Δανείζομαι τους υπέροχούς στίχους της Λίνας Νικολακοπούλου – που τους έντυσε με εξ ίσου υπέροχη μουσική ο Σταμάτης Κραουνάκης και τους τραγούδησε συγκλονιστικά η Άλκηστις Πρωτοψάλτη- γιατί αποδίδουν στον απόλυτο βαθμό αυτό που νοιώθω. Την τεράστια ανάγκη για ησυχία, και για ηρεμία, και για όμορφα και ουσιαστικά πράγματα από αυτά που γεμίζουν με αγαλλίαση την ψυχή μου.
Την Τετάρτη που μας πέρασε είχα το πρώτο επαγγελματικό ραντεβού μου μετά από δύο ολόκληρους μήνες. Και την ώρα που στεκόμουν σχεδόν άναυδη μπροστά στην ντουλάπα μου προσπαθώντας να σκεφτώ τι θα φορέσω – μιλάμε για κανονική ιδρυματοποίηση – όπως και μετά, χαζεύοντας από το παράθυρο του αυτοκινήτου τους δρόμους με την σχεδόν κανονική κίνηση, συνειδητοποίησα πως οι ατελείωτες μέρες της καραντίνας άλλαξαν κάτι πολύ ουσιαστικό εντός μου.
Μην με παρεξηγήσετε, ανυπομονώ απέραντα να έρθει η 14η Ιουνίου και να συναντηθούμε ξανά με γέλια και με χαρές στο picnic του Blond στον πιο υπέροχο χώρο ever – stay tuned σύντομα θα σας ανακοινώσω όλα τα juicy details- και έχω πέσει με τα μούτρα και με τεράστιο ενθουσιασμό πίσω στα της δουλειάς που μου έλειψε αφάνταστα. Άλλωστε από το Blond, και από το FnL, και από το interaction μαζί σας αντλώ τεράστια ικανοποίηση, και θετική ενέργεια, και στήριξη, και ενθάρρυνση, και έμπνευση, και φόρα, και ένα σωρό άλλα υπέροχα πράγματα που δεν θα τα άλλαζα με τίποτα.
Απλά τώρα πια, νοιώθω ακόμα περισσότερο την ανάγκη μετά από όλα αυτά, να επιστρέφω πίσω σε μια όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ηρεμία. Όντας από τις τυχερές που η δουλειά τους είναι μάλλον χόμπι πράγμα που μου δίνει την δυνατότητα να την απολαμβάνω σε σχεδόν απόλυτο βαθμό - και λέω σχεδόν γιατί ας είμαστε ειλικρινείς, ποτέ και κανείς δεν μπορεί να αποφύγει εντελώς την μαλακία ορισμένων but that’s life- μετά από δυο δύσκολους μήνες περισυλλογής, ενδοσκόπησης και αυτοκριτικής, αισθάνομαι πως είμαι έτοιμη να προσπαθήσω για το επόμενο στάδιο. Για την ηρεμία της ψυχής μου δηλαδή.
Προφανώς δεν μπορώ , και δεν θέλω, να ζήσω μέσα σε μια ροζ φούσκα, ασφαλής και αποστασιοποιημένη από ότι δεν μου αρέσει και δεν με ευχαριστεί, μπορώ όμως να βάλω τα δυνατά μου για να δημιουργήσω το δικό μου happy place, και να το περιφρουρήσω κρατώντας απ΄έξω όσο περισσότερο θόρυβο γίνεται. Με τα χρόνια άλλωστε, γίνεται ολοένα και πιο σαφές ποιοι είναι οι άνθρωποι με τους οποίους μπορούμε να συνυπάρξουμε organically, και ποια είναι τα πράγματα που αγαπάμε, που απολαμβάνουμε και που μας γεμίζουν ουσία και χαρά.
