Τρώω τάρτα φράουλα.. Με τα χέρια.. Λατρεύω τις φράουλες.. Και την κρέμα.. Το σημερινό ποστ γράφεται βράδυ… Αύριο το πρωί θα ξεκινήσω να τρέχω από νωρίς και δεν θα προλάβω να γράψω κάτι άλλο.. Παράξενοι καιροί αυτοί που περνάμε, με δάκρυα και γέλια.. Παράξενες μέρες.. Σαν να έχει πατήσει κάποιος το pause και είμαστε όλοι μετέωροι, απρόθυμοι πρωταγωνιστές σε ταινία του Αγγελόπουλου.. Χτες το απόγευμα την είχα αυτή την κουβέντα.. Με τις φίλες μου στο Tier, φάγαμε, γελάσαμε, κουτσομπολέψαμε και τελικά συμφωνήσαμε πως όλοι περιμένουμε κάτι να συμβεί, απλά δεν ξέρουμε τι είναι..
Λίγο αργότερα χάζευα έναν άλλον φίλο να μιλάει σε μια παρέα και βεβαιωνόμουν για μια ακόμα φορά πως το να είσαι ειλικρινής και διάφανος είναι μεγάλη δύναμη.. Και ακόμα μεγαλύτερη επιρροή.. Το προσπαθώ πολύ τα τελευταία χρόνια.. Να είμαι διάφανη.. Δεν τα καταφέρνω τόσο καλά όσο εκείνος –έχει κάνει πολύ περισσότερο Χοϊμέ από μένα- όμως είμαι σε καλό δρόμο.. Και δεν το κάνω για όλους φυσικά.. Το κάνω για εκείνους που με νοιάζουν.. Όσο ξανθιά και αν είσαι, και όσο Πολυάννα, δεν ανοίγεις τις πόρτες σου διάπλατα παντού να μπει το σύμπαν να αλωνίσει μέσ’ το σπίτι σου…
Ανακαλύπτω πως ένα κομμάτι τάρτα έχει πέσει πάνω στο πληκτρολόγιο.. Είναι δύσκολο να γράφω με το ένα χέρι και να τρώω με το άλλο, όμως είναι και αυτή μια από τις απολαύσεις της ζωής μου.. Το σκουπίζω με μια χαρτοπετσέτα αλλά ένα μικρό ψίχουλο έχει χωθεί ανάμεσα από το Ν και το Μ και δεν λέει να ξεκολλήσει.. Οκ… Το κενό ανάμεσα στο Ν και το Μ ας μείνει λοιπόν ροζ.. Συνεχίζω... Γράφω και ακούω τραγουδάκια.. Μελαγχολικά…
Την Πριγκηπέσσα του Μάλαμα συγκεκριμένα.. Δεν είναι να απορείτε γιατί το ποστ θα βγει του γιατρού... Τι κουλτουριάρικη τσίχλα Θεέ μου.. Έχει κολλήσει στο μυαλό μου από το πρωί και δεν λέει να φύγει.. Το μόνο που με σώνει είναι πως μου θυμίζει πολύ έντονα κάποιον αυτό το τραγούδι.. Κάποιον και κάτι.. Ένα παιχνιδάκι που παίζαμε όταν ήμασταν μικρά, και το λέγαμε «θέλω να και όχι».. «Θέλω να σε κυνηγήσω αλλά όχι να σε πιάσω» μου έλεγε τότε ο Δημήτρης -καλοκαίρι στην Κινέττα- και εγώ , δεκάξι χρονών και με όλη την δύναμη σα χέρια μου γελούσα γιατί ήξερα πως δεν ήθελε να με πιάσει γιατί δεν ήξερε τι να με κάνει… «Θέλω να σε βρίσω αλλά όχι να μαλώσουμε».. «Θέλω να σ’ αγαπώ για πάντα αλλά όχι να σου είμαι πιστός»… «Θέλω να είμαι μαμά σου αλλά όχι να μεγαλώσω»… "Θέλω να μ' αγαπάς αλλά όχι να με κρίνεις".. "Θέλω να σε χορτάσω αλλά όχι να σε βαρεθώ".. Η ζωή μου είναι γεμάτη από «Θέλω να και όχι».. Όπως οι ζωές όλων μας άλλωστε.. Είπαμε.. Μετέωροι καιροί… Κι αν στο δικό μου παραμύθι είμαι εγώ η πριγκηπέσσα, δικές μου είναι οι ευχές, δικά μου και τα μάγια...Υ.Γ. Χτυπάει το κινητό μου.. Για φαντάσου... Χίλια χρόνια θα ζήσεις... :-)
Καλή άνοιξη να έχουμε, να μια ευχή που την εννοώ απόλυτα και που θα βάλω σε ενέργεια όλο μου το ροζ για να πραγματοποιηθεί.. Και για να μην νοιώθω μόνη, πάρτε και μια δόση Μάλαμα για να κολλήσουμε όλοι μαζί… Φιλιά!!
