη δύναμη, αρχίζεις και μετράς τις ευλογίες σου, και αντιλαμβάνεσαι πως χάνεις χρόνο πολύτιμο και για σένα και για τους άλλους. Και πως έχει έρθει η ώρα να ξαναπιάσεις την ροζ κλωστή σου, όχι όμως για να απομονωθείς μέσα στο παράλληλο σύμπαν σου αυτή την φορά αλλά για να ενώσεις με αυτήν ανθρώπους και αισθήματα και να προσπαθήσεις εκτός από το δικό σου γκρι να φωτίσεις και εκείνο κάποιων άλλων. Με baby steps, αρχίζεις να προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου να χαμογελάσει ξανά.
Ξεκινάς από τα μικρά, γύρω σου, τον πρώτο καφέ της μέρας που δεν σου φαίνεται τόσο άνοστος πια, την λιακάδα που φωτίζει μαζί με το πρόσωπο και την καρδιά σου, την αγκαλιά του συντρόφου σου και του παιδιού σου που ήταν πάντα το απάνεμο λιμάνι σου, τα σχέδια για τα επόμενα πράγματα που δεν μοιάζουν πια τόσο δύσκολα, την ζωή σου που μπορεί τελικά και να μην έχεις χάσει εντελώς τον έλεγχο της. Ξυπνάς το πρωί και χαμογελάς στην εικόνα σου στον καθρέφτη που μπορεί να δείχνει ακόμα κουρασμένη και θαμπή αλλά είναι εκεί, έτοιμη να πάτε παρακάτω. Περνάς από τον ανθοπώλη και αγοράζεις λουλούδια για τα βάζα, καλείς φίλους σπίτι για ένα τραπέζι που μπορεί να μην είναι όσο elaborate θα ήταν κάποια άλλη φορά αλλά το κάνεις κέφι πολύ. Κυρίως κάνεις κέφι να βρεθείς ανάμεσα σε φίλους που πεθύμησες και να ακούσεις τον ήχο από τα γέλια και τα τσουγκρίσματα των ποτηριών να γεμίζουν τον χώρο. Και το βράδυ όταν πέφτεις για ύπνο προσπαθείς να φέρνεις στο μυαλό σου τις μικρές νίκες. Και να θυμάσαι πως μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια πέρασες και κέρδισες πολλά. Πως στάθηκες στα πόδια σου, πως άλλαξες την ζωή σου όταν χρειάστηκε, πως τσαλακώθηκες, πως έπεσες και ξανασηκώθηκες ξανά και ξανά, πως κολύμπησες δεκάδες φορές απέναντι, πως έδωσες μάχες και κέρδισες πολέμους και πως ακόμα κι αν κουράστηκες, απογοητεύτηκες, φοβήθηκες, δεν το έβαλες κάτω. Παρά μόνο προσωρινά. Μέχρι να μαζέψεις πάλι κουράγια, να βάλεις κάτω τα προβλήματα και να βρεις τις λύσεις, και τα plan B, και C, και D, και να πάρεις φόρα για να πετάξεις ξανά ψηλά και μακριά. Μαζί με όσους αγαπάς και σ΄αγαπάνε.
Ναι λοιπόν, η ζωή δεν είναι εύκολη, δεν ήταν ποτέ. Και όποιος ισχυρίζεται πως έζησε πάντα στο ροζ και στο ίσιωμα λέει ψέματα. Ή είναι ο πιο βαρετός άνθρωπος της γης. Ίσα ίσα, ξέρω από πείρα πως όσο περισσότερο ροζ βλέπετε – αληθινό, αυθεντικό ροζ όμως όχι απλά μια εικόνα- τόσο περισσότερο σκοτάδι έχει διασχίσει εκείνος που το τυλίγεται. Το ίδιο ισχύει άλλωστε και με το φως. Για να λάμψει πρέπει να έχει διαπεράσει το σκοτάδι. Και τελικά, αυτή η δύσκολη ζωή, με τα προβλήματα, τα set backs, τις δυσκολίες, τις ανηφόρες και τις κακοτοπιές της είναι ένα δώρο που δεν το απολαμβάνουν όλοι. Και αν είναι να θυμόμαστε κάτι όταν έρχονται τα δύσκολα, είναι πως όσο έχουμε το προνόμιο να ξυπνάμε το πρωί έχουμε και το προνόμιο να παλέψουμε για τα καλύτερα. Που είναι αυτά που θα έρθουν.
Υ.Γ. Το σημερινό κομμάτι είναι αφιερωμένο εξαιρετικά στις αγάπες της ζωής μου. Τους ανθρώπους που χωρίς εκείνους δεν θα είχα δύναμη να είμαι ροζ. Ούτε πυξίδα για να βρίσκω τον δρόμο μου όταν πέφτει το σκοτάδι. Για αυτούς τους ανθρώπους στήνω συνήθως γιορτές. Για εκείνους προσπαθώ οι στιγμές που μοιραζόμαστε να έχουν χρώματα, και αρώματα, και γεύσεις, και αγκαλιές, και γέλια, και πυροτεχνήματα. Να γίνονται αναμνήσεις από εκείνες που στα δύσκολα τις θυμόμαστε και χαμογελάμε. Και παίρνουμε κουράγιο και φόρα. Για εκείνους δίνω μάχες με τα πάντα και για τα πάντα. Για εκείνους ξανασηκώνομαι όταν πέφτω και για εκείνους είμαι και θα είμαι πάντα εκεί. Είναι η μεγαλύτερη περιουσία μου και η πιο πολύτιμη αποσκευή μου. Και το happy ending μου, τώρα και πάντα.
