Κατ’ αρχάς να πω κάτι που όσες και όσοι με διαβάζετε κάπως πιο τακτικά υποθέτω πως ξέρετε ήδη. Πως πιστεύω στην ευτυχία με πάθος, όπως και στα happy endings, και στην χαρά, και στην αγάπη, και στην φιλία, και σε όλα τα όμορφα πράγματα της ζωής. Και πιστεύω σε όλα αυτά με απόλυτη συναίσθηση και της δυσκολίας τους, και των συνθηκών κάτω από τις οποίες ζούμε, με την έννοια πως στα πενήντα πέντε μου ξέρω πια καλά πως όλοι κουβαλάμε σταυρούς και αποσκευές, και πως όλοι παλεύουμε με προβλήματα και δαίμονες, άσχετα από την εικόνα που παρουσιάζουμε στους άλλους.
Οπότε ναι, η ευτυχία δεν είναι απλό πράγμα στην ζωή, ούτε εύκολο. Επίσης δεν είναι και μόνιμη κατάσταση, ούτε υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που να ζουν σε ένα ροζ συννεφάκι for ever, και σας το λέω αυτό εγώ, που είμαι η πιο φανατική υποστηρίκτρια του ροζ. Που σχεδόν το έχω ενσωματωμένο στο DNA μου. Η ευτυχία είναι στιγμές, είναι λάμψεις φωτός μέσα στο γκρίζο που μας περιτριγυρίζει, και κυρίως είναι state of mind, είναι προσανατολισμός ζωής και πείσμα, και τρόπος να βλέπει κανείς τα πράγματα και να αντιμετωπίζει την καθημερινότητα που μαθαίνεται με τον καιρό και με την διαρκή επανάληψη. Και βέβαια, όπως έγραψα και στον τίτλο είναι Μαραθώνιος και όχι sprint.
Βγαίνοντας από μια εξαιρετικά δύσκολη περίοδο της ζωής μου που κράτησε σχεδόν δυο χρόνια, και η οποία τα είχε όλα, απώλειες, προδοσίες, απογοητεύσεις και μια γερή δόση κατάθλιψης, είχα την ευκαιρία να σκεφτώ πολύ και σοβαρά τις μάχες που ήθελα και άξιζε να δώσω και εκείνες για τις οποίες παρέδωσα τα όπλα χωρίς καν να μπω στην διαδικασία να τις προσπαθήσω. Αν όλη μας η ζωή είναι μια σειρά επιλογών και συνεπειών, τα δραματικά γεγονότα της είναι εκείνα που θέτουν τις παραμέτρους στην σωστή τους διάσταση και ξεκαθαρίζουν το τοπίο δραστικά. Και αν δίνουμε κάθε τόσο στον εαυτό μας την ευκαιρία να αφουγκραστεί τις ανάγκες της ψυχής μας, να αφομοιώσει τα γεγονότα, να μεταβολίσει τις αλλαγές, να απολαύσει ότι έχει κατακτήσει και καταφέρει, να θρηνήσει όταν και ότι χρειάζεται, και να παραδεχτεί με ειλικρίνεια τις αδυναμίες, τα πάθη και τα λάθη του, έχουμε όλες τις πιθανότητες να πάμε σε ένα καλύτερο και υγιέστερο παρακάτω με το μέρος μας. Και χωρίς major casualties.
Και γυρίζοντας πίσω εκεί από όπου ξεκίνησα, αυτό ακριβώς είναι κατά την γνώμη μου η βάση και η ουσία της ευτυχίας. Να καταφέρνεις να κρατάς στην ζωή τους ανθρώπους και τις καταστάσεις που σου δίνουν χαρά, δύναμη, αισιοδοξία και φόρα, και να διώχνεις ότι σε βαραίνει, σε τραβάει πίσω, σου ρουφάει ενέργεια και σε αποπροσανατολίζει. Μόνο που για να συμβεί αυτό, θα πρέπει να είσαι έτοιμος να συγχωρήσεις, να καταλάβεις, να δώσεις ευκαιρίες, συχνά και να πονέσεις. Κυρίως όμως να συμβιβαστείς με το γεγονός πως μέσα στα χρόνια όλα αλλάζουν, και εξελίσσονται, και καμιά φορά σκοντάφτουν κόλας, και πως για να συμβαδίσεις με όσα δεν θέλεις να χάσεις, και να τα διατηρήσεις όπως τους και σου αξίζει, πρέπει κατά καιρούς να αποδεχτείς και την ατέλεια τους. Όπως και την δική σου.
Κοιτάζοντας πίσω και μέσα μου, όλα αυτά που είναι η βάση μου και μου δίνουν την χαρά, και την δύναμη, και την φόρα που έχω ανάγκη για να ζω το παρόν με ευγνωμοσύνη και να ατενίζω το μέλλον με αισιοδοξία, είναι απολύτως σαφές πως η δική μου προσωπική ευτυχία πηγάζει κυρίως από ανθρώπους. Από τις αγάπες, τους έρωτες και τις φιλίες της ζωής μου που παραμένουν εδώ, στα δύσκολα και στα εύκολα, στα όμορφα και στα άσχημα, στα πολλά και στα λίγα. Και που στο πέρασμα του χρόνου αλλάζουν μαζί μου, και αλλάζω μαζί τους και εγώ, και που τα προβλήματα, και οι δυσκολίες που αναπόφευκτα αντιμετωπίζουμε, όταν τα ξεπερνάμε, μας ενώνουν και μας δυναμώνουν ακόμα πιο πολύ. Δεν εννοώ προφανώς πως δεν απολαμβάνω και τα πράγματα, αγαπώ όσο ο καθένας τις μικρές και τις μεγάλες πολυτέλειες της ζωής. Όμως όποτε έχει χρειαστεί να διαλέξω, έχω διαλέξει ανθρώπους.
