Είμαστε στο καινούριο σπίτι ενάμιση μήνα πια, και με έναν παράξενο τρόπο, και παρόλο που η μετακόμιση μας ανανέωσε τελικά – εκτός του ότι μας εξουθένωσε- ο χρόνος μοιάζει να παραμένει στάσιμος. Και ταυτόχρονα να περνάει. Ακούγεται οξύμωρο, και είναι, αλλά έτσι νοιώθω. Βλέπω το on this day στο FB καθημερινά, και νοσταλγώ την ζωή που ζούσα μέχρι να ξεσπάσει η πανδημία μαζί με όλα όσα θεωρούσα δεδομένα, όπως την προσωπική μας ελευθερία ας πούμε, και την ίδια στιγμή προσπαθώ να βάλω τον εαυτό μου στην διαδικασία να κάνει πράγματα πέρα από τα καθημερινά που γίνονται πια σχεδόν μηχανικά, και δεν τα καταφέρνω.
Τον πρώτο μήνας μας κράτησε απασχολημένους – και δημιουργικούς- η ταχτοποίηση του σπιτιού. Να ανοιχτούν οι παρά κάτι λίγο διακόσιες κούτες, να δούμε που θα μπει τι, να οργανώσουμε τον χώρο μας και στην συνέχεια να τον διακοσμήσουμε, και να τον ζήσουμε βέβαια, να συνηθίσουμε το καινούριο μας ξεκίνημα. Και το κάναμε γρήγορα όλο αυτό, μέσα σε δεκαπέντε μέρες ήταν όλα έτοιμα γιατί δεν είχαμε ούτε δουλειά, ούτε ραντεβού, ούτε τίποτα, οπότε πέσαμε με τα μούτρα και οι δυο μας, και ο Πάνος αποδείχτηκε μεγάλη βοήθεια, να το πω και αυτό, για πρώτη φορά ever μια που στις προηγούμενες μετακομίσεις μας δεν συμμετείχε καθόλου σε αυτό το κομμάτι, επέστρεφε από το γραφείο απλά και μόνο για να βρει τα πάντα έτοιμα.
Και μετά, περάσαμε άλλες δεκαπέντε μέρες με ηλεκτρολόγους, και υδραυλικούς, και handymen να πηγαινοέρχονται, και με δεκάδες πράγματα να βγαίνουν στην επιφάνεια και να πρέπει να φτιαχτούν για να μπούμε σε τάξη, και τώρα που τελείωσαν και αυτά – μένει μόνο η βεράντα με την οποία θα ασχοληθώ σε δεύτερη φάση- και μπήκε η καθημερινότητα μας σε μια σειρά, αισθάνομαι σαν τον Σαρλό σε εκείνη την ταινία με το εργοστάσιο στο οποίο γυρνούσε κάθε μέρα όλη μέρα ένα γρανάζι. Κάνω τα ίδια και τα ίδια πράγματα ξανά και ξανά, ένα πρόγραμμα που επαναλαμβάνεται χωρίς να αλλάζει κάτι, και σαν να με υπνωτίζει αυτή η ρουτίνα, που είναι ευεργετική in a way αλλά και εξουθενωτική in another, δυσκολεύομαι να στην σπάσω ακόμα και για τα πιο απλά πράγματα.
Αφήστε που, τις σπάνιες φορές που βγαίνω έξω, για ένα μικρό super market ή για ένα από τα ελάχιστα εναπομείναντα επαγγελματικά μου ραντεβού, νοιώθω εντελώς έξω από τα νερά μου. Είναι τεράστια απόφαση το τι θα φορέσω, κοιτάζω την τέλεια ταχτοποιημένη ντουλάπα μου για ώρες για να καταλήξω τελικά ξανά σε ένα από τα τέσσερα άνετα παντελόνια με τα ανάλογα άνετα πουλόβερ που εναλλάσσω ευλαβικά όλον αυτόν τον καιρό, οδηγώ σαν να είναι η πρώτη μου φορά και στην συνέχεια, και ενώ φοράω την μάσκα μου σωστά και απολυμαίνω τα χέρια μου κάθε τόσο, μετράω τις μέρες για να βεβαιωθώ πως δεν κόλλησα κατά λάθος, συναχώνομαι και πάω να κάνω τεστ, μοριακό όχι rapid. Μου έχουν χώσει τόσες φορές την μπατονέτα μέχρι το μάτι μου που νοιώθω σαν να είναι η φυσική μου κατάσταση. Περνάω σίγουρα κατάθλιψη έστω και σε ελαφριά ευτυχώς μορφή, βλέπω το βράδυ στον ύπνο μου πως κάνω το εμβόλιο και έχει τρομερές παρενέργειες – και ταυτόχρονα ζω με την ελπίδα πως θα έρθει η σειρά μας το συντομότερο δυνατόν- και βέβαια αδυνατώ να γράψω γιατί τα ερεθίσματα μου είναι σχεδόν μηδενικά.
Μέσα στον ένα χρόνο που ζούμε υπό αυτές τις συνθήκες τα έχω εξαντλήσει όλα. Και τις μαγειρικές, και τα ψυχολογικά μου, και τις αναμνήσεις μου, και τις ελπίδες μου, και τα σχέδια μου που ολοένα και μεταφέρονται για πιο μετά. Δεν βγαίνω, δεν ταξιδεύω, δεν βλέπω παρά ελάχιστους ανθρώπους, δεν συμβαίνει τίποτα γύρω μου, αλλά ούτε και στον κόσμο ολόκληρο, η ζωή μας έχει περιοριστεί πια σε ότι βλέπουμε μέσα σε μια οθόνη, του υπολογιστή ή της τηλεόρασης μας, και τελικά, με την ευγνωμοσύνη του ότι μέχρι στιγμής είμαστε καλά, και είναι καλά και οι άνθρωποι που αγαπάμε, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε ή τουλάχιστον το μόνο που μπορώ να κάνω εγώ, είναι υπομονή.
Στα Αγγλικά το λένε hibernation, χειμερία νάρκη δηλαδή, και παρόλο που ο δικός μας «χειμώνας» κράτησε ήδη έναν χρόνο, μέσα μου την αντιμετωπίζω αυτή την κατάσταση στωικά. Γιατί σαν διαδικασία είναι σωτήρια, σε βοηθάει να επιβιώσεις χωρίς τροφή – πνευματική και ψυχολογική στην περίπτωση μας – και σε κρατάει ζωντανό μέχρι να έρθει η άνοιξη. Η οποία ελπίζω να είναι πια κοντά όχι μόνο κυριολεκτικά αλλά και μεταφορικά. Μέχρι τότε, μέχρι να ξανάρθουν οι μέρες που θα αρχίσουμε να ζούμε ξανά, και να έχουμε δουλειά, και πράγματα να κάνουμε, και προσλαμβάνουσες, και ερεθίσματα, και την δυνατότητα να επανέλθουμε σε αυτό που ήμαστε, σας φιλώ και σας εύχομαι υπομονή. Και υγεία. Venceremos!
