Άνοιξη είναι που ξυπνάω το πρωί και όλα μου μοιάζουν ευκολότερα... Που τα μάτια μου χαμογελάνε μέσα από τον καθρέφτη μέσα στην σκανταλιά.. Που ψάχνω να βρω άλλα γυαλιά ηλίου και που βγάζω τα Starάκια μου από τα κουτιά τους... Και τις ζακέτες με τα χαρούμενα χρώματα από την ντουλάπα.
Άνοιξη είναι που έχω ξεκινήσει δίαιτα, και γυμναστήριο, και που όταν κάποια πρωινά ανεβαίνω στην ζυγαριά και δεν βλέπω πρόοδο, δεν με πειράζει. Γιατί ονειρεύομαι ένα τζιν παντελόνι που έχω χρόνια να φορέσω συνδυασμένο με αγαπημένα T-shirts, και που θα μου πάει, θα το καταφέρω.
Άνοιξη είναι τα μεσημέρια που συναντάμε φίλους, και γελάμε δυνατά, και αράζουμε στον ήλιο και τον ρουφάμε σαν διψασμένα σφουγγάρια.. Που νοσταλγώ το καλοκαίρι περισσότερο από ποτέ και ξέρω πως φτάνει ο καιρός που θα βουτήξω το κεφάλι μου στο κρυστάλλινο νερό της μυστικής παραλίας. Που τα βράδια που επιστρέφουμε στο σπίτι έχει αυτή την γλυκιά δροσιά και ο αέρας μυρίζει λουλούδια.. Και που το ηλοβασίλεμα είναι τόσο όμορφο που σταματάω το αυτοκίνητο και το φωτογραφίζω μέσα από το ανοιχτό τζάμι.
Άνοιξη είναι υπέροχες ντοματοσαλάτες με πατάτες τηγανητές.. Μεσημέρια με κολλητούς σε ταβέρνες δίπλα στο κύμα... Και φωτογραφίες που περιμένουν μέσα σε συρτάρια να τις ξανακοιτάξω και να θυμηθώ, και σημειώματα που ανακαλύπτω ξεχασμένα μέσα σε κουτιά που νόμιζα πως ήταν άδεια..
Άνοιξη είναι που μαζευόμαστε με τις κολλητές μου για καφέδες, και ποτέ και dinnerάκια σε μαγαζιά με αυλές και βεράντες. Από το απόγευμα μέχρι αργά το βράδυ, και μιλάμε για χίλια διαφορετικά πράγματα και γελάμε απίστευτα.. Που ετοιμάζουμε ταξίδια και εκδρομές.. Που έρχεται Πάσχα και θα φτιάξω μαγειρίτσα Λαγκαδινή για τους φίλους της καρδιάς μου... Που έχω διάθεση για βόλτες, που είμαι ξεσηκωμένη, που ακούω τραγούδια και χαμογελάω σαν τον χάχα... Και που το μυαλό μου τρέχει με χίλια, μίλια μακριά.
Άνοιξη είναι παγωμένος καφές, τσιγάρα Καρέλια χρυσή κασετίνα, απογεύματα με την αντηλιά να με χτυπάει και να μισοκλείνω τα μάτια, βιβλία που μένουν ώρες ανοιχτά στην ίδια σελίδα γιατί το μυαλό αρνείται να συγκεντρωθεί, και κουβέντες ατελείωτες επί παντός επιστητού.. Τα πεντικιούρ με χρώματα πάντα σκούρα, και τα εσπευσμένα ραντεβού για κεριά και για μποτέ κάθε είδους... Και τα κοτονένια πουλοβεράκια στους ώμους , και τα μηνύματα στο κινητό που τα κρατάς γιατί τα διαβάζεις ξανά και ξανά και δεν τα χορταίνεις.
Άνοιξη είναι που ξαφνικά το φως αλλάζει.. Μαζί με την ώρα.. Που νυχτώνει γλυκά και που σε λίγο θα καπνίζουμε ελεύθερα σε αυλές γεμάτες δέντρα και λουλούδια.. Που αγαπιόμαστε πολύ, που είμαστε ακόμα εδώ, και περάσαμε επιτυχώς έναν ακόμα δύσκολο χειμώνα... Που ο απολογισμός τελικά βγαίνει σωστός και ας με δυσκόλεψαν οι πράξεις... Και που η Πολυάννα μέσα μου δεν σταμάταει να μου λέει γελώντας "είδες που στα 'λεγα εγώ? Στο τέλος νικάει πάντα η αγάπη..."