Τα ξέρουμε με απόλυτη βεβαιότητα, όλοι μας, απλά συχνά παρασυρόμαστε είτε από εσωτερικούς μηχανισμούς είτε από εξωτερικά ερεθίσματα και μπερδευόμαστε. Και συχνά, λέμε ναι εκεί που θα έπρεπε - και που θα θέλαμε- να πούμε όχι. Μου συνέβη πολύ πρόσφατα και ευτυχώς το συνειδητοποίησα άμεσα και το ακύρωσα, να πω ναι σε ένα κάλεσμα στο οποίο στην πραγματικότητα δεν ήθελα να είμαι παρούσα. Θα μπορούσα να είχα πει δεν βαριέσαι, και να είχα πάει, και να είχα περάσει ίσως και συμπαθητικά. Όμως προτίμησα να καθίσω σπίτι μου έτσι όπως ήθελε η ψυχή μου, και απόλαυσα την ηρεμία της βεράντας μου και την παρέα του Πάνου τόσο πιο πολύ που η σύγκριση απλά δεν υπάρχει.Και έτσι, προχωράω αποφασιστικά για τον επόμενο μεγάλο μου στόχο. Ποιότητα ζωής με ότι αυτή συνεπάγεται. Να είναι το σπίτι μας μια αγκαλιά για μας και για τους ανθρώπους που αγαπάμε. Να δημιουργώ το περιβάλλον μέσα στο οποίο νοιώθουμε χαλαροί, ασφαλείς και ευτυχισμένοι. Να μοιράζομαι όσο το δυνατόν περισσότερες όμορφες στιγμές μπορώ με τους ανθρώπους της ζωής και της καρδιάς μου. Να κρατάω χώρο και χρόνο για τον εαυτό μου και για τα πράγματα που μου δίνουν χαρά. Όταν μπορέσω, να ξαναρχίσω να ταξιδεύω. Να ξαναβάλω μπροστά τα διάφορα projects μου για αυτοβελτίωση. Να είμαι ευγνώμων για τα όσα ζω, κάθε μέρα. Για την υγεία, για την αγάπη, για τις φιλίες, για τις μικρές και τις μεγάλες χαρές, για την δουλειά που αγαπάω, για τα όνειρα που εξακολουθούν να με πηγαίνουν παρακάτω και να με κρατάνε στον αφρό. Και να θυμάμαι πως είναι στο χέρι μας να δημιουργήσουμε το δικό μας κουκούλι, αυτό που θέλει και που έχει ανάγκη ο καθένας από μας, όχι ίσως στο σύνολο αλλά έστω σε κάποιο κομμάτι της ζωής μας.
Αν θέλουμε να αλλάξουμε την ζωή, ή τους άλλους, πρέπει πρώτα να αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι λένε ο Άντλερ και ο Χοϊμές. Και επειδή το έχω διαπιστώσει στην πράξη δεκάδες φορές, έχουν δίκιο. Η αλλαγή έρχεται πάντα και μόνο από εμάς. Από μέσα μας. Και είναι στο χέρι μας και μόνον να αποφασίσουμε τι είναι αυτό που θέλουμε, και να βάλουμε τα δυνατά μας για το πετύχουμε. Τι λέτε? Πάμε?
Υ.Γ. Η φωτογραφίες που ντύνουν το σημερινό κομμάτι - ετκός απο την τελευταία- είναι τραβηγμένες με το κινητό μου, από τον χώρο στον οποίο θα γίνει το picnic του Blond στις 14 Ιουνίου. Η ώρα που πέρασα εκεί την Τετάρτη, μέσα στο πράσινο, δίπλα στο κύμα, με μια υπέροχη λιακάδα να με λούζει και να με ζεσταίνει ως τα βάθη της ψυχής μου, ήταν από τις ωραιότερες εμπειρίες των τελευταίων αρκετών μηνών. Ανυπομονώ πραγματικά να την μοιραστώ και μαζί σας. Σύντομα.
