Πρωτομηνιά με λιακάδα και εγώ γράφω προσπαθώντας να συνηθίσω το πληκτρολόγιο του καινούριου μου υπολογιστή. Εδώ και χρόνια χρησιμοποιούσα μια σειρά μοντέλων της Microsoft που είναι σαν χωρισμένα στην μέση και που προσωπικά τα έβρισκα πιο βολικά από τα κανονικά. Πρέπει να ήμουν όμως από τις εξαιρέσεις, γιατί apparently έχουν σταματήσει να βγαίνουν και μάλιστα σε χρώμα λευκό, οπότε αναγκάστηκα να συμβιβαστώ με κάτι πιο normal και αυτή την στιγμή παλεύω να βρω τα σωστά γράμματα, διαδικασία επίπονη και πάρα πολύ αργή.
Ο μήνας που μας πέρασε ήταν εξαιρετικά δύσκολος. Όπως ήταν και ο προηγούμενος, και ο προ προηγούμενος, και η χρονιά που τελείωσε, και η χρονιά πριν από αυτή. Γενικά, από το 2017 μου έχει πέσει ο ουρανός στο κεφάλι επαναληπτικά, όπως επίσης και ο Κρόνος που βρίσκεται εγκατεστημένος στο ωροσκόπιο μου για δεύτερη χρονιά, και ο Πλούτωνας, και δεν ξέρω και ποιος άλλος πλανήτης είναι της ταλαιπωρίας και βρίσκεται εδώ, μαζί μου, για να τσεκάρει στα πόσα επεισόδια ο εγκέφαλος μου θα καταλήξει τοστ και τα νεύρα μου κορδέλες.
Εννοείται πως σαν γνήσιος Αιγόκερως με ωροσκόπο Σκορπιό και μενταλιτέ Πολυάννας, αντιστέκομαι με πείσμα και με πάθος. Και ας είναι καλά ο Χοϊμές, και τα τόσα χρόνια αυτογνωσίας που στα πολύ δύσκολα με βοηθάνε να βάλω τις προτεραιότητες, τα θέλω και τα πρέπει μου στην σωστή σειρά, έτσι ώστε να ξέρω με απόλυτη βεβαιότητα ποιες μάχες θέλω να παλέψω, και ποιες να θυσιάσω, για να κερδίσω τελικά τον πόλεμο. Παρόλα αυτά, τα έχω φέρει συχνά πολύ δύσκολα. Και όσο κι αν βαθιά μέσα μου ξέρω πως τελικά κάθε φορά θα την βρίσκω την άκρη μου όσο είναι καλά το παιδί μου, υπήρξαν φορές που δυσκολεύτηκα να σηκωθώ από το κρεβάτι μου το πρωί, στην σκέψη των όσων με περίμεναν για να τα αντιμετωπίσω.
Όμως να που σήμερα έχουμε Φεβρουάριο, και λιακάδα, και εγώ νοιώθω για πρώτη φορά μετά από καιρό πως υπάρχει περίπτωση όντως κάτι να έχει αρχίσει να αλλάζει. Προς το καλύτερο. Ο Άντλερ και ο Χοϊμές λένε πως οι δυσκολίες φέρνουν δώρα, και η αλήθεια είναι πως οι fundamental αλλαγές στην ζωή μας έρχονται μέσα από περίπλοκες και επίπονες διαδικασίες και από δύσκολες επιλογές. Μεγαλώνουμε και ωριμάζουμε, συχνά αναγκαστικά, και το λέω αυτό εγώ που περνάω μια παρατεταμένη εφηβεία σαράντα χρόνων και που λατρεύω και κανακεύω το παιδάκι μέσα μου σχεδόν εμμονικά.
Έρχεται τελικά εκείνη η ώρα που αναγκάζεσαι να βγάλεις στην επιφάνεια τον ενήλικα και να τον πετάξεις με το κεφάλι στα βαθιά. Και να ευχηθείς ολόψυχα πως θα καταφέρει όχι απλά να κολυμπήσει και να περάσει απέναντι, αλλά να στεγνώσει και μετά βάλει και τάξη στο χάος. Και πως αργότερα, όταν όλα θα έχουν τελειώσει και ιδανικά με happy end, θα μπορέσεις να τον ξαναδιπλώσεις προσεκτικά και να τον βάλεις πίσω στο κουτί του μέχρι νεωτέρας, και εσύ να επιστρέψεις στην αγαπημένη ανέμελη, ξανθιά και ροζ βερσιόν σου.
Σ’ αυτή την φάση βρίσκομαι τώρα. Της αναμονής. Να μπει τάξη στο χάος, να πάρω βαθιές ανάσες, να βεβαιωθώ πως οι επιλογές μου ήταν οι σωστές, όπως και τα ξεσκαρταρίσματα μου, να αναλύσω με ψυχραιμία πια και με μια κάποια απόσταση τις αφορμές και τις αιτίες, να μάθω το μάθημα μου, και να επιστρέψω πίσω σ’ αυτό που ξέρω πιο καλά. Την λιακάδα.
Στο μεταξύ, προσπαθώ αργά αλλά σταθερά να βάλω την ζωή και το μυαλό μου σε μια τάξη. Να επιστρέψω στις ανακουφιστικές συνήθειες που ορίζουν την καθημερινότητα μου, στο σπίτι μου που το ανανεώνω χρωματικά, στους φίλους που έμειναν δίπλα μου σε όλα αυτά τα δύσκολα, στο Blond που το παραμέλησα αρκετά, στις μαγειρικές που με κάνουν χαρούμενη, στα ταξίδια που μου έλειψαν, στο Λονδινάκι που πεθύμησα, και σε όσα ονειρεύομαι για το μέλλον και που ευτυχώς, έρχονται σχεδόν μόνα τους σαν ένα είδος συμπαντικής ανταμοιβής για να μου θυμίσουν πως το πιο σημαντικό πράγμα που έμαθα σ’ αυτά τα 55 χρόνια που ζω σ’ αυτόν τον κόσμο είναι πως όταν ακόμα και στα πιο δύσκολα καταφέρνεις να κρατήσεις την ψυχή και την ενέργεια σου καθαρές, και δεν αφεθείς να σε παρασύρει η ευκολία του να πληρώσεις εκείνους που σε πλήγωσαν, σε πίκραναν, σε πρόδωσαν ή σε απογοήτευσαν με το ίδιο νόμισμα, η ζωή θα στο ανταποδώσει, appropriately.
Καλό μας μήνα λοιπόν. Με χαμόγελα, με ελπίδα, με υπομονή, με επομονή και με πάθος. Είμαστε εδώ, είμαστε γεροί, είμαστε μαζί, είμαστε έτοιμοι για να ζήσουμε άλλη μια μέρα. Ας προσπαθήσουμε να την κάνουμε να αξίζει. Και ας επικεντρώσουμε στο φως.
