Θα ξεκινήσω με μια καίρια ερώτηση. Εσείς πως τα πάτε με τους οδοντιάτρους? Γιατί εγώ μέχρι πρότινος τα πήγαινα φρικτά…. Ένα από τα παιδικά τραύματα που με στοίχειωναν μέχρι πριν από λίγο καιρό ήταν ο οδοντίατρος. Ως πιτσιρίκι με πήγαιναν οι γονείς μου σε έναν φίλο τους ο οποίος ήταν εναντίον των ενέσεων – ο Χοϊμες θα είχε πολλά να πει για του λόγου του αλλά ας το αφήσουμε αυτό τώρα- με αποτέλεσμα οι επισκέψεις για σφραγίσματα και καθαρισμούς να γίνονται πραγματικοί εφιάλτες και κάποια στιγμή να καταλήξω να τον δαγκώσω. Γερά. Και ναι μεν μετά από αυτό δεν ξαναπάτησα στο ιατρείο του, όμως μου έμεινε τέτοιος φόβος που αν ήταν στο χέρι μου θα προτιμούσα να γεννήσω άλλη μια φορά παρά να ξαπλώσω στην οδοντιατρική πολυθρόνα.
Βέβαια, ευτυχώς το σύμπαν που τα πάντα κρατά σε ισορροπία με προίκισε με εξαιρετικής ποιότητας δόντια, αρκεί να σκεφτείτε πως σε όλη μου την ενήλικη ζωή είχα πάει μέχρι τον προηγούμενο Φεβρουάριο στον οδοντίατρο μια φορά. Πριν από περίπου δεκαπέντε χρόνια όταν χρειάστηκα να κάνω μια απονεύρωση – που αν είχα πάει εγκαίρως θα είχε παραμείνει απλό σφράγισμα- και για την οποία επιστρατεύτηκε τότε η κουμπάρα μου για να με πάει και να μου κρατάει το χέρι, τρία στεντόν για να ηρεμίσω κάπως (δεν ηρέμισα καθόλου) και τέσσερις ενέσεις για να με πιάσει τελικά η τελευταία.
Μου έκανε ο άνθρωπος την απονεύρωση, μου έκλεισε πρόχειρα το σφράγισμα και δώσαμε ραντεβού μετά από μερικές μέρες για να μου βάλει το κανονικό. Δεν ξέρω αν το υποψιάστηκε όταν επέμεινα να τον πληρώσω άμεσα, πάντως δεν με ξαναείδε ποτέ και εγώ έμεινα με το πρόχειρο σφράγισμα μέχρι φέτος τον Φεβρουάριο που χρειάστηκα για δεύτερη φορά στην ζωή μου οδοντίατρο γιατί με πονούσε ένα άλλο δόντι επίμονα.
Όταν είδα και αποείδα λοιπόν πως δεν περνούσε παρόλα τα δεκάδες Niflamol που κατανάλωσα, έκανα μια έρευνα αγοράς ανάμεσα στους φίλους μας – ποιος ξέρει έναν οδοντίατρο που να είναι τέρας υπομονής, να έχει χέρι πούπουλο και να είναι και καταπληκτικός στην δουλειά του οέο?- και ο κλήρος έπεσε στον κύριο Γιάννη Κωστίκογλου χειρουργό εμφυτευματολόγο που μου συνέστησε ο Απόστολος Τραστέλης, ο οποίος πέρα από αγαπημένος φίλος, ιδιοκτήτης της Σπονδής και φαρμακοποιός, είναι και εξπέρ σε θέματα ιατρικά και τον εμπιστεύομαι με κλειστά μάτια.
Έκλεισα λοιπόν ραντεβού – ήταν και κοντά μου, στην Λ. Κηφισίας και με βόλεψε και αυτό- έκανα τον σταυρό μου, και πήγα. Δεν ξέρω τι σκέφτηκε ο άνθρωπος, πρέπει να θυμηθώ να τον ρωτήσω κάποια φορά, πάντως ξεκινήσαμε την συνεργασία μας με δάκρυα, όρους και συμφωνίες. Η πρώτη εκ των οποίων ήταν πως δεν θα του περνούσε ποτέ από το μυαλό έστω και να κοιτάξει το στόμα μου χωρίς πριν να μου έχει κάνει ένεση. Να μην σας τα πολυλογώ, ο γιατρός αποδείχτηκε καταπληκτικός, ένας ήρεμος άνθρωπος και εξαιρετικός επιστήμονας, με υπομονή τεράστια, με ένα σούπερ σύγχρονο ιατρείο και τα τελευταίας τεχνολογίας μηχανήματα και εξοπλισμό, και που on top of everything else έχει το μεγάλο προσόν πως σου εξηγεί όλη την διαδικασία από πριν, δεν σου λέει ποτέ ψέματα, άρα ξέρεις ανά πάσα ώρα και στιγμή τι σου συμβαίνει, άρα δεν έχεις άγχος. Μετά την δεύτερη φορά αυτό – το να μην έχω άγχος εννοώ- γιατί την πρώτη φορά ήμουν πιο στην τσίτα πεθαίνεις, έτοιμη να ουρλιάξω στην παραμικρή υποψία πόνου και με ατελείωτες ερωτήσεις για τα πάντα.
