Ότι κορόιδεψα στην ζωή μου το λούστηκα, ότι φοβήθηκα το έπαθα, ότι είπα πως δεν θα κάνω ποτέ, το έκανα. Αυτή είναι μια από τις μεγαλύτερες αλήθειες της ζωής μου. Και δεν θα πω καν πως ότι έγινε έγινε ερήμην μου, γιατί μετά από τόσα χρόνια αυτογνωσίας ξέρω πια καλά πως η ψυχή – και το υποσυνείδητο μας - βλέπουν τα πάντα, άσχετα αν το μυαλό μας αποφασίζει συχνά να κάνει πως κοιτάζει αλλού.
Ξέρω επίσης πως καλώς ή κακώς, ακόμα και οι πιο θαρραλέοι, οι πιο επαναστάτες από μας, έχουμε την τάση με τα χρόνια να βολευόμαστε. Μεγαλώνουμε και βρίσκουμε δικαιολογίες για όσα δεν μπορούμε, δεν θέλουμε ή δεν αντέχουμε να κάνουμε, για τα καινούρια ξεκινήματα που κάποτε έμοιαζαν a piece of cake, για τις αποφάσεις που ξαφνικά δεν είναι και τόσο αυτονόητες, για τις αγάπες που με τον καιρό μεγάλωσαν τόσο που δεν είναι εύκολο να τις αφήσουμε πίσω. Επίσης, μαθαίνουμε να συγχωρούμε. Θες γιατί μαλακώνουμε μέσα μας, θες γιατί αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα με άλλο τρόπο, θες γιατί βλέπουμε την συνολική εικόνα από άλλη απόσταση, πάντως όταν έρχονται τα δύσκολα μπαίνουμε στην διαδικασία να σώσουμε ότι σώνεται, εκεί που κάποτε θα ανατινάζαμε και ότι είχε απομείνει.
Προσωπικά, διατήρησα σε όλη την ενήλικη ζωή μου την συνήθεια κάθε δεκαετία να αλλάζω in some way. Να διορθώνω όσα δεν μου άρεσαν, να ξεσκαρτάρω ότι δεν μου έκανε πια κλικ ή ότι δεν μου έδινε πια χαρά, να μηδενίζω το κοντέρ και να προχωράω προς το μέλλον με φόρα και ενθουσιασμό χωρίς τον οποίο δεν μπορώ να λειτουργήσω σωστά. Χονδρικά, στα είκοσι μου ανεξαρτητοποιήθηκα από την οικογένεια μου, σπούδασα και ξεκίνησα να χτίζω μια καριέρα, στα τριάντα μου έκανα το παιδί μου και άλλαξα επαγγελματικό προσανατολισμό, στα σαράντα παντρεύτηκα και άλλαξα ξανά δουλειά, λίγο πριν τα πενήντα μου άλλαξα χώρα και μετά επέστρεψα πίσω εδώ, και πάει λέγοντας. Μέχρι που ήρθε η ώρα της κρίσης. Της δικής μου προσωπικά, και όλων των υπολοίπων μαζεμένες, μέσα σε μια τριετία που ήταν ίσως η δυσκολότερη της ζωής μου μέχρι σήμερα. Κάτω από την σκιά του Κρόνου – που by the way θα τον έχω πάνω από το κεφάλι και το ζώδιο μου έναν χρόνο ακόμα- χρειάστηκε να αντέξω πολλά, κάποια από αυτά πολύ, πάρα πολύ δυσκολότερα από άλλα.
Δεν θα σας κρύψω πως έτριξαν όλα. Σαν σεισμός πολλών ρίχτερ. Και δεν έχει σημασία τι έκανε την αρχή μια που οι σχέσεις έχουν την τάση να επηρεάζουν η μια την άλλη έτσι κι αλλιώς. Τα προσωπικά, τα επαγγελματικά, τα φιλικά, τα οικογενειακά, σαν ντόμινο πέφτουν το ένα πάνω στο άλλο και έρχεται μια στιγμή, ή και περισσότερες, που νοιώθεις πως κινδυνεύουν να σωριαστούν όλα μαζί, σαν εντυπωσιακό εφέ με καταστροφικές συνέπειες.Και κάθε φορά που πήγαινα να σηκώσω κεφάλι και έλεγα πάει τελείωσε ερχόταν κάτι άλλο, ακόμα χειρότερο, και κάθε φορά όταν ένοιωθα τον εαυτό μου έτοιμο να σπάσει σε χίλια κομμάτια θυμόμουν τον Χοϊμέ και την θεωρία πως οι δυσκολίες φέρνουν δώρο και περίμενα κάνοντας υπομονή με νύχια και με δόντια να δω τι νόημα θα είχαν τελικά όλα αυτά, και που θα κατέληγαν. Θυμίζοντας στον εαυτό μου πως μια που δεν θέλησα ποτέ το κακό κανενός, και μια που δεν προσπάθησα ποτέ να χτίσω την ζωή και την ευτυχία μου πάνω στην δυστυχία κάποιου άλλου, είχα το σύμπαν με το μέρος μου, και την ενέργεια του σύμμαχο μου. Άρα θα ερχόταν η στιγμή, sooner or later, που η καταιγίδα θα κόπαζε και θα εμφανιζόταν το ουράνιο τόξο. Ή έστω μια αχτίδα από φως.
