Είναι απίστευτο πως ο χρόνος έχει την δύναμη να τα αλλάζει όλα τόσο δραματικά, και τόσο γρήγορα. Πριν από έναν μήνα ζούσαμε μια άλλη ζωή, κάναμε – και – άλλα πράγματα. Και η εικόνα ήταν κυρίαρχο κομμάτι της ζωής εκείνης, όσο πιο γυαλιστερή και πιο τέλεια τόσο καλύτερα. Σε εκείνη την ζωή, ο όρος ινφλουένσερ έμοιαζε λίγο με το “open sesame”. Άνοιγε πόρτες διάπλατες. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι ανά τον κόσμο ανταγωνίζονταν ο ένας τον άλλον για την πιο εντυπωσιακή καθημερινότητα, για την πιο γεμάτη ατζέντα, για τις πιο πολλές προσκλήσεις, για τα πιο glamorous outfits, για τα πιο πολλά δώρα, για την πιο μπροστινή σειρά.
Στην αυτοκρατορία της glossy επιφάνειας η καθημερινότητα έμοιαζε βγαλμένη από video clip. Πάρτι, ακριβά ρούχα, ακόμα πιο ακριβά αξεσουάρ, φωτογραφίες και φιλιά στον αέρα, σπίτια, παιδιά, σκυλιά και γατιά που συμπλήρωναν το ντεκόρ, σύντροφοι props, παρέες πάντα πετυχημένες, ιδέες πάντα μοναδικές, και ότι βλέπετε μπορείτε να το αγοράσετε, εννοείται, γιατί ότι είμαστε είναι για πούλημα, και μάλιστα ακριβά. Σαν πρωταγωνιστές ενός ακόμα – virtual – παραμυθιού, στο παράλληλο σύμπαν των followers και των likes, εκεί που η δύναμη μετριέται με μονάδες ανθρώπων, η εικόνα μετατράπηκε αργά αλλά σταθερά σε φούσκα που περικλείει και απομονώνει από τον έξω κόσμο και την πραγματική ζωή, και τα αγωνιώδη ερωτήματα έγιναν πολύ συγκεκριμένα. «Καθρέφτη καθρεφτάκι μου, ποια είναι η πιο όμορφη, η πιο σπουδαία, η πιο κοσμική, η πιο πετυχημένη, και η πιο χαρισματική?» «Και τίνος το ποτό έχει περισσότερα bubbles από το δικό μου?» Και οι απαντήσεις έρχονταν συνήθως από στόματα αυλικών, και ήταν – φυσικά- καλοδεχούμενες. Ζωές διαφημιστικές αφίσες, τέλειες οικογένειες, επιτυχημένες καριέρες, κοινωνικότητα στον αφρό, όλα ιλουστρασιόν και όλα περασμένα από τα σωστά φίλτρα για να δείχνουν αψεγάδιαστα.
Όμως η ζωή έχει πάντα τον τρόπο – και την κακή συνήθεια επίσης- να μας προσγειώνει ανώμαλα. Και εννοείται πως βάζω και τον εαυτό μου μέσα γιατί κι εγώ επαγγελματικά στις παρυφές αυτής της ζωής κινούμουν, έστω και – ελπίζω- με όση περισσότερη συναίσθηση και επαφή με την πραγματικότητα μου ήταν εφικτό. Έρχεται λοιπόν μια μπόρα, μια καταιγίδα, ή μάλλον μια πανωλεθρία ολκής και ο φακός κάνει μια στροφή και εστιάζει αλλού. Πάλι η εικόνα είναι πρωταγωνίστρια, όμως αυτή την φορά τα στοιβαγμένα φέρετρα, και οι άνθρωποι που δίνουν την μάχη στις εντατικές, και οι ουρές στα σούπερ μάρκετ, και η αγωνία για το αύριο, κάνουν την ζωή του χτες να μοιάζει αδιανόητα θαμπή και ανούσια.
Και ξαφνικά, βρίσκεσαι στην σκιά, και καλείσαι μαζί με όλους τους υπόλοιπους να προσαρμοστείς σε μια καθημερινότητα που δεν είχες καν διανοηθεί πως θα μπορούσε να υπάρχει, να ξεχάσεις ότι ήξερες, και να μάθεις αλλιώς. Τέρμα τα έξω - όχι τα πάρτι και οι προσκλήσεις, τέρμα ακόμα και οι βόλτες στο πάρκο- τέρμα τα ρούχα και τα αξεσουάρ, τέρμα τα εστιατόρια και τα μπαρ, τέρμα και οι παρέες, τέρμα οι αγκαλιές και τα φιλιά, τέρμα ότι ανέμελο και χαλαρό είχες να σε ξεγελάει.Τώρα είναι η ώρα να ζήσεις με αυτό που έχεις και με αυτό που είσαι. Όχι με την εικόνα που δημιούργησες αλλά με την αλήθεια εντός σου. Τώρα είναι η ώρα να φανεί η πραγματικότητα του καθενός μας. Τι κρύβεται πίσω από τα φτιασίδια, πίσω από τα χαμόγελα, πίσω από τα props.
