Οι εποχές που οι καλοκαιρινές διακοπές άρχιζαν τις πρώτες μέρες του Μαΐου και τελείωναν στα μέσα Σεπτεμβρίου έχουν παρέλθει εδώ και χρόνια, δυστυχώς. Εντάξει, δεν ήταν φουλ διακοπές, με την έννοια πως βγάζαμε και ένα περιοδικό, το Mykonos Confidential, όμως η ουσία ήταν πως εγώ για αυτό το χρονικό διάστημα ήμουν στο νησάκι κάθε χρόνο, και όπως και να το κάνουμε, το να δουλεύεις στην παραλία ή να γράφεις τα κομμάτια σου στην βεράντα του σπιτιού σου με θέα το λιμάνι δεν το λες ακριβώς και ρουτίνα.
Anyway, μετά ήρθε η κρίση και άλλαξαν πολλά, ανάμεσα στα οποία και οι διακοπές μας που περιορίζονται πια σε μικρές αποδράσεις για λίγες μέρες, και που επίσης συνδυάζονται με δουλειά ειδικά τα τελευταία χρόνια που το FnL ξεκίνησε τα βραβεία, άρα οι ομάδες του πρέπει να ταξιδεύουν για να βλέπουν εστιατόρια ανά την Ελλάδα, χειμώνα – καλοκαίρι. Μαζί με τον βασιλικό ποτίζεται και η γλάστρα όπως λένε, και εγώ παρόλο που δεν συμμετέχω στην επιτροπή, ούτε και στις ομάδες των γευσιγνωστών, πηγαίνω σε κάποια από τα ταξίδια, στα μέρη που μου αρέσουν.
Πέραν αυτών, τα highlights του καλοκαιριού μου είναι πια δύο. Το τριήμερο που πηγαίνουμε με τις κολλητές μου στον Πάνορμο, ένα χωριό μεταξύ Γαλαξιδίου και Ερατεινής στο οποίο έχει εξοχικό η φίλη μου η Λένα, και οι λίγες μέρες που πηγαίνουμε τον Αύγουστο στο Μαρμάρι στο σπίτι της Νίκης και του Κωστή, και όπου βρίσκεται η «μυστική παραλία» την οποία ονειρεύομαι όλο τον χρόνο.
Δεν θα σας πω ψέματα, εννοείται πως μου λείπει το νησάκι και μάλιστα πολύ. Όμως ξέρω πολύ καλά πια πως αυτό που μου λείπει είναι το νησάκι του τότε, και ο τρόπος με τον οποίον το ζούσαμε, και όχι αυτό που έχει γίνει στο μεταξύ. Μου λείπει κάτι που δεν υπάρχει πια δηλαδή, οι φίλοι που έχουν πια σκορπίσει, τα μαγαζιά που δεν είναι όπως ήταν και η ατμόσφαιρα που έχει αλλάξει, πολύ φοβάμαι οριστικά. Και όσο κι αν αυτό μπορεί να ακούγεται σαν δικαιολογία, είναι η αλήθεια, ή τουλάχιστον η δική μου αλήθεια. Που την επιβεβαιώνω κάθε χρόνο αυτές τις τρεις τέσσερις μέρες που πηγαίνουμε σαν επισκέπτες πια. Δεν είναι πως έχει αλλάξει ο τόπος, η ομορφιά της Μυκόνου είναι παντοτινή και η ενέργεια της επίσης. Έχουν αλλάξει όλα τα άλλα όμως, όλα εκείνα που με έκαναν να νοιώθω πως επιστρέφω σπίτι μου κάθε φορά που πατούσα το πόδι μου στο λιμάνι ή έβλεπα το νησί από ψηλά, πριν την προσγείωση.
