Είπαμε, αυτή την φορά ότι κάνω θα το κάνω στα σοβαρά. Έτσι αποφάσισα να κρατήσω ένα ημερολόγιο για αυτή την - ας πούμε- περιπέτεια που είναι η προσπάθεια να εξαφανίσω το double chin μου. Για καλά αυτή την φορά. Δευτέρα μεσημέρι λοιπόν, και καταφτάνω στην Μορφή όπου με περιμένει ο Σπύρος Ιωαννίδης. Έχω πάρει τέσσερις μέρες τα χάπια Άρνικα – και έχω μείνει χωρίς καφέ, τσάι ή Coca Cola- και είμαι αποφασισμένη να φανώ συνεργάσιμη και συνεπής, better late than never.
Ο Σπύρος ζωγραφίζει με μαρκαδόρο τα σημεία που χρειάζονται δουλειά, με φωτογραφίζουν για να έχουμε σημείο σύγκρισης όταν με το καλό περάσει ο καιρός και το αποτέλεσμα φτάσει στο ιδανικό του σημείο – περίπου εννιά μήνες μετά παρόλο που η διαφορά θα είναι άμεση- με ενημερώνει πως αν χρειαστεί θα μου τραβήξει και λίγο δέρμα έτσι ώστε να μην έχουμε χαλάρωση, και ετοιμάζομαι για την επέμβαση.
Η τοπική είναι ίσως το πιο δυσάρεστο σημείο της διαδικασίας γιατί πονάει. Δεν πονάει να σφαδάζεις, αλλά την καταλαβαίνεις την ένεση – που στην κάνουν σε διάφορα σημεία- και καταλαβαίνεις και το τσούξιμο από το υγρό τα πρώτα δευτερόλεπτα. Μετά απλά μουδιάζεις και όλα είναι μια χαρά.
Μιάμιση ώρα μετά έχω τελειώσει – μαζί με το mini lifting- χωρίς να πονέσω ή να νοιώσω δυσάρεστα ούτε για ένα λεπτό. Σε όλη την διάρκεια της επέμβασης ο Σπύρος μου μιλάει, μου εξηγεί τι κάνει ή μου τραγουδάει. Και του απαντάω συνήθως γελώντας, αν και δεν πρέπει να πολύ- κουνιέμαι αλλά είπαμε. Η υπακοή έχει τα όρια της. :)
Σηκώνομαι, μου βάζουν τους επιδέσμους και το ειδικό σκουφάκι- άξεσουάρ που θα πρέπει να φορέσω για μια εβδομάδα 24 ώρες το 24ώρο. Κάποια σημεία αιμορραγούν ελαφρά αλλά κατά τα άλλα είμαι τζετ. Δίνουμε ραντεβού την Τετάρτη το απόγευμα να πάω να με δει και να μου αλλάξουν τους επιδέσμους και φεύγω.
Οδηγώ μέχρι το σπίτι και αν εξαιρέσουμε πως από τα διπλανά αυτοκίνητα με κοιτάζουν λίγο άναυδοι, όλα καλά. Ως ψυχαναγκαστικός Αιγόκερως μπαίνω κατ’ ευθείαν για ντους και έχω ήδη αρχίσει να σπάζομαι που το καινούριο άσπρο αξεσουάρ μου έχει ήδη λεκέδες από αίμα, αλλά κάνω συμφωνία με τον εαυτό μου πως θα είμαστε καλά παιδιά και πως θα το περάσουμε όλο αυτό αξιοπρεπώς και χωρίς να σπάσουμε τα νεύρα του Πάνου, του Ιάσονα, της μαμάς μου και όλων των κολλητών μου.
Στο μεταξύ έχουν ήδη αρχίσει να με πονάνε τα αυτιά μου. Ναι, καλά διαβάσατε, τα αυτιά μου. Υποθέτω πως επειδή εκεί είναι τα ράμματα από το τράβηγμα και επίσης επειδή το αξεσουάρ τα πιέζει. Πράγμα που δεν μου αρέσει καθόλου γιατί κοιμάμαι στο πλάι, άρα θα με ενοχλούν. Πίνω δύο Ponstan και κάθομαι στον υπολογιστή μου για να γράψω αυτό το κομμάτι. Να διευκρινίσω πως ο πόνος, όπως και η ενόχληση είναι πράγματα καθαρά υποκειμενικά και πως εγώ σ΄αυτά τα θέματα είμαι σαν την πριγκίπισσα με το μπιζέλι. Με ενοχλούν τα πάντα πολύ.
Την ώρα που γράφω προσπαθώ να τοποθετήσω το αξεσουάρ λίγο πιο μπροστά έτσι ώστε να πιέζει τα αυτιά μου λιγότερο και νομίζω πως κάτι καταφέρνω τελικά. Επίσης κάνω μια μικρή έρευνα on line και διαβάζω πως συνήθως οι ενοχλήσεις κρατάνε μια δυο μέρες, που υποθέτω πως θα τις αντέξω, αναγκαστικά.Βοηθάνε και τα μηνύματα των φίλων μου που έρχονται βροχή, τους στέλνω την φωτογραφία μου φασκιωμένη και γελάμε όλοι μαζί με τα χάλια μου…
Και τώρα, αφού θα ανεβάσω το κομμάτι για αύριο, θα πάω να παραγγείλω κάτι πολύ yummy και να δω ωραίες ξένες σειρές με τζάκι και κεριά αναμμένα μήπως παρηγορηθώ. Και θα ελπίζω πως το βράδυ θα καταφέρω να κοιμηθώ.
Υ.Γ. Η ώρα είναι 11 και κουτουλάω ήδη. Τα αυτιά μου εξακολουθούν να πονάνε, αλλά πολύ λιγότερο. Παίρνω άλλο ένα Ponstan και πάω να κοιμηθώ. Έχω ένα άγχος γιατί παρόλο που κοιμάμαι με δύο πουλπουλένια μαξιλάρια, φοβάμαι πως τα ράμματα θα πιέζονται και θα με ενοχλούν. Για να δούμε.
