Όλα αυτά τα χρόνια που γράφω σε blogs, περιοδικά, sites και social media δεν έκρυψα ποτέ την αγάπη μου για την Βασίλισσα Ελισάβετ, ούτε τον απεριόριστο σεβασμό μου για την Βρετανική μοναρχία. Έχοντας ζήσει στην Αγγλία, και με τον Λονδίνο να είναι η δεύτερη πόλη της καρδιάς μου, θα έχω πάντα μια άλλη αντίληψη για όλα αυτά, εντελώς συναισθηματική και καθόλου πολιτική. Όχι πως έχω να δώσω λογαριασμό στον οποιονδήποτε για το οτιδήποτε, I’m just saying…
Έτσι κι αλλιώς ως true princess at heart, τα παραμύθια με τις βασιλοπούλες και τους πρίγκηπες – και με τους απαραίτητους δράκους- και οι άμαξες, και τα λαμπερά πρωτόκολλα, και τα διαμάντια, και η χρυσόσκονη, και η μαγεία που περιβάλει αυτόν τον θεσμό, θα μου ασκούν την ίδια τεράστια γοητεία για πάντα.
Χτες, με το που συνειδητοποίησα πως η Ελισάβετ είχε πεθάνει, πολύ πριν βγει η επίσημη ανακοίνωση του παλατιού – όταν έχεις μάθει να διαβάζεις τα σημάδια και να βλέπεις πίσω από τις γραμμές κάποια πράγματα είναι ολοφάνερα- ένοιωσα πραγματικά σαν να χάθηκε ένα μέλος της οικογένειας μου.
Ειλικρινά δεν μπορώ να φανταστώ την Αγγλία, και τον κόσμο ολόκληρο χωρίς εκείνη. Όπως εκατομμύρια ακόμα άνθρωποι ανά τον κόσμο, έτσι κι εγώ, πίστευα πως αυτή η bigger than life γυναίκα, αυτό το universal icon, θα ζούσε για πάντα σαν άλλος Χαϊλάντερ. Ή πως θα έφτανε έστω τα 106.
Όμως να που η Λίζυ μας την έκανε χτες βράδυ, και παρόλη την καταρρακτώδη βροχή που έπεφτε όλη μέρα στην Αγγλία, αυτό το ουράνιο τόξο που έλαμψε για λίγο πίσω από την μεσίστια σημαία στο κάστρο του Windsor με έκανε να νοιώσω πως τελικά, η ζωή αυτής της υπέροχης γυναίκας που κράτησε 96 ολόκληρα χρόνια και που την έκανε την πιο διάσημη, αναγνωρίσιμη, αλλά και επιδραστική στην γη, είχε happy ending.
Όπως έχω κάνει δεκάδες φορές μέχρι σήμερα κοιτάζοντας τις κοινές τους φωτογραφίες, φαντάζομαι την Λίζυ να ξαναβρίσκει τον όμορφο πρίγκηπα της καρδιάς της, αυτόν που την έκανε να πατήσει πόδι και να τον παντρευτεί επειδή τον ερωτεύτηκε τρελά, αυτόν που την έκανε να γελάει – και να κλαίει, έτσι είναι αυτά τα πράγματα στην αληθινή ζωή είτε είσαι βασίλισσα είτε κοινή θνητή- αυτόν που την συντρόφευσε ένα βήμα πίσω της σε όλη της στην ζωή, αυτόν που αποχαιρέτησε πριν είκοσι μόλις μήνες και που apparently, η ζωή μακριά του της φάνηκε εντελώς βαρετή. Και έσπευσε να τον συναντήσει.
Αυτή η δική μου, προσωπική και εντελώς υποκειμενική βερσιόν θέλω να είναι το αντίο μου στην Λίζυ της καρδιάς μου. Με ένα μεγάλο ευχαριστώ για όσα υπήρξε για τον καθένα από μας, για όποιο κομμάτι της επιλέξαμε να μας αγγίξει και να καθρεφτιστούμε μέσα του.
Προσωπικά θα παραμείνω πάντα πιστή στο περίφημο never complain never explain, στα Queen’s English, στην μαρμελάδα πριν την κρέμα στα scones του afternoon tea, και στο κλείσιμο του ματιού με κάθε ευκαιρία, παίρνοντας παράδειγμα από την εμφάνιση της στο London Fashion week πριν μερικά χρόνια και το σκετσάκι με τον James Bond στην έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων του Λονδίνου, μέχρι το πρόσφατο βιντεάκι με τον Paddington.
Goodbye my beloved Lizzy. Thank you for being a role model, an inspiration, and a part of my fife for so long. You will be missed so very much....