Και σπίτι, είναι εκεί που αγαπάμε, εκεί που είναι οι άνθρωποι της καρδιάς και της ζωής μας, οι φίλοι μας, και όλα όσα ξέρουμε με την ψυχή και όχι μόνο με το μυαλό μας. Γι’ αυτό άλλωστε, εκείνες τις τρεις τέσσερις μέρες που επιστρέφω πια στο νησί κάθε χρόνο αρνούμαι να κατέβω στο χωριό ή να πάω στην Ψαρού. Πηγαίνω όμως ευλαβικά στο Ότι Απόμεινε στην Άνω Μερά, στο Rocca Cookery του Μίμη και στο Σωστάκι, που μαζί με δυο καινούρια μέρη που αγαπώ πολύ, το Mr Pug και το The Library, είναι για μένα ότι ακριβώς θέλω να ζήσω και να δω σε ένα μέρος που κάποτε, ήταν «δικό» μου.
Τα σκεφτόμουν όλα αυτά χτες που έγραφα το κομμάτι μου για το φετινό Mykonos Confidential και τα μεταφέρω εδώ γιατί ξύπνησαν αναμνήσεις από άλλες, πιο ανέμελες εποχές. Και είναι αυτή η ανεμελιά νομίζω που μου λείπει πιο πολύ απ΄όλα. Και αυτό που ήμασταν δεκαπέντε χρόνια πριν. Όχι μόνο νεότεροι αλλά πιο αθώοι, με την έννοια του ότι πιστεύαμε πως έχοντας δουλέψει πολύ και για χρόνια, και έχοντας ζήσει ότι είχε ζήσει ο καθένας μας μέχρι τότε, το μέλλον μας ήταν προδιαγεγραμμένο πια. Και, γιατί όχι, λαμπρό.
Και δεν είναι πως δεν κάναμε βήματα από τότε – μην σας πω και άλματα- ή πως η ζωή τελικά δεν μας έδωσε την ευκαιρία να κάνουμε πράγματα και να φτάσουμε εδώ που φτάσαμε, θα ήμουν αγνώμων αν δεν το αναγνώριζα και δεν είμαι καθόλου. Ίσα ίσα που ευχαριστώ το σύμπαν καθημερινά για όσα έχουμε, κυρίως υγεία και όνειρα να κυνηγήσουμε ακόμα, απλά για να τα πετύχουμε χρειάστηκε να κολυμπήσουμε πολύ και ξαφνικά, και να θαλασσοδαρθούμε σε συνθήκες εξαιρετικά δύσκολες, εκεί που πιστεύαμε πως είχαμε βγει πια στην παραλία και ήταν ώρα για ηλιοθεραπεία. Κι αυτό όσο να ‘ναι, απλώνει μια ελαφριά συννεφιά πάνω από την όμορφη εικόνα.
Ξέρω πως δεν είναι και τόσο ροζ το σημερινό μου κομμάτι, ίσως γιατί δεν είναι και το mood μου τόσο χαρούμενο, όμως είναι βαθιά αισιόδοξο, στον πυρήνα του. Γιατί κολυμπήσαμε, και τραβήξαμε κουπί, και περάσαμε απέναντι, και γιατί στην διαδρομή καταφέραμε να μείνουμε όλοι μαζί, ενωμένοι, και να είμαστε σήμερα εδώ που είμαστε, όπως είμαστε. Παρόντες και σχεδόν στεγνοί. Και δυνατότεροι από πριν μια που ξέρουμε καλά και στην πράξη, όχι μόνο στην θεωρία, πως στα δύσκολα έχουμε και δύναμη, και θάρρος, και πάθος και πίστη στον εαυτό μας και στους άλλους, και έχουμε και αντοχές, και επιμονή, και υπομονή και ευελιξία και όλα όσα χρειάζονται για να σηκωνόμαστε όταν πέφτουμε και να συνεχίζουμε να προχωράμε προς τον στόχο μας.
That been said, το Blond και εγώ μαζί του, θα κάνουμε ένα ολιγοήμερο αλλά απολύτως απαραίτητο break. Ραντεβού την Δευτέρα…