Και βέβαια, επειδή το σύμπαν έχει χιούμορ, και αυτή την φορά χρειαζόμουν απονεύρωση, και μάλιστα δύσκολη που μας πήρε τέσσερα ραντεβού για να τελειώσει, όμως με κάποιον μαγικό τρόπο ο γιατρός με χαλάρωσε και με ηρέμισε, και έκανα και τα δύο σφραγίσματα που χρειάστηκε το απονευρωμένο πια δόντι, και έκανα και καθαρισμό – σχεδόν με κομπρεσέρ μετά από τόσα χρόνια αμέλειας- και πήρα και συγχαρητήρια (εντάξει, όχι εγώ ακριβώς, μάλλον τα καλά μου genes) που μετά από τους αιώνες που είχα να πάω σε οδοντίατρο όλα κι όλα που χρειαζόμουν ήταν αυτά.
Και για να καταλάβετε πόσο θάρρος πήρα, αποφάσισα από μόνη μου στην συνέχεια να ζητήσω να κάνω και λεύκανση. Όχι πως είχα κανένα σοβαρό πρόβλημα, μια χαρά ήταν τα δόντια μου από χρώμα, όμως χαζεύοντας κάτι παλιές φωτογραφίες συνειδητοποίησα πως με τα χρόνια είχαν χάσει την λάμψη τους όπως ήταν άλλωστε φυσικό.
Και έτσι σε συνεννόηση με τον τρομερό γιατρό, μπήκα στην διαδικασία να ολοκληρώσω το project λαμπερό χαμόγελο. Αφού μου πήρε εκμαγεία και μου έφτιαξε μασελάκια από μαλακό πλαστικό – τα οποία μάλιστα μου τα παρέδωσε σε ροζ θήκη, τον αγαπώ λέμε!- κάνω την «θεραπεία» σπίτι μου. Τοποθετώ στα μασελάκια το ειδικό gel της White Dental Beauty και τα φοράω για μιάμιση ώρα την ημέρα αφού πριν έχω φροντίσει να πλύνω πολύ καλά τα δόντια μου. Μετά τα βγάζω, ξαναπλένω τα δόντια μου, καθαρίζω τα μασελάκια με κρύο νερό και μια μπατονέτα- αυτό έχει λίγο μπελά αλλά τι να κάνουμε, η τέχνη θέλει θυσίες- και φροντίζω για το επόμενο δίωρο να μην φάω ή πιώ τίποτα που να έχει χρωστικές ουσίες , δηλαδή καφέ, τσάι, χυμούς, coca cola, κεράσια, σοκολάτα κλπ. Και να μην καπνίσω εννοείται. Μετά το δίωρο μπορώ να κάνω ότι θέλω. Σύνολο χρειάζονται οκτώ μιαμισάωρα για να φτάσω στο επιθυμητό αποτέλεσμα και όπως θα δείτε, παρόλο που σήμερα που γράφω το κείμενο είναι η τρίτη φορά, η διαφορά είναι ήδη εμφανής.
Και βέβαια, αφού υποσχέθηκα στον κύριο Κωστίκογλου πως στο εξής θα πηγαίνω οπωσδήποτε μια φορά τον χρόνο για καθαρισμό και έλεγχο, δεν μπορώ παρά να σας τον συστήσω ανεπιφύλακτα γιατί αφού κατάφερε να ηρεμίσει εμένα και μάλιστα όχι απλά να τον εμπιστευτώ αλλά και να μείνω τόσο απόλυτα ευχαριστημένη ώστε να επιστρέψω οικειοθελώς και για περισσότερα treatments, μπορεί να κάνει πραγματικά θαύματα σε όλες τις περιπτώσεις και περιστάσεις. Επίσης, το λαμπερό χαμόγελο είναι must, άρα το δικαιούμαστε όλοι και όλες.
(Γιάννης Κωστίκογλου, Λ. Κηφισίας 18, τηλ 2107710240)
