Πριν από μερικές μέρες έπαθα την πρώτη κρίση πανικού της ζωής μου. Ξύπνησα μέσα στην νύχτα με την αίσθηση πως πνίγομαι, σαν να είχε εγκατασταθεί ένας κόμπος στο στήθος μου και να εμπόδιζε τον αέρα να κατέβει μέχρι κάτω.
Δεν χρειάζεται να σας πω πόσο φρικτό πράγμα είναι να παλεύεις ξαφνικά να αναπνεύσεις. Μου πήρε χρόνο να συνέλθω, και να αρχίσω να ανασαίνω πάλι κανονικά, και παρόλο που δεν κατάφερα να με ξαναπάρει ο ύπνος τουλάχιστον ηρέμισα κάπως. Όταν όμως συνέβη το ίδιο και το επόμενο βράδυ, συνειδητοποίησα πως το πρόβλημα είχε έρθει για μείνει. Και πως έπρεπε να αναζητήσω βοήθεια. Και λύση.
Ο Χοιμές στον οποίο κατέφυγα πανικόβλητη – όχι με την απορία του τι είναι αυτό που μου συμβαίνει αλλά με τον φόβο του πόσον καιρό μπορώ να ζήσω υπό αυτές τις συνθήκες πριν μου συμβεί κάτι πραγματικό- μου εξήγησε πως συχνά, μετά από περιόδους μεγάλου στρες και στεναχώριας, ο οργανισμός μας ξεσπάει. Σαν να ανοίγει την βαλβίδα ασφαλείας μιας χύτρας ταχύτητος, αφήνει να απελευθερωθούν όλα τα αρνητικά συναισθήματα που έχουν μαζευτεί και φωλιάσει μέσα μας. Όλο το άγχος, η αγωνία, η λύπη, ο θυμός, η πίκρα, ο φόβος. Είναι κατά κάποιον τρόπο ένα είδους εσωτερικής κάθαρσης, αλλά μέσα από μια επίπονη και συχνά χρονοβόρα διαδικασία.
Και βέβαια, μου έδωσε και τις απαραίτητες πρακτικές συμβουλές για να μπορώ να το διαχειριστώ όταν συμβαίνει. Να αφήνω όλον τον αέρα που έχω στα πνευμόνια μου να φύγει με μικρές κοφτές εκπνοές έτσι ώστε ενστικτωδώς να αναγκάζομαι να πάρω όσο πιο βαθιά ανάσα γίνεται στην συνέχεια, να καθησυχάζω τον εαυτό μου νοερά, να σκέφτομαι ότι αυτό που μου συμβαίνει δεν είναι πραγματικό σύμπτωμα αλλά ψυχοσωματικό, να προσπαθώ να επικεντρώσω την προσοχή μου κάπου άλλου και διάφορα άλλα μικρά τρικς τα οποία δουλεύουν όντως. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως η ώρα που βιώνεις την κρίση δεν παραμένει το ίδιο τρομακτική.
Σήμερα το πρωί ξύπνησα πάλι μην μπορώντας να ανασάνω. Κάθισα για ώρα ξαπλωμένη στο σκοτάδι παλεύοντας με τις εκπνοές και τις αναπνοές και θυμίζοντας στον εαυτό μου πως όλα είναι μέσα στο μυαλό μου και πως αυτό είναι ένα παιχνιδάκι που παίζουμε οι δυο μας και όχι η πραγματικότητα. Συνήλθα γρηγορότερα, και χωρίς να ξυπνήσω τον Πάνο που τα τελευταία βράδια έχει χάσει τον ύπνο του μαζί μου. Και ελπίζω πως με τον καιρό θα καταφέρω να ηρεμίσω και να αρχίσω να κοιμάμαι πάλι κανονικά.
Φυσικά, έχω δρόμο μπροστά μου, μια που πρώτα πρέπει να γιατρευτεί η ψυχή μου. Η οποία από πέρσι τον Οκτώβριο έχει περάσει πολλά. Και θέλω να σας πω ότι παρόλο που τα τόσα χρόνια αυτογνωσίας και δουλειάς με τον εαυτό μου με βοηθάνε να αντιμετωπίζω αυτό που μου συμβαίνει με μεγαλύτερη επίγνωση και περισσότερη ψυχραιμία, παρόλη την Πολυάννα μέσα μου που με βοηθάει να βλέπω το δώρο μέσα στην δυσκολία – γιατί όταν θα το έχω ξεπεράσει και αυτό θα έχω ένα ακόμα «παράσημο» στην συλλογή μου- και παρόλο που ξέρω πως ο Χοϊμές θα με βοηθήσει σε κάθε βήμα της διαδρομής, αυτή η αίσθηση της απόλυτης αδυναμίας έστω και για το λίγο που κρατάει, με ενοχλεί δραματικά πολύ.
Σαν χαρακτήρας έχω μεγάλη ανάγκη να νοιώθω πως έχω τον έλεγχο της ζωής μου και να αισθάνομαι δυνατή. Και γενικά, δεν φοβάμαι εύκολα, έχω την βεβαιότητα πως όσο είναι καλά οι άνθρωποι που αγαπάω, μπορώ να αντιμετωπίσω όλα τα υπόλοιπα με σχετική ευκολία και μεγάλη αποτελεσματικότητα. Οπότε, no need to say, όλο αυτό πέραν του ότι με ταλαιπωρεί, με αποδιοργανώνει όσο δεν φαντάζεστε. Όμως όλα μέσα στην ζωή είναι. Και προσωπικά, έχω περάσει πολύ χειρότερα και πολύ δυσκολότερα από αυτό.
Υ.Γ. Σκέφτηκα αρκετά πριν γράψω αυτό το κομμάτι. Που δεν ταιριάζει με την ανέμελη ροζ εικόνα μου, ούτε με την αισιοδοξία που πρεσβεύει αυτό το site. Είναι απόλυτα συνεπές όμως με την αλήθεια που σας έχω υποσχεθεί πως θα μοιραζόμαστε, και ίσως και ένα μήνυμα για όσους και όσες από εσάς μπορεί να περνάτε κάτι ανάλογο. Και η αλήθεια κρύβεται πάντα πίσω από την επιφάνεια και την όποια και όσο glossy εικόνα μας. Μην ντραπείτε να αναζητήσετε βοήθεια, και μην θεωρείτε πως έχετε την υποχρέωση να είστε πάντα δυνατοί. Και μην ξεχνάμε ποτέ, πως το πρώτο βήμα για την λύση του κάθε προβλήματος, είναι η παραδοχή της ύπαρξης του.
