Με τα αυτοκίνητα έχω μια περίεργη σχέση. Δεν είμαι από τους τύπους που τα αλλάζουν κάθε τόσο, ούτε εντυπωσιάζομαι ιδιαίτερα από μάρκες και κυβικά. Συνήθως διαλέγω αυτοκίνητα που να με βολεύουν στην χρήση που τους κάνω, δηλαδή στις καθημερινές διαδρομές μέσα στην πόλη, τα βράδια που βγαίνω με τις φίλες μου, άντε και σε καμιά εκδρομή που πάνω με τις κολλητές μου μια φορά στο τόσο. Και όταν βρω αυτό που τσεκάρει όλα τα κουτάκια μου, το αλλάζω όταν πια… πεθάνει. Δηλαδή πολλά, πολλά χρόνια μετά.
Έτσι, αν σκεφτεί κανείς πως οδηγώ από τα δεκάξι μου και πως το πρώτο αυτοκίνητο μου το πήρα μόλις έκλεισα τα δεκαοκτώ, εξηγείται απολύτως το ότι από τότε έχω αλλάξει μόλις πέντε αυτοκίνητα μέσα σε σχεδόν σαράντα χρόνια. Μάλλον στα αυτοκίνητα είμαι πιο πιστή από ότι έχω υπάρξει στους άντρες… Επίσης, με μια μόνο εξαίρεση, έχω υπάρξει πιστή και στο χρώμα, πράγμα που το συνειδητοποίησα γράφοντας αυτό το ποστ.
Η ιστορία μου λοιπόν ξεκινάει με ένα κόκκινο Fiat X19 που ήταν της μαμάς μου αλλά πέρασε στα χέρια μου κάπου εκεί γύρω στο 1982, και στην συνέχεια, λίγα χρόνια μετά ήρθε στην ζωή μου ο «Προκόπης», ένα λευκό Autobianchi Junior με μαύρη ηλιοροφή που έγινε ο σύντροφος μου σε δεκάδες οδικές περιπέτειες.
Στα μέσα της δεκαετίας του ’90 κληρονόμησα το παλιό αυτοκίνητο του Πάνου, ένα μπορντό Toyota Starlet που έγινε σχεδόν η μασκότ του νησακίου, και για χρόνια οι παρκαδόροι ανά την επικράτεια – οι οποίοι πάντα περνούσαν κάποιες σεζόν στην Μύκονο- το υποδέχονταν στα μαγαζιά στα οποία εργάζονταν με τιμές Ferrari. Έτσι μου έχει τύχει να βγω αρκετές φορές από τον Ρέμο ξημερώματα μετά από girls night και να βρω την «Κούρσα» - έτσι το έλεγα- να με περιμένει πρώτη μούρη στην είσοδο, ανάμεσα σε Porsche, Range Rovers, και άλλα τέτοια πανάκριβα και μουράτα.
Κάποια στιγμή, όταν η Κούρσα έκλεισε αισίως τα δεκατέσσερα της χρόνια ο Πάνος αποφάσισε πως είχε έρθει η ώρα να αλλάξω, και παρόλες τις γκρίνιες μου πάτησε πόδι και την έστειλε για πέταμα. Στην κυριολεξία μια που την έκαναν έναν κύβο από λαμαρίνες προς μεγάλη μου λύπη. Έκανα καιρό να του ξεθυμώσω.
Μου την αντικατέστησε όμως με ένα όμορφο κόκκινο Fiat Punto που στην πορεία το αγάπησα πολύ, και που μαζί περάσαμε δεκατέσσερα adventurus χρόνια, μέχρι που πέρασε στα χέρια του Ιάσονα, ο οποίος μου έχει μοιάσει και σε αυτό, μια που πριν από τον Ρούνι -ναι αυτό ήταν το όνομα του Punto από το ύπουλο, κακό γουρούνι- οδηγούσε το παλιό Renault Clio της μαμάς μου.
Δεν θα σας κρύψω πως προβληματίστηκα πολύ για το τι θα οδηγούσα στην συνέχεια, όμως το πρόβλημα μου λύθηκε μαγικά όταν ήρθε στην ζωή μας – την επαγγελματική εννοώ- η συνεργασία του FnL με την DS. Ένα βράδυ που καθόμασταν στο ίδιο τραπέζι με τον γενικό διευθυντή της εταιρίας και ήρθε η κουβέντα στα αυτοκίνητα, μου πρότεινε να δοκιμάσω το Citroen C1.
Όπερ και εγέννετο, και δυο μέρες μετά ήρθε στα χέρια μου ένα κατακόκκινο Urban Ride και ένας μεγάλος έρωτας γεννήθηκε. Γιατί η «Σουλίτσα» τα έχει πραγματικά όλα και είναι και κούκλα. Με τα ηλεκτρικά παράθυρα, τις ηλεκτρικές κλειδαριές της, την touch screen οθόνη της με την οποία συνδέεται και το κινητό μου, με σούπερ στυλάτο εσωτερικό σε χρώμα μαύρο και λευκό, με ασορτί λευκούς καθρέφτες και μια ωραία επίσης λευκή γραμμή στο πλάι, με περιποιημένες ζάντες, με port baggage που χωράει άνετα τα ψώνια του super market αλλά και την μεγάλη βαλίτσα μου, με χαμηλή κατανάλωση και με καλή ρεπρίζ όταν έχω κέφι να το πατήσω λιγάκι.
Για μένα είναι το ωραιότερο γυναικείο αυτοκίνητο που κυκλοφορεί εκεί έξω, έξυπνο, κουκλίστικο και βολικό. Της έχω φορέσει ένα καταπληκτικό πολύχρωμο κολιέ απο κεραμικές χάντρες στον καθρέφτη, μυρίζει υπέροχα χάρη στο αποσμητικό αυτοκινήτου Maison Berger με άρωμα Vanilla Gourmet, στο port baggage της υπάρχουν πάντα μια ομπρέλα, μια πασμίνα και οι λαχανί shopping bags μου, και γενικά, είμαι ενθουσιασμένη μαζί της και έχουμε γίνει αχώριστες. Και τώρα που την πήρα, πιστεύω πως έχουμε πολλές πιθανότητες να γεράσουμε μαζί στην κυριολεξία, μια που σε δεκαπέντε χρόνια από σήμερα, αν την αλλάξω, θα περάσω μάλλον σε καρότσι..
Το ποστ είναι διαφημιστικό με την έννοια πως σας συνιστώ ανεπιφύλακτα να πάτε για ένα test drive σε κάποιο κατάστημα της Citroen κοντά σας. Θα κολλήσετε όπως κι εγώ, είμαι σίγουρη, και όταν ακούσετε και την τιμή θα εκτιμήσετε ακόμα περισσότερο το ότι μοιράζομαι μαζί σας πάντα, όλα τα καλά μου tips.
