Από την ημέρα που άναψαν φώτα στην Βασιλίσσης Σοφίας γράφτηκαν πολλά. Τα περισσότερα αρνητικά, μια που η αλήθεια είναι πως μπορεί το concept να ξεκίνησε για avant garde και πρωτοποριακό αλλά κάπου στην διαδρομή κατέληξε κατά γενική άποψη και κατακραυγή να μοιάζει με installation κρεοπωλείου. Και σαν να μην έφτανε αυτό, ήρθε και η κυρία Αφροδίτη Παναγιωτάκου, διευθύντρια πολιτισμού του Ιδρύματος Ωνάση και αποκάλεσε τους διαφωνούντες με το concept εμμέσως πλην σαφώς αστοιχείωτες βλαχάρες και κούμπωσε το παλτό.
Αθήνα 2019, Λεωφόρος Βασιλίσσης Σοφίας
Εγώ ειδική επί των φωτισμών δεν είμαι, όμως μπορώ να σας γράψω πολυσέλιδη διατριβή περί του θέματος «Χριστούγεννα η πιο αγαπημένη μου γιορτή του χρόνου» και από αυτή την εντελώς προσωπική και biased σκοπιά έπιασα σήμερα τον – παραπονεμένο- εαυτό μου να αναρωτιέται.
Στοκχόλμη 2019
Τι είναι αυτό το κακό χούι που έχουν οι ιθύνοντες μας να θεωρούν πως εκείνοι ξέρουν καλύτερα από όλους τους άλλους, και δεν εννοώ μόνο στο θέμα των Χριστουγεννιάτικων φωτισμών, αλλά ας μην την απλώσουμε την ιστορία μέρες που είναι.
Μάλαγα 2019
Με ποια λογική δηλαδή η κυρία Παναγιωτάκου αποφάσισε πως όλοι οι υπεύθυνοι στολισμού των υπολοίπων πόλεων ανά τον κόσμο που τα Χριστούγεννα στολίζουν με έναν πολύ συγκεκριμένο τρόπο τους δρόμους, τα κτήρια και τις πλατείες τους δεν ξέρουν τι κάνουν τόσα χρόνια τώρα, και έπρεπε να έρθει εκείνη με την ομάδα της να τους ανοίξουν τα μάτια και να τους δείξουν τον δρόμο τον πολιτισμό?
Παρίσι 2019, Champs Elysees
Δεν ξέρουν στο Λονδίνο δηλαδή που μαζεύουν τους τουρίστες κατά εκατομμύρια εδώ και χρόνια, και που το άναμμα των φώτων ανά περιοχές είναι κανονική αταξιόν, ούτε στο Παρίσι, ούτε στην Βιέννη, ούτε στην Ρώμη, ούτε πουθενά. Είναι βλαχάρες όλοι αυτοί και αστοιχείωτοι, και περιμένουν να έρθει η κα Παναγιωτάκου και η Στέγη να τους ξεστραβώσουν.
Λονδίνο 2019 Bond Street
Τι να πεις… Η ξιπασιά είναι άτιμο πράγμα στην ζωή, και πέρα και πάνω απ’ όλα μαρτυρά αυτόν τον επαρχιωτισμό που δεν βγαίνει από το πετσί του ανθρώπου που τον κουβαλάει όσο κι αν προοδεύσει στην ζωή του, όσο κι αν καλοπαντρευτεί, όσα μοντελάκια κι αν φορέσει, όσα ταξίδια κι αν κάνει. Ίσα ίσα, που όπως αποδεικνύεται περίτρανα και στην προκειμένη περίπτωση, όταν ο κομπλεξικός ξερόλας βρεθεί σε μια θέση ισχύος, όχι απλά θα μας φορέσει τα κόμπλεξ του μεταμφιεσμένα σε υψηλή τέχνη κολάρο, αλλά θα μας την πει κιόλας που δεν μας άρεσε.
Μόσχα 2019
Και θα θεωρήσει και μια πόλη ολόκληρη playground του μια που δεν αποφάσισε για το πως θα στολίσει την ιδιωτική Στέγη της η κυρία Παναγιωτάκου, που γούστο της καπέλο της να την ντύσει και με κοτετσόσυρμα άμα το έβρισκε appropriate, αλλά την Βασιλίσσης Σοφίας, που είναι δρόμος δημόσιος και αφορά όλους τους Έλληνες και όχι μόνο τα μέλη της παρέας της που είναι apparently ο ένας πιο καλλιεργημένος και πιο έντεχνος από τον άλλον.
Τώρα βέβαια, εγώ που είμαι λαϊκιά και βλάχα πεταμένη, από άνθρωπο που εμφανίστηκε στο Προεδρικό Μέγαρο πριν ενάμισυ χρόνο με τέτοιο παπούτσι, όχι συμβουλή περί τέχνης αλλά ούτε την γνώμη του για το με τι χρώμα χαρτομάντηλο πρέπει να σκουπίζω την μύτη μου δεν θα ζητούσα, αλλά τι να κάνω που είμαι μια ταπεινή ξανθιά του εμπορικού ρεπερτορίου, με ένα απλό ροζ site και έναν σύζυγο απλό κριτικό γεύσης?
Βερολίνο 2019
Θα κοιτάζω αναγκαστικά αλλού όταν οδηγώ προς Σύνταγμα χρονιάρες μέρες, και θα ξεχνιέμαι χαζεύοντας τα Χριστουγεννιάτικα φωτάκια άλλων πόλεων, λιγότερο ανεπτυγμένων αισθητικά ελπίζοντας πως κάποτε θα έρθουν καλύτερες μέρες, και νύχτες, και κυρίως πιο festively lalala.
Λονδίνο 2019, Oxford Street
Και του χρόνου!