Αν είσαι από εκείνους που έστησαν την εικόνα τους πάνω σε κάτι αληθινό, και διάφανο, θα συνεχίσεις να παλεύεις για το αύριο προσαρμόζοντας το σήμερα σε αυτό που απαιτεί η περίσταση. Και θα μαγειρέψεις, και θα πλύνεις, και θα καθαρίσεις, και θα παραδεχτείς πως φοβάσαι, και πως αγχώνεσαι, και πως έχεις τα χάλια σου, και θα φωτογραφηθείς και με την ρίζα, και θα παλέψεις με όποιον τρόπο έχεις να κρατήσεις το κεφάλι σου έξω από το νερό. Και θα χαζολογήσεις, και θα γράψεις και δυο κουταμάρες για να ξεχαρμανιάσεις, και θα προσπαθήσεις να ακούσεις, και θα συναισθανθείς, και να βρεις παρηγοριά στους ανθρώπους που σε διαβάζουν, και που σου παραχωρούν τον πολύτιμο χρόνο τους, γιατί έχεις δημιουργήσει με τα χρόνια μια σχέση μαζί τους που δεν είναι εμπορική, που πάει πέρα από το να τους πείσεις να αγοράσουν δυο κρέμες προσώπου και ένα ποτό, και βρίσκεις ανακούφιση σ’ αυτήν γιατί σε κάνει να νοιώθεις κομμάτι ενός συνόλου. Κι αν μπορείς να φτιάξεις έστω και λίγο το κέφι τους, αν μπορέσεις να μοιραστείς μαζί τους λίγη ενέργεια και λίγη ψυχή, αν μπορέσεις να τους δώσεις λίγο κουράγιο, αν μπορέσεις να τους παρασύρεις να ονειρευτούν μαζί σου το αύριο όπως το ελπίζεις, αν καταφέρεις να αγγίξεις έστω και έναν άλλον άνθρωπο πέρα από τον άμεσο περίγυρο σου, τότε ίσως αυτά τα likes και αυτοί οι followers, πολλοί ή λίγοι καμιά σημασία δεν έχει, να έχουν ένα νόημα που δεν θα είναι εγωιστικό. Και αυτό, θα είναι μια μεγάλη ανακούφιση.
Βλέπεις άλλωστε, για να μιλήσουμε για ινφλουένσερς μεγατόνων, την Chiara Ferragni και τον Fedez που ανεβάζουν βίντεο από το -υπέροχο είναι η αλήθεια- τους, την ώρα που παίζουν μουσική από τα μεγάφωνα για όλη την γειτονιά, την ώρα που μαγειρεύουν ότι μαγειρεύουμε όλοι μας, πίτσες, πίττες και comfort food από εκείνο που χαϊδεύει την ψυχή, ντυμένοι με φόρμες και παντόφλες, και μαζεύοντας ταυτόχρονα μέσα από τα social media τους δεκάδες εκατομμύρια ευρώ για τα νοσοκομεία της Ιταλίας που κοντεύουν να καταρρεύσουν, και αντιλαμβάνεσαι πως ο καθένας μπορεί να κάνει μια διαφορά. Μικρή ή μεγάλη, ανάλογα με το εκτόπισμα του. Αρκεί να θέλει.
Όπως ο δικός μας Σάκης που ανεβάζει βίντεο αξύριστος, ατημέλητος, επίσης με τις παντόφλες, να τηγανίζει chips για τα παιδιά του και να παίζει μαζί τους χωρίς να προσέχει αν ο φακός τον τραβάει από την σωστή γωνία. Μόνο και μόνο για να μοιραστεί με το κοινό του ένα κομμάτι αλήθειας που το έχει ίσως και ο ίδιος ανάγκη, μια απόδειξη πως μπορεί να τους αφορά ακόμα κι όταν είναι κάτω από την σκηνή, χωρίς φώτα, χωρίς λούσα, και χωρίς ασπίδα. Γιατί αν είσαι αληθινά λαμπερός, και αληθινά σίγουρος για τον εαυτό σου και για το brand σου, καθόλου δεν φοβάσαι μην τυχόν και το τσαλακώσεις.
Γενικά μιλώντας, αυτό το ταρακούνημα που ζούμε έβαλε νομίζω τα πάντα σε μια άλλη διάσταση. Στα πολύ δύσκολα απομονωθήκαμε αλλά δεν μείναμε μόνοι, και αφήσαμε στην άκρη το εγώ για να δουλέψουμε όλοι μαζί, για το κοινό καλό. Μέσα στην απεραντοσύνη του κόσμου αποδειχτήκαμε μικρές κουκίδες που ο μόνος τρόπος για να αντισταθούμε στην καταστροφή ήταν να ενωθούμε σε κάτι πιο μεγάλο και πιο δυνατό. Και μακάρι αυτή η γνώση, που κερδήθηκε τόσο δύσκολα και με τόσες θυσίες, να μας πάει στην επόμενη μέρα λίγο πιο ταπεινούς, και λίγο πιο προσεκτικούς, και λίγο πιο συνειδητοποιημένους. Και να μας βάλει στην διαδικασία να αντιλαμβανόμαστε στο μέλλον τους εαυτούς μας σαν κομμάτια ενός συνόλου και όχι έξω, πέρα και πάνω από αυτό. Γιατί έτσι όλο αυτό που βιώσαμε, τουλάχιστον δεν θα έχει συμβεί μάταια.
Υ.Γ. Διαβάζω πολλά αυτές τις μέρες, και παρατηρώ με λύπηση τον αγώνα ορισμένων να αρπαχτούν από τα απομεινάρια μιας πραγματικότητας που δεν υφίσταται πια. Και αναρωτιέμαι πως γίνεται να μην καταλαβαίνουν πως όταν καίγεται ο κόσμος, και όταν μετράμε νεκρούς και εντατικές, η φωτογραφία σου τραβηγμένη από κάποιον που σκαρφάλωσε σε μια καρέκλα για να σε βγάλει αδύνατη την ώρα που «μαγειρεύεις» δεν είναι απλά γελοία. Είναι αυτό το αδιανόητα λίγο που είσαι στην πραγματικότητα, και αυτό που θα σε χαρακτηρίζει για πάντα.
