Με αφορμή μια παλιά φωτογραφία ήρθαν στην μνήμη μου εικόνες και στιγμιότυπα από την Αθήνα όπως την θυμάμαι ως παιδάκι. Δηλαδή μιλάμε για πολύ, πολύ παλιά.
Την φωτογραφία που βλέπετε μου την έστειλε κάποια στιγμή ο Ντίνος Στεργίδης και στο βάθος της φαίνεται η πινακίδα από το πρώτο κατάστημα του πατέρα μου, στην οδό Σταδίου. Πρέπει να είναι τραβηγμένη κάπου γύρω στα 50s και εντάξει, δεν είμαι και τόσο αρχαία πια, αλλά έχω δεκάδες αναμνήσεις από τα τέλη του 60 και μετά, όταν με κατέβαζε ο μπαμπάς μου στο μαγαζί για να με πάει μετά βόλτα για ψώνια.
Θυμάμαι το Athenee– το πολυκατάστημα που ήταν ακριβώς δίπλα μας- και που στα παιδικά μου μάτια έμοιαζε θεόρατο. Είχα πάντα κάτι με τα πολυκαταστήματα βέβαια, το Harrods στο οποίο πηγαίναμε για ψώνια κάθε Σεπτέμβρη ήταν για μένα ναός κανονικός, καλύτερα το είχα να κάνω τον σταυρό μου μπροστά στο τμήμα με τα montgomeries παρά στην εκκλησία. Λίγο πιο πάνω ήταν η Πανελλήνιος Αγορά, ο παράδεισος των παιχνιδιών και στην στοά Ορφανίδου το βασίλειο των jeans– η Αμερικάνικη Αγορά- αν και, το δικό μου αγαπημένο σημείο ήταν πάντα η γωνιά του Μάμ με τις τρομερές τυρόπιτες.
Κάποια μεσημέρια μάλιστα, μετά τα ψώνια πηγαίναμε στον Απότσο για κεφτέδες, στο Ideal, ή στο GB Corner, και ο πατέρας μου φρόντιζε να με ενημερώνει λεπτομερώς για το πως και το τι όλων των διάσημων συνδαιτημόνων μας που τον χαιρετούσαν, και ταυτόχρονα να με μυεί στην γαστρονομία μια που τα εστιατόρια ήταν και από τις δικές του μεγάλες αγάπες. Θυμάμαι μάλιστα πως με ενοχλούσε που κάθε τόσο μας διέκοπταν διάφοροι άνθρωποι για να του μιλήσουν, μια που τότε ακόμα ήθελα να μονοπωλώ το ενδιαφέρον και την προσοχή του. Που να φανταζόμουν πως σύντομα τα πράγματα θα άλλαζαν και μαζί και οι σχέσεις μας, δραματικά.
Κάποια χρόνια αργότερα αποφάσισε να επεκτείνει τις επιχειρήσεις του στο εξωτερικό και έτσι εκείνη η ανέμελη δεκαετία των εξερευνήσεων μας στο κέντρο είναι μια από στις σπάνιες ευχάριστες κοινές μας αναμνήσεις. Που δεν ήταν πάντα ανέμελη βέβαια, μια που θυμάμαι πάρα πολύ καθαρά εκείνο το πρωινό του Νοέμβρη του 1973 που με πήρε μαζί του για να πάμε να δούμε σε τι κατάσταση ήταν το μαγαζί, που είχε μείνει λόγω των γεγονότων κλειστό. Τα μάτια μου έτσουζαν από τα δακρυγόνα που ακόμα δεν είχαν εξατμιστεί εντελώς παρόλο που είχαν περάσει ήδη τουλάχιστον τρεις μέρες από την στιγμή που το τανκ έριχνε την πύλη του Πολυτεχνείου. Και θυμάμαι αυτή την εκκωφαντική σιωπή που είχε απλωθεί πάνω από την πόλη σαν σύννεφο με αυτόν τον παράξενο διαισθητικό τρόπο με τον οποίο θυμούνται τα παιδιά πράγματα που είδαν αλλά δεν τους τα εξήγησε ποτέ κανείς.
Το κέντρο της Αθήνας των παιδικών μου χρόνων ήταν γεμάτο κόσμο, και αυτοκίνητα, και μαγαζιά, και έσφυζε απο ζωή. Το να έχεις ένα ακίνητο στην οδό Σταδίου ήταν μεγάλη ιστορία. Και περιουσιακό στοιχείο που θεωρούνταν "ατράνταχτο". Καμιά σχέση με την ερημιά, τα κατεβασμένα ρολά και την παραίτηση του σήμερα. Και ίσως η εξήγηση του ότι αυτό το μαγαζί είναι ένα απο τα ελάχιστα πράγματα που κράτησα απο τον πατέρα μου παρότι είναι κλειστό εδώ και χρόνια πια, είναι το ότι μου θυμίζει εποχές που τα πράγματα έμοιαζαν απλά και σίγουρα, κι ας μην ήταν όπως αποδείχτηκε, καθόλου. Και τώρα που τα γράφω και τα φέρνω στο μυαλό μου όλα αυτά, νομίζω πως είναι μια πολύ ωραία ιδέα να ανασύρω τα οικογενειακά αρχεία για να βρω κι άλλες φωτογραφίες και να επανέλθω…Με ιστορίες και αναμνήσεις..
