Κουνηθήκαμε χτες βράδυ, αρκετά, και τη ώρα που έπεσα για ύπνο έπιασα τον εαυτό μου να σκέφτεται αν θα έπρεπε να φορέσω κανονικά το μακό μπλουζάκι με τις καρδούλες που φοράω αντί νυχτικού ή να προτιμήσω πιτζάμες, μην τυχόν κουνήσει ξανά – περισσότερο- και αναγκαστούμε να τρέχουμε μέσα στην νύχτα στις πλατείες. Κατά προτίμηση όχι σχεδόν ξεβράκωτοι.
Ο Πάνος αρνήθηκε να συμμετάσχει στον προβληματισμό μου, απλά μου γύρισε την πλάτη και κοιμήθηκε βαθιά και απρόσκοπτα, όπως και εγώ άλλωστε λίγο αργότερα, έχοντας πάρει την αισιόδοξη και θαρραλέα απόφαση να βάλω το νυχτικό μου και να μην περάσω την νύχτα μου σιγοβράζοντας κάτω από το πάπλωμα με πλήρη εξάρτηση. Για τον Ιάσονα να μην συζητήσουμε καλύτερα, όταν του είπα να μην κλειδώσει την πόρτα του δωματίου του – just in case- με κοίταξε άναυδος και μου την έκλεισε στα μούτρα. Και ναι, φυσικά κλείδωσε. (Γιατί δεν κλείνει καλά, όχι γιατί φοβάται μην του επιτεθούμε, να το διευκρινίσω αυτό).
In any case, δεν κούνησε τελικά και σήμερα ξυπνήσαμε μια χαρά, αλλά μετά κάπου διάβασα αυτό και συνειδητοποίησα πως ως οικογένεια είμαστε εντελώς απροετοίμαστοι για τους σεισμούς, όπως και για οποιαδήποτε άλλο φυσικό φαινόμενο άλλωστε πλην της βροχής που λόγω Λονδίνου, μια εμπειρία την έχουμε αποκτήσει όσο να ‘ναι.
Βέβαια, με τα καινούρια κινητά έχουμε εξασφαλισμένα φακό, πυξίδα και σφυρίχτρα ίσως, όπως και τα τηλέφωνα εκτάκτου ανάγκης, οπότε εδώ μπορώ να σημειώσω check, και επίσης όταν βρήκα το σπίτι που μένουμε φρόντισα να κάνω ενδελεχή έλεγχο στην στατικότητα του κτηρίου η οποία τα σπάει μια που ο ιδιοκτήτης της πολυκατοικίας είναι world famous καθηγητής ρεολγίας στο Πανεπιστήμιο στο Τμήμα Επιστήμης και Τεχνολογίας Υλικών, και για να ξέρετε – επειδή και εγώ δεν ήξερα εννοείται- η ρεολογία «παρεμβαίνει στη βιομηχανική κατεργασία των υλικών ώστε να εξασφαλίσει πως τα προϊόντα που θα προκύψουν θα έχουν την επιθυμητή συμπεριφορά και το μικρότερο δυνατό κόστος».
Check και στην ασφάλεια του κτηρίου λοιπόν, και του διαμερίσματος, παρόλο που τα σημεία κάτω από τα οποία θα μπορούσαμε να καταφύγουμε – το εξής ένα δηλαδή, το τραπέζι της τραπεζαρίας- μάλλον δεν λένε μια που έχει πολύ βαρύ και χοντρό κρύσταλλο το οποίο δεν θα ήθελα κατά κανέναν τρόπο και για κανέναν λόγο να μου έρθει στο κεφάλι.
Επίσης δεν έχουμε ορίσει σημείο συνάντησης, αλλά από την άλλη, η γειτονιά μας είναι μικρή και το πάρκο δίπλα, οπότε υποθέτω πως αν χρειαστεί να βγούμε στους δρόμους, θα βρεθούμε όλοι εκεί, που έχει όχι μόνο παγκάκια αλλά και όργανα γυμναστικής, αν κάποιος θέλει να του φύγει το άγχος. Οπότε πάει κι αυτό.
Για ασκήσεις τώρα, I think I’ll pass, εδώ δεν καταφέρνουμε να συντονιστούμε για να δούμε μια σειρά στο Netflix όλοι μαζί, που να ξεκινήσουμε να ανεβοκατεβαίνουμε τις σκάλες τροχάδην… Αφήστε που κινδυνεύουμε να πάμε από ανακοπή αντί σεισμού.
Τέλος, για να επιστρέψω εκεί από όπου ξεκίνησα, και επειδή σάκο εκτάκτου ανάγκης δεν θα φτιάξω γιατί πιστεύω ακράδαντα στις αυτοεκπληρούμενες προφητείες και καλό είναι να μην τσιγκλάμε το σύμπαν να τεστάρει τα αντανακλαστικά μας, αν και όταν χρειαστεί, θα κατέβω όπως είμαι – που έλεγε και ο μακαρίτης ο Χριστόδουλος. Και ελπίζω και εύχομαι ότι γίνει – που να μην γίνει, εννοείται- να γίνει ώρες που να κυκλοφορώ ντυμένη αξιοπρεπώς, αλλά να σας πω κάτι? Τέτοιες ώρες, τέτοια λόγια. Και αν μέλει να με δουν οι γείτονες με το νυχτικό – το κοντό με τις καρδούλες ή το άλλο, το επίσης κοντό με τις καμηλοπαρδάλεις- τι να κάνουμε… So bee it.. <3
