Το 2021 μπήκε παράξενα μεν, φορτωμένο με expectations που μένει να δούμε αν θα επιβεβαιωθούν δε. Αντίθετα από άλλες χρονιές φέτος υποδεχτήκαμε την νέα χρονιά στο σπίτι μας και χαζέψαμε τα πυροτεχνήματα από την βεράντα, αλλά επειδή στην ζωή τα πάντα είναι τελικά θέμα σύγκρισης, καθόλου δεν μας πείραξε.
Ναι, θα μπορούσαμε να ήμασταν στο Λονδίνο και να περνάμε υπέροχα ανακατεμένοι με τους λίγους ακόμα τυχερούς που είχαν πρόσβαση στην Northumberland Avenue μετρώντας αντίστροφα και απολαμβάνοντας ένα από τα πιο εντυπωσιακά shows με βεγγαλικά στον κόσμο κάτω από το London Eye όπως πέντε χρόνια πριν, όμως με σχεδόν 500 άτομα να παλεύουν για την ζωή τους διασωληνωμένα στις εντατικές όλης της χώρας το σπίτι μας έμοιαζε – και ήταν - παράδεισος, οπότε το πρωτοχρονιάτικο τετ α τετ μας απόκτησε άμεσα μια άλλη, πολύ μεγάλη αξία.
Και ναι, θα προτιμούσα αυτή την νύχτα να την είχαμε περάσει μαζί με τον Ιάσονα και την μητέρα μου, και με τους απολύτως κολλητούς μας φίλους που αποτελούν πια την εκλεκτική μας οικογένεια, όμως με παρηγόρησε πολύ αποτελεσματικά το ότι είμαστε όλοι υγιείς έστω και αν ο καθένας μας βρίσκεται στο δικό του σπίτι, και πως καλά να πάνε όλα, θα έχουμε δεκάδες ευκαιρίες να βρεθούμε πάλι όλοι μαζί, σύντομα. Οπότε ξεκινάω την χρονιά αισιόδοξη και με την υπομονή μου ανανεωμένη, πράγμα που είναι απαραίτητο μια που με το καλημέρα ξεκινήσαμε πάλι τα σκληρά lockdowns που όσο περνάει ο καιρός χρειάζεται όλο και περισσότερο σθένος για να τα αντέξουμε.
Το φετινό μου resolution είναι ένα – προς το παρόν- αλλά πολύ δύσκολο. «Να βάλω όσο περισσότερη ηρεμία γίνεται στην ζωή μου. Πρώτα και πάνω απ΄ολα να πετύχω την ηρεμία μέσα μου. Να πάψω να ασχολούμαι με τον θόρυβο και να επικεντρώσω όσο περισσότερο μπορώ στην ουσία.» Easier said than done και το πόσο περίπλοκο είναι στην πραγματικότητα το συνειδητοποίησα την ώρα που σχολίαζα μαζί με σχεδόν όλα τα Ελληνικά social media το πολυσυζητημένο ρεβεγιόν στο Ντουμπάι. Που ούτε με ενδιαφέρει ούτε και θα έπρεπε άλλωστε καθόσον είναι το τελευταίο μέρος στο οποίο θα ήθελα να ήμουν έτσι κι αλλιώς, δεν θα πήγαινα ακόμα και αν είχα την οικονομική άνεση όχι τώρα που γίνεται ο χαμός που γίνεται αλλά ούτε και στις παλιές καλές εποχές, οπότε σκασίλα μου γιατί αποφάσισαν να πάνε όσοι πήγαν. Του «χρεοκοπημένου» πλην ωραιότατα ταχτοποιημένου apparently εκδότη συμπεριλαμβανομένου.
Η κεκτημένη συνήθεια είναι άτιμο πράγμα όμως, και τελικά η αποχή από τον θόρυβο θέλει πολύ καλό training, οπότε ευτυχώς που έχω μπροστά μου άφθονο χρόνο γιατί έπεσα στην παγίδα του να γράψω και εγώ την δική μου εξυπνάδα πάρα πολύ εύκολα. Με το κεφάλι και με περίτεχνη βουτιά. Δεν πειράζει, ο Χοϊμές λέει πως το πρώτο βήμα για να κόψουμε μια κακή συνήθεια είναι να αρχίσουμε να την αντιλαμβανόμαστε όταν την κάνουμε, οπότε προχωρώ με baby steps μεν αλλά με αποφασιστικότητα δε προς τον στόχο.
Εχτές είδα στον ύπνο μου πως έκανα διατροφή ένα μήνα με Βασιλόπιτα για πρωινό, μανταρίνια για lunch και dinner, και sushi μια φορά στις δεκαπέντε μέρες. Και είχε λέει καταπληκτικά αποτελέσματα. Η αλήθεια είναι πως τα μανταρίνια που περίσσεψαν από το εορταστικό trifle τα έφαγα όλα μόνη μου και τα απόλαυσα πολύ, και πως ακριβώς επειδή δεν είμαι καθόλου των φρούτων με εντυπωσίασε το πόσο μου άρεσαν. Ο παλιός μου φίλος Βασίλης Τσιλιχρήστος κάνει εδώ και χρόνια έναν μήνα διατροφή μόνο με σταφύλια και αναρωτιέμαι μήπως ήρθε η ώρα να δοκιμάσω και εγώ την δική μου βερσιόν. Και αυτός ο συνδυασμός βασιλόπιτας, μανταρινιών και sushi όσο παράξενος και αν ακούγεται, εμένα μου φαίνεται εξαιρετικά ενδιαφέρων και απολαυστικός.