That been said, θα ήταν ουτοπικό και ανόητο να ισχυριστώ πως η ζωή μου είναι ή έχει υπάρξει τέλεια. Και καμιά φορά, όταν σας κατακλύζω με τα ροζ μου ποστς και με τα κύματα αισιοδοξίας και χαράς που συχνά πυκνά έχω ανάγκη και διάθεση να μοιραστώ μαζί σας ακριβώς όπως τα νοιώθω, σκέφτομαι πως μπορεί και να σας μπερδεύω. Πως μπορεί να τα βλέπετε όλα αυτά σαν την πραγματικότητα μου και όχι απλά ένα μικρό κομμάτι της.
Οπότε ας είναι το σημερινό ποστ αφορμή και για έναν αστερίσκο. Μια επεξήγηση. Για μένα, αυτές οι πολύ δύσκολα κερδισμένες στιγμές ευτυχίας είναι κάτι σαν τα ψίχουλα του Κοντορεβιθούλη. Είναι οι φωσφορίζουσες κουκίδες στον χάρτη της ζωής μου που μου επιτρέπουν να ξαναβρώ την διαδρομή προς το φως όταν πέφτει σκοτάδι. Είναι οι αναμνήσεις στις οποίες επιστρέφω όταν νοιώθω να βυθίζομαι, είναι η υπενθύμιση στον εαυτό μου για όσα έχω αξιωθεί όταν η ζωή με παίρνει από κάτω, είναι η αναγνώριση πως το σύμπαν με επιβραβεύει για όσα κάνω καλά, είναι το παιχνίδι της χαράς μιας Πολυάννας που επιμένει, που πέφτει και ξανασηκώνεται, που προσπαθεί και δεν τα παρατάει.
Είναι πέρα και πάνω απ’ όλα το καύσιμο για να συνεχίζω να ονειρεύομαι, να κάνω σχέδια, να βάζω στόχους. Για να εξακολουθώ να προσπαθώ να είμαι όσο πιο καλή μαμά, σύντροφος, ερωμένη, φίλη, συνεργάτης μπορώ. Είναι ο αέρας που μου δίνει φόρα, η προσμονή για τα καλύτερα που πάντα πιστεύω πως θα έρθουν, και η ελπίδα πως έχουμε μπροστά μας όμορφα πράγματα και χρόνο για να τα απολαύσουμε. Είναι έμπνευση, είναι επιβράβευση, είναι αφορμή και αιτία για γιορτή. Και είναι αυτό στο οποίο θέλω να εστιάζω σε μια καθημερινότητα που έτσι κι αλλιώς είναι γκρίζα και δύσκολη, γιατί την ζούμε παρέα με άλλους ανθρώπους και επηρεαζόμαστε και από τα δικά τους προβλήματα εκτός από τα δικά μας.
Έτσι, στο τελείωμα, θα σας πω αυτό που νοιώθω, ακριβώς όπως το νοιώθω. Με την βεβαιότητα πως όλοι ανεξαιρέτως έχουμε μπροστά μας κύματα, και βουνά, και βράχια, και με την σιγουριά πως ο καθένας μας κρύβει μέσα του τεράστια αποθέματα δύναμης και επιμονής, είναι απόλυτα θέμα επιλογής το να εστιάζουμε στα όμορφα, και τα χαρούμενα, και τα αισιόδοξα αντί να αφήνουμε τα δύσκολα, τα δυσάρεστα και τα δυσοίωνα να μας πνίγουν. Στο μυαλό μου είναι και ένα είδος υποχρέωσης όλο αυτό, μια που πιστεύω απολύτως στις αυτοεκπληρούμενες προφητείες και στην ενέργεια που προσελκύουμε. Όλα αυτά βέβαια όσο έχουμε την υγεία μας, εμείς και όσοι αγαπάμε, γιατί έμαθα από πρώτο χέρι τελευταία πως η αρρώστια, και δη η σοβαρή είναι μια μαύρη τρύπα που απορροφά όλο το φως, και όλη την δύναμη, και όλη την ενέργεια του κόσμου. Όσο έχουμε υγεία λοιπόν, το θεωρώ υποχρέωση μας να προσανατολιζόμαστε στο φως. Υποχρέωση μας όχι μόνο απέναντι στους εαυτούς μας αλλά και απέναντι σε εκείνους των οποίων οι ζωές είναι δεμένες με την δική μας. Όπως θεωρώ υποχρέωση μας το να είμαστε ευγνώμονες για όσα έχουμε - ότι έχει ο καθένας μας - και το να αντιλαμβανόμαστε πόσο τυχεροί είμαστε που ξυπνάμε κάθε πρωί ελεύθεροι, υγιείς και ικανοί να διαμορφώσουμε τις συνθήκες της ζωής μας όπως τις ονειρευόμαστε. Ή τουλάχιστον να προσπαθήσουμε να το κάνουμε, πάντα χωρίς να ανταγωνιζόμαστε ή να ζηλεύουμε, και χωρίς να επιδιώκουμε να χτίσουμε και να στήσουμε την δική μας ευτυχία πάνω στην δυστυχία ή την αποτυχία των άλλων. Αυτό είναι από μόνο του ένα αποφασιστικό βήμα προς την πραγματική ευτυχία και προς την θετική ενέργεια μιας ζωής που είναι στο χέρι μας να την ζήσουμε όπως μας αξίζει.