Στο μεταξύ, προσπάθησα να παραμείνω όσο πιο δυνατή και όσο πιο ροζ μπορούσα. Πρώτα για το παιδί μου και για την μαμά μου, και δεύτερον γιατί πιστεύω ακράδαντα πως ο κόσμος έχει τα δικά του προβλήματα και καμιά όρεξη να ασχολείται με αυτά των άλλων. Είχα βέβαια πάντα δίπλα μου τους ανθρώπους της ζωής μου, τους φίλους μου που με στηρίζουν πάντα στα δύσκολα, είχα και την Πολυάννα μέσα μου να μου θυμίζει το παιχνίδι της χαράς, και κυρίως είχα την γνώση πως ο σκληρός πυρήνας εντός μου ήταν πάντα εκεί, παρών και ανέπαφος αν και παροπλισμένος, και πως όταν και αν χρειαζόταν θα ερχόταν στην επιφάνεια βρυχώμενος.
Anyway, σήμερα που γράφω αυτές τις γραμμές, και που οι πληγές σε πολλά μέτωπα είναι ακόμα υπαρκτές για όλους μας αλλά δείχνουν να έχουν αρχίσει να επουλώνονται πια, νομίζω πως έχω αρχίσει να καταλαβαίνω πως αν δεν ταρακουνήσεις ένα οικοδόμημα, αν δεν περάσεις από crash test την βάση του, αν δεν ρισκάρεις να τα χάσεις όλα, δεν μπορείς να ξέρεις με σιγουριά τι αντέχει τελικά και τι όχι. Δεν είναι η πιο απλή διαδικασία, ούτε η πιο ανώδυνη, κάθε άλλο παρά, όμως τελικά δείχνει να αξίζει τον κόπο. Και ο φετινός Ιούλιος, μοιάζει κανονικό καλοκαίρι μετά από πολύ, πολύ καιρό.Σαν να πατήθηκε ένας διακόπτης και να πήραν όλα εμπρός απ’ την αρχή, σαν να άνοιξε ένα παράθυρο και να μπήκε μέσα δροσερός αέρας, σαν να τραβήχτηκε μια κουρτίνα και να πλημύρισε το δωμάτιο με φως, σαν να μπήκαν τα κομμάτια του παζλ ξαφνικά στην σωστή τους θέση, σαν να έγιναν ξαφνικά όλα αυτονόητα και εύκολα, οι μέρες μοιάζουν πιο ανέμελες και το μέλλον πιο φωτεινό.
Και όσοι έμειναν, όσοι μείναμε, τα αγόρια μου, οι φίλοι μου, η μαμά μου, η εκλεκτική οικογένεια της καρδιάς και της ζωής μου, είμαστε ακόμα πιο δεμένοι και ακόμα πιο δυνατοί, και όσα θα έρθουν, εύκολα ή δύσκολα θα τα παλέψουμε όπως πάντα, ενωμένοι, και με την γνώση πως αφού φτάσαμε έτσι όπως φτάσαμε μέχρι εδώ, μια χαρά θα πάμε και παρακάτω. Το έχω γράψει δεκάδες φορές και δεν θα κουραστώ να το επαναλαμβάνω. Η ζωή είναι αγρίως απίθανη αλλά η αλήθεια και η αγάπη έχουν την δύναμη να κάνουν θαύματα. Όχι πάντα, αλλά συχνά.
Υ.Γ. Το ποστ αυτό είναι το τελευταίο της σεζόν. Ξέρω πως σας πέθανα στις επαναλήψεις αλλά ειλικρινά, είχα τεράστια ανάγκη να αφήσω το μυαλό μου να καθαρίσει και την ψυχή μου να ξεκουραστεί. Από Σεπτέμβριο θα επανέλθω με γεμάτες μπαταρίες και με καινούριες ιδέες για έναν υπέροχο χειμώνα. Μέχρι τότε σας εύχομαι καλές διακοπές. Να ξεκουραστείτε, να γελάσετε με την καρδιά σας, να χορτάσετε ήλιο και θάλασσα, να πείτε πολλά «σ΄αγαπώ» και να απολαύσετε την κάθε στιγμή μέχρι το μεδούλι. Καλό υπόλοιπο καλοκαίρι!!!