Κατά τα άλλα αναζητώ τρόπους να εμπλουτίσω την καθημερινότητα μας που με τόση κλεισούρα έχει αρχίσει να πλησιάζει στην ιδρυματοποίηση πια. Και τι να κάνεις τόσους μήνες μέσα δηλαδή, έχουμε δει τα πάντα σε όλα τα κανάλια, έχουμε διαβάσει ότι διαβάζεται, έχουμε φάει σαν τα γουρούνια - έχω μαγειρέψει περισσότερο και από την Λωξάντρα και έχουμε χτίσει την efood και την wolt με τα deliveries- μέχρι μπιρίμπα ξαναρχίσαμε να παίζουμε, αλλά την βαρεθήκαμε και αυτή. Και δεν θα σας παραστήσω την αναμάρτητη, και πήγαμε σε φίλους και ήρθαν και φίλοι σπίτι μας, πολύ προσεκτικά όμως, με ανθρώπους που ξέρουμε πως προσέχουν όσο και εμείς και που εμπιστευόμαστε απόλυτα, και δυο δυο την φορά, αλλά κι αυτό, δεν φτάνει. Βλέπω ταινίες στην τηλεόραση και ονειρεύομαι ταξίδια (εδώ η Βενετία, είδαμε το The Tourist μερικές μέρες πριν) και μαγαζιά ανοιχτά, και εστιατόρια με κόσμο καλοντυμένο και με μουσικές και με γέλια, και στιγμές μοιρασμένες με όλους όσους αγαπάμε και μας έχουν λείψει πια πολύ. Μέσα σε όλα έχω επιθυμήσει να έχω πράγματα να μοιραστώ μαζί σας, αληθινά πράγματα και εμπειρίες και όχι μόνο ψυχολογικά και φιλοσοφίες, έτσι για να έχουμε να λέμε. Για να δούμε λοιπόν, πότε θα έρθει η ώρα να πατήσουμε ξανά το start. Ή ακόμα καλύτερα, το launch.
Κυρίως ονειρεύομαι να ανοίξουν πάλι οι δουλειές μας. Να ξαναμπούμε σε μια σειρά, να αρχίσουμε να βλέπουμε πάλι μέλλον στον ορίζοντα, να βάλουμε πάλι στόχους, να ονειρευτούμε πράγματα και να μπούμε στην διαδικασία να τα πετύχουμε. Και να πάρουμε επιτέλους και μια ανάσα οικονομικά γιατί έναν χρόνο τώρα στο pause έχουμε φτάσει στα όρια μας. Ευτυχώς η Susan (Miller) επιμένει πως το 2021 -ειδικά για εμάς τους Αιγόκερους που τρία χρόνια ταλαιπωρηθήκαμε αδιανόητα με τον Κρόνο πάνω από τα κεφάλια μας εκτός από όλα τα άλλα- θα είναι μια χρονιά ανασυγκρότησης και επανασύνταξης με πολύ καλά αποτελέσματα, οπότε παίρνω βαθιά ανάσα και περιμένω. Ελπίζω και εύχομαι όχι για πολύ.
Προς το παρόν, πρέπει να επιστρατεύσουμε πάλι τα κουράγια και τις αντοχές μας, και να διατηρήσουμε την ψυχραιμία μας μέχρι νεωτέρας. Έτσι κι αλλιώς έχουμε μπροστά μας την άνοιξη, κυριολεκτικά αλλά και μεταφορικά, και θα είναι πολύ κρίμα να την πατήσουμε τώρα, στα τελειώματα. Προσωπικά περιμένω με ανυπομονησία να έρθει η ώρα να κάνω το εμβόλιο. Προφανώς φοβάμαι πιθανές παρενέργειες, όμως φοβάμαι τόσο πιο πολύ μην βρεθώ σε καμιά εντατική να παλεύω για την ζωή μου που η επιλογή είναι εύκολη. Σχεδόν μονόδρομος.
Μέχρι τότε εδώ θα είμαστε, θα παρακολουθούμε τις εξελίξεις, θα προσαρμοζόμαστε αναγκαστικά στις συνθήκες και θα τα λέμε. Στα δύσκολα φροντίζω να μου θυμίζω πως είμαι σκληρό μπισκότο, τόσοι και τόσοι έσπασαν τα δόντια τους επάνω μου, δεν θα με βάλει κάτω ούτε ο κορονοϊός. Να το δοκιμάσετε, βοηθάει. Ειδικά που είναι και αλήθεια. Σκεφτείτε λίγο την τελευταία δεκαετία, με την κρίση, το δημοψήφισμα, τις κλειστές τράπεζες και όλα τα υπόλοιπα εμπριμέ, προσθέστε και τι έχετε περάσει η κάθε μια και ο κάθε ένας σε προσωπικό επίπεδο, και θα δείτε πως έχουμε όλοι αποδειχθεί πολύ γερά καρύδια. Και έτσι να συνεχίσουμε, για να μπορέσουμε σύντομα να πάρουμε τις ζωές μας πίσω.
Καλή, τυχερή, γελαστή και όσο πιο ανέμελη γίνεται χρονιά. Πρώτα και πάνω από όλα με υγεία! Venceremos!
