Δευτέρα που ξημέρωσε με πολύ δυσάρεστα νέα.. Έφυγε ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας. Τον Λαυρέντη τον γνώρισα πολλά πολλά χρόνια πριν, νομίζω το 1979. Ήταν πολύ φίλος ενός φίλου μου και έμενε τότε σε ένα μικρό διαμέρισμα στην Πλάκα μαζί με τον Gaspar, έναν κούκλο chow chow το όνομα του οποίου είχε δώσει στο δισκάκι που είχε μόλις κυκλοφορήσει με την μπάντα του, τους PLJ.
Ήταν η πρώτη του προσπάθεια στην Ελληνική μουσική σκηνή, και θυμάμαι πως on the side έφτιαχνε και καταπληκτικές δερμάτινες ζώνες για να βγάζει τα έξοδα του. Ήταν μεγαλύτερος από μένα, τότε τα οκτώ χρόνια διαφορά έμοιαζαν σχεδόν χάσμα, και δυσκολευτήκαμε κάπως στην αρχή να βρούμε κώδικες επικοινωνίας, όμως τελικά τα καταφέραμε και για μια πενταετία το διαμέρισμα στην Πλάκα ήταν το στέκι στο οποίο μαζευόμαστε για να κάνουμε τρομερά ενδιαφέρουσες κουβέντες με ανθρώπους που αργότερα έγραψαν την δική τους ιστορία στην Ελληνική σκηνή και να ακούσουμε καταπληκτικές μουσικές. Ο Λαυρέντης άλλωστε ζούσε κυριολεκτικά μέσα στην μουσική από παιδί μια που και ο πατέρας του ήταν μεγάλος μουσικός και μαέστρος. Εκείνος και οι παρέες του ήταν η πρώτη μου επαφή με έναν άλλο, πολύ πιο ενδιαφέροντα στα μάτια μου κόσμο, σε σχέση με εκείνον στον οποίο είχα μεγαλώσει. Και υπήρξε η αρχή ενός ταξιδιού που κρατάει ακόμα..
Χαθήκαμε όταν εγώ έφυγα για σπουδές, εκείνος είχε ήδη αρχίσει να κάνει επιτυχία, και όταν επέστρεψα κρατήσαμε μια αραιή επικοινωνία που κι αυτή με τον καιρό ξεθώριασε. Τελευταία φορά τον είδα σε ένα μαγαζί στην Πλάκα όπου εμφανιζόταν μαζί με τον Τσακνή και τους Κατσιμιχαίους νομίζω, πριν από καμιά δεκαπενταριά χρόνια. Πήγα και τον βρήκα στα καμαρίνια, και χάρηκε όσο κι εγώ. Αγκαλιαστήκαμε, είπαμε τα νέα μας, ανταλλάξαμε τηλέφωνα και υποσχεθήκαμε να βρεθούμε, σύντομα. Δεν το κάναμε όμως.
Λυπήθηκα πάρα πολύ με την είδηση του θανάτου του σήμερα. Πέρα από το ότι έφυγε ένας νέος ακόμα άνθρωπος, και ένας εξαιρετικός καλλιτέχνης, χάνονται σιγά σιγά οι φίλοι της νιότης μου. Και μαζί τους, χάνονται και οι αόρατες εκείνες κλωστές που μας ενώνουν με αυτό που υπήρξαμε κάποτε αλλά δεν είμαστε πια. Νέοι και ατρόμητοι..Υ.Γ. Ο γιος του Gaspar, ο Ρούντι, υπήρξε και το πιο αγαπημένο σκυλί της ζωής μου μετά τον Droopy. Μου τον έδωσε ο Λαυρέντης δυο μηνών, μια μαύρη γούνινη μπαλίτσα που μας συντρόφεψε για χρόνια, μέχρι που κάποιος «καλός» γείτονας του έριξε φόλα..
Υ.Γ.2 Ακούω το Λαυρέντη να αναφέρει σε κάθε συνέντευξη του την γυναίκα του, εκείνο το κορίτσι που τα δύσκολα πρώτα χρόνια έβαλε πλάτη και τον στήριξε οικονομικά και ψυχολογικά, και σκέφτομαι πως από τους ροκάδες, τους αλήτες και τα κακά παιδιά της νιότης μου, πήρα τα μεγαλύτερα μαθήματα μπέσας. Να κρατάω τον λόγο μου, να δίνω όσο περισσότερες ευκαιρίες έχω την δυνατότητα, να τιμάω όσους μου στάθηκαν στα δύσκολα, και να σέβομαι τις επιλογές μου. Κυρίως, να θυμάμαι. Από που ξεκίνησα και που έφτασα, και τι έγινε στην διαδρομή.
