Δεν ξέρω για σας, αλλά εγώ όλο και συχνότερα πια νοιώθω τα μικρά φαιά μου κύτταρα – όπως έλεγε και ο αγαπημένος Ηρακλής Πουαρώ- να κινδυνεύουν να μετατραπούν σε πουρέ, έτσι που φορτώνω διαρκώς το μυαλό μου με ολοένα και περισσότερα πράγματα.
Και ζώντας σε συνθήκες διαρκούς stress – παρόλο που είμαι από εκείνους τους τυχερούς ανθρώπους που δεν αγχώνονται σχεδόν ποτέ- έρχονται στιγμές που έχω απεγνωσμένα ανάγκη να χαλαρώσω, να ρίξω τις στροφές και τους τόνους και να ασχοληθώ με κάτι που θα με ηρεμίσει και θα λειτουργήσει ψυχοθεραπευτικά. Που θα μου δώσει δηλαδή την ευκαιρία και τον χρόνο να μαζέψω τις σκέψεις μου, να βάλω όσα με απασχολούν σε μια σειρά – και στις πραγματικές τους διαστάσεις- και να αφήσω την ένταση να βγει από μέσα μου, ιδανικά κάνοντας ταυτόχρονα κάτι κάπως εποικοδομητικό.
Με τα χρόνια, έχω βρει πολλές τέτοιες ασχολίες – η yoga θα ήταν η πρώτη στην λίστα μου αλλά δυστυχώς μια φορά που δοκίμασα κατέληξα με ημικρανία που μου πέρασε μετά από μέρες, μάλλον κάποιο θέμα έχω με την αυτοσυγκέντρωση- όμως η μαγειρική, το πλέξιμο, τα colour books, τα hidden object games ή η κηπουρική και άλλα σχετικά μια χαρά την κάνουν την δουλειά τους.
Παρόλα αυτά, η μεγάλη μου αγάπη είναι τα puzzles. Από μικρή λάτρευα να τα παλεύω με τις ώρες, όσο πιο δύσκολα και με περισσότερα κομμάτια τόσο καλύτερα, και το τραπέζι της τραπεζαρίας μας ήταν συνήθως γεμάτο με ένα από τα πονήματα μου προς μεγάλη απελπισία της μαμάς μου αλλά και της εκάστοτε κυρίας που βοηθούσε στις δουλειές μια που το ξεσκόνισμα στην συγκεκριμένη περιοχή απαγορευόταν δια ροπάλου.
Μάλιστα, συχνά το project ήταν ομαδικό, μαζευόμασταν τρεις τέσσερις κολλητές παρέα και παιδευόμασταν για μέρες με κάτι κουτιά που είχαν μέσα χιλιάδες κομματάκια τα οποία κολλούσαμε πάνω σε τεράστια χαρτόνια και δημιουργούσαμε πίνακες για τα δωμάτια μας.
Με τα χρόνια, και με το Internet, τα κουτιά αντικαταστάθηκαν στην πλειοψηφία τους με ώρες μπροστά στον υπολογιστή στο αγαπημένο μου site, το Jigidi, μάλιστα την εποχή της μεγάλης κρίσης, των capital controls και του ΝΑΙ ή ΟΧΙ στην Ευρώπη ήταν αυτά τα puzzles που με κράτησαν από το να σαλτάρω εντελώς. Καθόμουν ώρες ατελείωτες, έφτιαχνα χαρούμενες ροζ εικόνες, και ταξίδευα νοερά σε αγαπημένα μέρη, έκανα σχέδια και έκανα focus στο μέλλον που πίστευα με πάθος πως θα ήταν καλύτερο.
That been said, το τελευταίο μου κόλλημα είναι τα 3D puzzles με τα οποία δημιουργώ υπέροχα αντικείμενα που στολίζουν το γραφείο μου. Όπως ας πούμε, τα μαγικά κτήρια της σειράς Urbania από την Wrebbit – έχω ήδη αγοράσει το Hotel και το Café και εννοείται πως θα πάρω και τα υπόλοιπα, ή ο υπέροχος ροζ μονόκερος που μου έφεραν ο Αλβέρτος και η Alex από την Νέα Ζηλανδία και που έχει πιάσει ήδη περίοπτη θέση σε ένα από τα ράφια μου.
Κλείνοντας θέλω να σας πω ότι έρευνες έχουν αποδείξει πως τα puzzles κάνουν καλό στην υγεία μια που όταν προσπαθούμε να τα φτιάξουμε ο οργανισμός μας παράγει ντοπαμίνη, μια οργανική ουσία που δρα στον εγκέφαλο ως νευροδιαβιβαστής και μεταφέρει από την μια μεριά στην άλλη συναισθήματα απόλαυσης και καλής διάθεσης. Επίσης βοηθούν στην συγκέντρωση, βελτιώνουν την μνήμη και αυξάνουν τα motor skills μας. Μήπως να τα δοκιμάσετε και εσείς?
