Άνοιξη είναι που ξυπνάω το πρωί και όλα μου μοιάζουν ευκολότερα... Που τα μάτια μου χαμογελάνε μέσα από τον καθρέφτη μέσα στην σκανταλιά.. Που ψάχνω να βρω άλλα γυαλιά ηλίου και που βγάζω τα Starάκια μου από τα κουτιά τους... Και τις ζακέτες με τα χαρούμενα χρώματα από την ντουλάπα.. Και που μου με παίρνουν τηλέφωνο οι φίλοι μου και με ξεσηκώνουν με ιδέες και σχέδια για ταξίδια και εκδρομές. 
Άνοιξη είναι τα μεσημέρια που συναντάμε φίλους, και γελάμε δυνατά, και αράζουμε στον ήλιο και τον ρουφάμε σαν διψασμένα σφουγγάρια.. Που νοσταλγώ το καλοκαίρι περισσότερο από ποτέ και ξέρω πως φτάνει ο καιρός που θα βουτήξω το κεφάλι μου στο κρυστάλλινο νερό, στις παραλίες της Αφύσσου και του Μαρμαριού. Που τα βράδια που επιστρέφουμε στο σπίτι έχει αυτή την γλυκιά δροσιά και ο αέρας μυρίζει λουλούδια.. Και που το ηλοβασίλεμα είναι τόσο όμορφο που σταματάω το αυτοκίνητο και το φωτογραφίζω μέσα από το ανοιχτό τζάμι... 
Άνοιξη είναι υπέροχες ντοματοσαλάτες με πατάτες τηγανητές.. Μεσημέρια με κολλητούς σε ταβέρνες δίπλα στο κύμα... Και φωτογραφίες που περιμένουν μέσα σε συρτάρια να τις ξανακοιτάξω και να θυμηθώ, και σημειώματα που ανακαλύπτω ξεχασμένα μέσα σε κουτιά που νόμιζα πως ήταν άδεια.. Η Νίκη που μου στέλνει γελαστές φωτογραφίες από το περσινό μας καλοκαίρι. Ο Droopy που λιάζεται απολαυστικά κάτω από το παράθυρο της κουζίνας... Η Φαίη που οργανώνει προγράμματα για το Tweed Run στις Σπέτσες και ο Πάνος που καπνίζει το πούρο του με το παράθυρο του αυτοκινήτου ανοιχτό.. Και εγώ που δεν κρυώνω.. 
Άνοιξη είναι που αρχίζουμε με τις κολλητές μου να πίνουμε καφέδες σε τραπεζάκια έξω. Από το απόγευμα μέχρι αργά το βράδυ, και μιλάμε για τα ίδια πράγματα χρόνια τώρα και γελάμε πάντα το ίδιο απίστευτα πολύ.. Που ετοιμάζουμε ταξίδια και εκδρομές.. Που έρχεται Πάσχα και θα φτιάξω μαγειρίτσα Λαγκαδινή για τους φίλους της καρδιάς μου... Που έχω διάθεση για βόλτες, που μου κόβεται η όρεξη, που ακούω τραγούδια και χαμογελάω σαν τον χάχα... Και που το μυαλό μου τρέχει με χίλια, μίλια μακριά... 
Άνοιξη είναι παγωμένος Freddocino, βανίλια υποβρύχιο, τσιγάρα Καρέλια χρυσή κασετίνα, απογεύματα με την αντηλιά να με χτυπάει και να μισοκλείνω τα μάτια, βιβλία που μένουν ώρες ανοιχτά στην ίδια σελίδα γιατί το μυαλό αρνείται να συγκεντρωθεί, και κουβέντες ατελείωτες επί παντός επιστητού.. Τα πεντικιούρ με χρώματα γαλάζια, και τα εσπευσμένα ραντεβού για κεριά και για μποτέ κάθε είδους... Και τα κοτονένια πουλοβεράκια στους ώμους , και τα μηνύματα στο κινητό που σου κλείνουν το μάτι και σε ξεσηκώνουν για σκανταλιές.. 
Άνοιξη είναι που ξαφνικά το φως αλλάζει.. Μαζί και η ώρα.. Που νυχτώνει γλυκά και που σε λίγο θα καπνίζουμε ελεύθερα σε αυλές γεμάτες δέντρα και λουλούδια.. Που αγαπιόμαστε πολύ και που περάσαμε επιτυχώς έναν ακόμα δύσκολο χειμώνα... Που ο απολογισμός τελικά βγαίνει σωστός και ας με δυσκόλεψαν οι πράξεις... Και που η Πολυάννα μέσα μου δεν σταμάταει να μου λέει γελώντας "είδες που στα 'λεγα εγώ? Στο τέλος νικάει πάντα η αγάπη..." 
Άνοιξη είναι που είμαστε όλοι ακόμα εδώ, ακόμα μαζί, ακόμα δυνατοί, που μας ενώνουν όλα όσα θα μπορούσαν και να μας χωρίζουν, που αντέχουμε, που επιμένουμε, που ονειρευόμαστε, που πέφτουμε και ξανασηκωνόμαστε, που μοιραζόμαστε στιγμές και παραμένουμε συνένοχοι σε μικρά και μεγάλα εγκλήματα καρδιάς.
